Κάθε φορά που προτείνεται κάποια απελευθέρωση στο εμπόριο η αντίδραση είναι κοινή και κινδυνολογική.
Εν τω μεταξύ, οι αρτοποιοί δεν διαμαρτύρονται μόνο για την πώληση γάλακτος από τρίτους. Διαμαρτύρονται και για την πώληση ψωμιού από τα σούπερ μάρκετ. Οι ιδιοκτήτες πρατηρίων βενζίνης διαμαρτύρονται διότι και τα σούπερ μάρκετ θα μπορούν να πωλούν βενζίνη. Οι ιδιοκτήτες των φορτηγών δημόσιας χρήσης διαμαρτύρονται γιατί μπορεί στο μέλλον οι επιχειρήσεις εμπορίας πετρελαιοειδών να χρησιμοποιούν δικά τους βυτιοφόρα και γενικώς όλοι οι έμποροι διαμαρτύρονταν διότι το ωράριο λειτουργίας των καταστημάτων αυξήθηκε κατά μία ώρα. Απαντες, δε, χρησιμοποιούν ένα μέσο για την επίτευξη των απαγορεύσεων: την πολιτική πίεση. Τόσα μέλη έχουμε εμείς (σ. σ.: και συνεπώς τόσες ψήφους) τόσα μέλη οι άλλοι. Και η έμμεση απειλή: «Δεν μπορεί η κυβέρνηση να αποξενώνεται από την εκλογική της βάση.»
Μέσα όμως σ’ αυτόν τον κυκεώνα των απαγορεύσεων και των πιέσεων για όλοι ξεχνούν την μεγάλη εκλογική βάση που είναι οι καταναλωτές. Αυτοί αναγκάζονται να προσαρμόζουν τις συνήθειές τους ανάλογα με τα γούστα των διαφόρων ομάδων που πιέζουν τις κυβερνήσεις και πετυχαίνουν απαγορεύσεις. Ενώ κάποιος, για παράδειγμα, θα μπορούσε ταυτόχρονα να ψωνίζει και να φουλάρει, τώρα είναι αναγκασμένος να ξοδεύει διπλάσιο χρόνο για να κάνει διαδοχικά τις δύο δουλειές. Ενώ, σε καθεστώς ελεύθερου ωραρίου, κάποιος θα μπορούσε να ψωνίζει την ώρα που τελειώνει την εργασία του, τώρα πρέπει να προσαρμόσει την ζωή του, ανάλογα με τα γούστα κάθε ομάδας με πολιτική ισχύ. Ποιος είπε πως ο πελάτης έχει πάντα δίκιο; Στην Ελλάδα, οι οργανωμένοι κομματικοί πελάτες έχουν πάντα την ισχύ της νομοθεσίας με το μέρος τους.
Βέβαια, είναι φυσικό να πολεμά κάθε συντεχνία για να περιχαρακώσει τα προνόμιά της. Παλαιότερα, με βασιλικά διατάγματα ή οθωμανικά φιρμάνια, δινόταν το μονοπώλιο κάποιων προϊόντων σε κάποιους, και η κατάργηση αυτών των ρυθμίσεων ποτέ δεν ήταν καλοδεχούμενη όσων είχαν την εύνοια του βασιλιά ή του σουλτάνου. Μεγαλύτερο πρόβλημα είναι όταν αυτές οι συντεχνίες, συνεπικουρούμενες από κόμματα, προβλέπουν λιμούς, σεισμούς και καταποντισμούς με κάθε απελευθέρωση. Ολοι θυμόμαστε, για παράδειγμα, τι γραφόταν και τι ακουγόταν για τα «δεινά» που θα έφερνε η κολοβή απελευθέρωση του ωραρίου των καταστημάτων που έκανε η κυβέρνηση το φθινόπωρο του 2005. Οι Κασσάνδρες μιλούσαν για μείωση της απασχόλησης, μείωση του τζίρου, κλείσιμο καταστημάτων κ. λπ. Ενα χρόνο μετά την εφαρμογή του ωραρίου δεν ακούμε τίποτε για τον απλό λόγο ότι οι προφητείες καταστροφής δεν επαληθεύτηκαν. Ετσι, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία, ο Γενικός Δείκτης απασχολούμενων ατόμων αυξήθηκε το τρίτο τρίμηνο του 2006 κατά 1,1% σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο του 2005. Ο κύκλος εργασιών του λιανικού εμπορίου (σε σταθερές τιμές) του Νοεμβρίου 2006, σε σύγκριση με τον αντίστοιχο Δείκτη του Νοεμβρίου 2005, παρουσίασε αύξηση κατά 6,7%, έναντι αυξήσεως 1,6% που σημειώθηκε κατά την αντίστοιχη σύγκριση του έτους 2005 προς το 2004. Το 2006 ιδρύθηκαν 26.000 νέες επιχειρήσεις, ενώ έκλεισαν 8.600.
Με άλλα λόγια, η απελευθέρωση όχι μόνο δεν έφερε την καταστροφή, αλλά αντιθέτως βελτίωσαν συνολικά την ελληνική οικονομία. Αυτό πρέπει να θυμόμαστε όποτε κάποια ομάδα αντιδρά σε μέτρα ενίσχυσης του ανταγωνισμού.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 14.3.2007
