Τα δελτία ειδήσεων προχθές είχαν τα πάντα για τον τελικό του «Μουντομπάσκετ» εκτός από την είδηση.
Κυριακή, 8.00 το βράδυ, και τα κανάλια ρίχνονταν στη μάχη της τηλεθέασης. Μοναδικό σχεδόν θέμα των δελτίων ήταν η ήττα της Ελλάδος από την Ισπανία στον τελικό του «Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Μπάσκετ».
Σε όλα τα μεγάλα κανάλια κυριάρχησαν τα κλισέ: «Αργυρό στον τελικό, χρυσό στην καρδιά μας». Ή «δεύτερη στον κόσμο η Ελλάδα, πρώτη στην καρδιά μας» (λες και θα μπορούσε να είναι πρώτη στην καρδιά μας η Ταϊβάν ή η Δημοκρατία του Καμερούν).
Τα κανάλια μας τα είπαν σχεδόν όλα: Πώς αισθάνθηκαν οι Ελληνες μετά την ήττα (σαν να απευθυνόταν σε Αφρικανούς για να έχει νόημα η είδηση), πώς αισθάνθηκε ο Παναγιώτης Φασούλας (ο οποίος μάλλον κλωνοποιήθηκε για να δηλώσει τον πόνο του σε δύο κανάλια ταυτοχρόνως), τι ένιωσε ο Παναγιώτης Γιαννάκης, η γυναίκα η κόρη και ο γείτονάς του κ.λπ.
Στο κανάλι που ειδικεύεται στα καμώματα των άγνωστων, αλλά καλλίπυγων νεανίδων ακούσαμε τη Σούλα και την Μπούλα να κάνουν κριτική του αγώνα, ενώ η κάμερα εστίαζε σταθερά στο βαθύ ντεκολτέ τους (ως γνωστόν εκεί βρίσκεται η καρδιά όπου φώλιαζε η θλίψη για την ήττα).
Μόνο ένα πράγμα δεν μάθαμε, τουλάχιστον στο πρώτο εικοσάλεπτο της «ενημέρωσης»: Το σκορ του αγώνα!
Δεν είναι σχήμα λόγου, ούτε αποτελεί υπερβολή. Τα δελτία ειδήσεων προχθές είχαν τα πάντα για τον τελικό εκτός από την είδηση. Κάποιος, ο οποίος για διάφορους λόγους δεν μπόρεσε να δει τον τελικό, κατανοούσε από τα συμφραζόμενα ότι η Ελλάδα ηττήθηκε, αλλά δεν μπορούσε να μάθει πώς και πόσο. Μπορεί να έκανε απεγνωσμένα ζάπινγκ αλλά αυτό ήταν μάταιος κόπος. Τα συναισθήματα πλημμύρισαν τα δελτία «ειδήσεων» και έπνιξαν τη βασική πληροφορία για τον αγώνα.
Κάποιοι μπορεί να βρίσκουν μάταιη τη μετάδοση μιας είδησης που φυσιολογικά έπρεπε τη γνωρίζει όλη η Ελλάδα.
Κάποιοι άλλοι μπορεί να σκεφτούν ότι τα κανάλια απέφυγαν να μεταδώσουν ένα τόσο κακό αποτέλεσμα (70-47) για να μην ρίξουν αλάτι στην πληγή.
Κάποιοι τρίτοι μπορεί να θεωρήσουν ότι σε τέτοια μεγάλα γεγονότα οι δημοσιογραφικοί κανόνες για ολοκληρωμένη μετάδοση των βασικών στοιχείων μιας είδησης δεν έχουν σημασία.
Πιθανώς, να ισχύουν όλα αυτά αλλά υπάρχει και κάτι περισσότερο.
Η ελληνική τηλεόραση εγκατέλειψε εδώ και καιρό το καθήκον μετάδοσης ειδήσεων. Προτιμά να μεταφέρει συναισθήματα. Είτε αυτά έχουν να κάνουν με τον Λίβανο είτε με την ήττα της Εθνικής στο «Μουντομπάσκετ».
Για παράδειγμα: ουδείς ασχολείται με το τι προκαλεί τον πληθωρισμό. Αντιθέτως έχουμε δει τη μισή σχεδόν Ελλάδα να δηλώνει στον τηλεοπτικό φακό την οργή του για την ακρίβεια στην αγορά.
Σπανίως θα ασχοληθούν με την ανεργία ως κοινωνικό και οικονομικό φαινόμενο. Αντιθέτως γινόμαστε συμμέτοχοι στον πόνο των ανέργων.
Τα δελτία ειδήσεων κάνουν πια τα πάντα για τα μάτια της AGB: μπορεί να υποδυθούν τον ντεντέκτιβ, όπως έγινε στην περίπτωση του Αλεξ στη Βέροια.
Μπορεί να κάνουν τον ανακριτή, όπως γίνεται σε πλείστες περιπτώσεις σκανδάλων.
Μπορεί να εκφράζουν την οργή των πολιτών ή να επιλύουν μεμονωμένα προβλήματα αδικημένων από το κράτος.
Μπορεί να είναι ψυχοπονιάρικα (από τη μοίρα των αμάχων στον Λίβανο μέχρι τις συντάξεις των απόμαχων στο Πέραμα) ή να παρουσιάζουν προβλήματα που δεν φανταζόμασταν καν ότι υπάρχουν (π.χ. πόσο καθαρά είναι τα… φιστίκια στα νυχτερινά κέντρα).
Ενα καθήκον εγκατέλειψαν. Να μας πουν το σκορ του αγώνα…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 5.9.2006
