Η κωμωδία του Λαγονησίου εκθέτει ανεπανόρθωτα την Ελληνική Δικαιοσύνη της οποίας οι τελεσίδικες αποφάσεις δεν γίνονται σεβαστές. Ερωτήματα για το ΓΕΝ και την ΚΕΔ.
Η κωμωδία που παίζεται αυτόν τον καιρό στο Λαγονήσι (με τις τελεσίδικες αλλά παρ’ όλα αυτά ανεκτέλεστες δικαστικές αποφάσεις, κατεδάφισης κάποιων παράνομων κτισμάτων) αποτελεί κατ’ αρχήν ένα τεράστιο χαστούκι στην Δικαιοσύνη. Η Ελληνική Δικαιοσύνη εκτίθεται ανεπανόρθωτα. Εμφανίζεται είτε ότι εκδίδει λανθασμένες αποφάσεις, είτε ότι οι δικαστές εκδικάζουν για να περνούν την ώρα τους. Από την στιγμή που δεν γίνονται εκτελεστές οι τελεσίδικες αποφάσεις, με τι κύρος ανεβαίνουν σήμερα στα έδρανα τους οι δικαστές;
Η κωμωδία του Λαγονησίου καταφέρει ένα συντριπτικό πλήγμα στην αίσθηση δικαίου που πρέπει να κυριαρχεί στη χώρα. Ποιο συνεργείο κατεδάφισης θα πάει αύριο στα παράνομα κτίσματα της Δυτικής Αττικής -οικήματα που ανήκουν σε μικρά μεσαία εισοδήματα- και δεν θα προκαλέσει δικαίως την μήνιν ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας;
Η κωμωδία του Λαγονησίου προκαλεί ολόκληρο το πολιτικό και δικαστικό σύστημα. Από σήμερα όλοι οι Έλληνες αναρωτιούνται «αν υπάρχουν δικαστές εις τας Αθήνας» και οι δικαστές πρέπει να απαντήσουν καταφατικά. Έργω και όχι λόγω.
Υπάρχει μια λεπτομέρεια όμως που είναι χαρακτηριστική και πρέπει να σημειωθεί στη συζήτηση για το κράτος, και τον ρόλο του. Η λεπτομέρεια αυτή προσωποποιείται στον αρχηγό του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού (ΓΕΝ) κ. Αντωνιάδη και στην προϊστάμενη της Κτηματικής Υπηρεσίας Δημοσίου (ΚΕΔ) Ανατολικής Αττικής κ. Ρουμπίνη Σταθέα.
Οι υπηρεσίες λοιπόν του πρώτου αποφάσισαν ξαφνικά να επαναχαράξουν τον …αιγιαλό στις περιοχές που γίνονται οι κατεδαφίσεις. Οφείλει μια απάντηση προς τον ελληνικό λαό ο ναύαρχος: ποιοι, πότε και με ποιες διαδικασίες έλαβαν αυτές τις αποφάσεις και κυρίως να τις αιτιολογήσει. Η διαφθορά σ’ αυτή τη χώρα έχει φτάσει στο απροχώρητο και είναι κρίμα να μένουν σκιές για το Σώμα του Ναυτικού. Οι καθαρές εξηγήσεις είναι οφειλή προς τους φορολογούμενους, που φέτος θα δώσουν δισεκατομμύρια ευρώ για να πληρώσουν τους μισθούς των δημοσίων λειτουργών.
Η περίπτωση της κ. Ρουμπίνη Σταθέα χρήσει ιδιαίτερης ανάλυσης. Η εν λόγω λειτουργός πληρώνεται από μας τους πολίτες για να προστατεύει την δημόσια περιουσία. Είναι (σε εισαγωγικά) «δικηγόρος» μας σε μια αντιδικία που έχουμε όλοι οι έλληνες πολίτες με κάποιον, ο οποίος σύμφωνα με τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις καταπάτησε κτήματα μας. Την υπόθεση την έχουμε κερδίσει στα δικαστήρια και ξαφνικά η δική μας «δικηγόρος» ζητάει να μην γίνει εκτελεστή!
Η ανάκληση της απόφασης, μάλιστα, ήταν χειρόγραφη κι έφτασε μερικές ώρες μετά την προσπάθεια κατεδάφισης! Κάποιοι θα σκεφθούν ότι υπάρχει διαφθορά, αλλά εμείς δεν θα το υποστηρίξουμε. Απλώς θα τονίσουμε για μια κόμη φορά ότι πληρώνουμε χιλιάδες ανθρώπους να υποστηρίζουν τα συμφέροντά μας κι αυτοί, αντί να υποστηρίζουν εμάς υποστηρίζουν τους αντίδικους μας.
Το ερώτημα λοιπόν ξαναμπαίνει: γιατί να τους πληρώνουμε; Αν είναι να χάνουμε τους αιγιαλούς, μπορούμε να τους χάνουμε κι από μόνοι μας ώστε να μας έρχεται και πιο φθηνά; Αν είναι να γίνει το κακό και να το ρίξουμε στο γιαλό, δεν το ρίχνουμε και μόνοι μας;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 8.10.2003
