Χρόνος μπαίνει, χρόνος βγαίνει, τα νούμερα στο ημερολόγιο αλλάζουν μα οι πρωτοχρονιές παραμένουν απελπιστικά ίδιες.
Χρόνος μπαίνει, χρόνος βγαίνει, τα νούμερα στο ημερολόγιο αλλάζουν μα οι πρωτοχρονιές παραμένουν απελπιστικά ίδιες. Πλάι στα πατροπαράδοτα έθιμα -στα κάλαντα και τη βασιλόπιτα- αποκτούμε νέα φαινόμενα, τα οποία παρουσιάζουν πλέον τέτοια περιοδικότητα ώστε θα καταγραφούν από τους λαογράφους του μέλλοντος σαν τα νεοελληνικά έθιμα.
Έχουμε κατ’ αρχήν τις πρωτιές του έτους που κυνηγούν τα ΜΜΕ. Κάθε πρωτοχρονιά όλα τα κανάλια παρουσιάζουν το πρώτο μωρό, το πρώτο αεροπλάνο που προσγειώθηκε, το πρώτο πλοίο που ελλιμενίστηκε, το πρώτο αυτοκίνητο που τράκαρε κ.λπ. Το κακό προχωρά γιατί τις πρωτιές του έτους δεν τις κυνηγούν μόνο τα ΜΜΕ αλλά και οι καπετάνιοι των πλοίων, οι οποίοι προκειμένου να δέσουν πρώτοι καθυστερούν να μπουν στο λιμάνι ταλαιπωρώντας τους ιθαγενείς επιβάτες τους…
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα επίσης πολλοί ανησυχούν και εγγράφουν τις ανησυχίες τους στα πρωτοχρονιάτικα μηνύματά τους. Ενώ ο λαός, οι απλοί άνθρωποι του λαού, ξεφαντώνουν, πολλοί από τις ποικιλώνυμες ηγεσίες του τόπου προσπαθούν να ενσπείρουν (με τις ταυτόσημες ανά έτος ανακοινώσεις τους) τον ιό της ανησυχίας για τα μελλούμενα. Καθιερωμένη βέβαια είναι και η αντίδραση όλων εκείνων στους οποίους απευθύνονται οι ανακοινώσεις αυτές. Τις προσπερνούν και ρίχνονται στο επόμενο μελομακάρονο.
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα μαθαίνουμε πόσο φιλεύσπλαχνοι και φιλάνθρωποι είναι οι πολιτικοί μας, αφού τρέχουν στα νοσοκομεία έχοντας πάντα τις κάμερες πίσω τους. Μαθαίνουμε επίσης πόσο σπλαχνικοί είναι και οι δημοσιογράφοι, αφού με σπαρακτική φωνή αφηγούνται τον πόνο και τη μοναξιά των ανθρώπων που διαβαίνουν το κατώφλι του έτους σε κάποιο ίδρυμα.
Αμέσως μετά τη δυστυχία, είναι παράδοση πλέον να πέφτουν τα φώτα των καναλιών στην ευδαιμονία. Έτσι -υπό τον κλασικό τίτλο «Πρωτοχρονιά στις Πίστες»- μας δείχνουν τα κέντρα όπου το μπουκάλι πάει όσο ένα μηνιάτικο, πιθανώς για να προβάλλουν τις αντιθέσεις της «κακούργας κενωνίας» που ζούμε, και πιθανότερο για να στολίσουν τις οθόνες με καλλίγραμμα κορμιά ή απλώς για να γεμίσουν το ελλιπές από ειδήσεις δελτίο τους.
Κάθε χρόνο επίσης τέτοια μέρα η εθνική μας αοιδός κα Aννα Βίσση θυμάται πως είναι Κύπρια. Αφού δηλώσει (στις λίγες νότες που της έγραψε ο κ. Νίκος Καρβέλας) ότι «δεν έχει τάσεις αυτοκτονίας», εύχεται «ελευθερία στην πατρίδα της την Κύπρο» ή «λεφτά». Εξαρτάται από το κοινό στο οποίο απευθύνεται…
Τέλος, έθιμο κόντεψε να γίνει και ο πληθυντικός μεγαλοπρεπείας, αλλά δεν πρόκαμε. Μια τετραετία ακόμη αν παρέμενε ακόμη στην Πλατεία Κοτζιά ο κ. Αβραμόπουλος, είναι σίγουρο πως έτσι θα μιλούσαν όλοι οι οικονομικοί μετανάστες οι οποίοι δεν παραλείπουν να συμμετάσχουν στο πρωτοχρονιάτικο πανηγύρι του Δήμου Αθηναίων.
Aντε και του χρόνου λίγο πιο πρωτότυπα…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 2.1.2003
