Η κατάσταση με την προστασία του ιδιωτικού βίου έχει καταντήσει τραγέλαφος. Με τις απαγορεύσεις βιντεοσκόπησης δημοσίων χώρων μέχρι την (ουσιαστικά) απόκρυψη δικαστικών αποφάσεων όλοι κάτι προσπαθούν να κρύψουν από τον κοινωνικό έλεγχο.
Είναι ευτύχημα ότι η νέα μόδα των προσωπικών δεδομένων δεν υπήρχε το 1975, διότι τότε ο ελληνικός λαός θα επληροφορείτο ότι κάποιοι ανώνυμοι αξιωματικοί καταδικάστηκαν σε ισόβια φυλάκιση για εσχάτη προδοσία. Κι αν, ο τότε πρόεδρος του Αρείου Πάγου, ήταν καλός προς τους Έλληνες πολίτες, πιθανώς να τους επέτρεπε να μάθουν ότι τα αρχικά των πρωταιτίων του πραξικοπήματος ήταν Γ.Π., Σ.Π. Δ.Ι. κ.λπ.
Αποτελεί ευτύχημα για την ελληνική ζωή ότι η δίκη για το σκάνδαλο Κοσκωτά δεν έγινε κεκλεισμένων των θυρών προκειμένου να προστατευτούν τα προσωπικά δεδομένα των κατηγορούμενων. Διότι τότε θα μαθαίναμε ότι ένας κατηγορούμενος με τα αρχικά Α.Π. ήταν «ωσεί παρών» στη δίκη, και καταδικάστηκε ένας άλλος με αρχικά Δ.Τσ.
Κι η μόδα των προσωπικών δεδομένων ίσχυε προπολεμικά σήμερα πιθανότατα θα τραγουδούσαμε «καημένε Α. τι σου’ μελλε να πάθεις, από κακούργα πεθερά τα νιάτα σου να χάσεις». Γιατί όχι; Οι πεθερές δεν έχουν δικαίωμα στην προστασία του ιδιωτικού τους βίου;
Η απόφαση του Προέδρου του Αρείου Πάγου για περιορισμό στην δημοσιότητα των τελεσίδικων αποφάσεων των Ανώτατου Δικαστηρίου δεν έχει προηγούμενο. Τουλάχιστον, στον δυτικό κόσμο. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι οι αποφάσεις αυτές πρέπει -όπως εξάλλου γίνεται σε κάθε δημοκρατία- να υπόκεινται σε κριτική και η κριτική προϋποθέτει την δημοσιότητα. Το θέμα είναι ότι οι αποφάσεις των Ανωτάτων Δικαστηρίων αποτελούν νομολογία, προς την οποία πρέπει να συμμορφώνονται οι πολίτες. Γι’ αυτό οι δικαστικές αρχές θα έπρεπε να επιδιώκουν την μεγιστοποίηση της δημοσιότητας των αποφάσεων τους κι όχι την ελαχιστοποίηση.
Το πρόβλημα όμως με τη νέα μόδα περί ιδιωτικού βίου είναι γενικότερο. Τα προσωπικά δεδομένα μετατρέπονται από δημοκρατικό εργαλείο σε όργανο προστασίας από τον κοινωνικό έλεγχο κάθε λογής εξουσίας. Ετσι φέτος, εμείς οι φορολογούμενοι πολίτες δεν μπορούμε να μάθουμε ποιοι δημοσιογράφοι εργάζονται στο κράτος (ΕΡΤ, ΑΠΕ, γραφεία Τύπου κ.λπ.) διότι και η ιδιότητα του δημοσίου υπαλλήλου εθεωρήθη προσωπικό δεδομένο!. Δηλαδή το δικαίωμα ημών των εργοδοτών να γνωρίζουμε ποιους πληρώνουμε είναι μικρότερης σημασίας από το δικαίωμα των υπαλλήλων μας να μην δημοσιοποιούν ότι δουλεύουν (και) για το κράτος! Φανταζόμαστε ότι το ίδιο προνόμιο θα ζητήσουν στο τέλος και οι εργολάβοι, διότι οι συμβάσεις που υπογράφουν με το κράτος αποκαλύπτουν μέρος των δικών τους προσωπικών δεδομένων (την οικονομική τους επιφάνεια).
Η κατάσταση με την προστασία του ιδιωτικού βίου έχει καταντήσει τραγέλαφος. Με τις απαγορεύσεις βιντεοσκόπησης δημοσίων χώρων μέχρι την (ουσιαστικά) απόκρυψη δικαστικών αποφάσεων όλοι κάτι προσπαθούν να κρύψουν από τον κοινωνικό έλεγχο. Κι αυτό δεν είναι απλώς πολιτικά αντιδημοκρατικό. Είναι κοινωνικά αντιπαραγωγικό.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος» στις 4.5.2007