Κανείς δεν θέλει να συκοφαντήσει τα Πανεπιστήμια. Όλοι ασχολούνται με το άσυλο διότι βλέπουν το μεγάλο πρόβλημα.
Πιθανώς να έχει δίκιο ο πρύτανης του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου κ. Κ. Μουτζούρης όταν δηλώνει ότι «η περιφρούρηση των πανεπιστημιακών χώρων μπορεί να γίνει καλά με την ευαισθητοποίηση, την οργάνωση και την κινητοποίηση της πανεπιστημιακής κοινότητας» («Ελευθεροτυπία» 14.2.2007).
Και λέμε «πιθανώς», διότι αυτό που εμείς γνωρίζουμε είναι μόνο το αποτέλεσμα. Δεν ξέρουμε, δηλαδή, αν το σημερινό μπάχαλο στα πανεπιστήμια είναι προϊόν της «αναισθησίας της πανεπιστημιακής κοινότητας» ή αν παρά την «ευαισθητοποίησή» της δεν τα κατάφερε να περιφρουρήσει τους πανεπιστημιακούς χώρους. Ως πολίτες μάλιστα αυτής της χώρας, δεν μας νοιάζει. Αυτό που γνωρίζουμε καλά και μας πονά είναι το αποτέλεσμα. Και το αποτέλεσμα δεν είναι καθόλου κολακευτικό για τα πανεπιστήμιά μας.
Η ελληνική κοινωνία έχει πολλά προβλήματα. Το τελευταίο με το οποίο θα ήθελε να ασχολείται είναι το καθεστώς ασύλου που έχουν τα πανεπιστήμιά μας. Για την ακρίβεια, κανείς δεν θα γνώριζε ποιο είναι το νομοθετικό πλαίσιο που διέπει τη λειτουργία των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων και υπό ποιες προϋποθέσεις μπορεί να επέμβουν οι δυνάμεις τάξεως. Κανείς δεν θα συζητούσε αν η επιτροπή ασύλου είναι τριμελής ή ενδεκαμελής, αν χρειάζεται ομοφωνία για την άρση ή απλή πλειοψηφία.
Τώρα όμως ασχολούμαστε όλοι διότι βλέπουμε ότι υπάρχει πρόβλημα. Τα πανεπιστήμια δεν λειτουργούν, κάθε λίγο και λιγάκι χουλιγκάνοι με πολιτική λεοντή καταστρέφουν τη δημόσια περιουσία, γίνεται διακίνηση ναρκωτικών, μέχρι και μαχαιρώματα έγιναν προ έτους στο Πάντειο. Τώρα αν τα παραπάνω οφείλονται στην ευαισθησία ή την απάθεια της πανεπιστημιακής κοινότητας, αυτό αποτελεί ένα ενδιαφέρον ακαδημαϊκό πρόβλημα. Στην πράξη όμως κάτι πρέπει να γίνει.
Το νομοθετικό πλαίσιο σήμερα προβλέπει για την επέμβαση της αστυνομίας σε πανεπιστημιακούς χώρους ένα τριμελές όργανο αποτελούμενο «από τον πρύτανη ή τον νόμιμο αναπληρωτή του και ανά ένα εκπρόσωπο του Διδακτικού Ερευνητικού Προσωπικού (ΔΕΠ) και των φοιτητών… Το όργανο αυτό αποφασίζει μόνο με ομοφωνία όλων των μελών του. Σε περίπτωση διαφωνίας συγκαλείται έκτακτα η Σύγκλητος του ΑΕΙ την ίδια μέρα προκειμένου να αποφασίσει σχετικά. Η τελική απόφαση λαμβάνεται με πλειοψηφία των 2/3 του συνόλου των παρόντων… Επέμβαση δημόσιας δύναμης χωρίς την άδεια του αρμόδιου οργάνου του ΑΕΙ επιτρέπεται μόνον εφόσον διαπράττονται αυτόφωρα κακουργήματα ή αυτόφωρα εγκλήματα κατά της ζωής»(νόμος 1268/82 άρθρο 2).
Η εμπειρία έδειξε ότι αυτό στην πράξη δεν λειτουργεί. Είτε γιατί δεν υπάρχει ομοφωνία των μελών (ο εκπρόσωπος των φοιτητών συνήθως λείπει), είτε διότι η καταστροφή δημόσιας περιουσίας, η διακίνηση ναρκωτικών, το λαθρεμπόριο που κατήγγειλε ο κ. Πάγκαλος ότι γίνεται στου Ζωγράφου δεν αποτελούν «αυτόφωρα κακουργήματα ή αυτόφωρα εγκλήματα κατά της ζωής». Το αποτέλεσμα είναι να διαιωνίζεται μια κατάσταση, όπου ο «Σύλλογος Φίλων του Σάββα Ξηρού» καταλαμβάνει το Πανεπιστήμιο Αθηνών, ζητώντας την αποφυλάκισή του.
Αυτό το πρόβλημα μπορεί να λυθεί με τρεις τρόπους. Είτε με τις περιπολίες της αστυνομίας που πρότεινε ο κ. Πάγκαλος, είτε με τη δημιουργία υπηρεσίας πανεπιστημιακής φύλαξης (όπως ξεκίνησε, αλλά σταμάτησε μετά τις αντιδράσεις στο πανεπιστήμιο Ιωαννίνων), είτε με τροποποίηση του υπάρχοντος νόμου ώστε να απαντά ταχύτερα σε παραβατικές πράξεις που γίνονται εντός του πανεπιστημίου. Τα δύο τελευταία αποτελούν και πρόταση του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας που μάλλον θα υιοθετήσει και η κυβέρνηση στον νόμο-πλαίσιο που αναμένουμε να δούμε.
Δεδομένο πάντως είναι ένα: η ακαδημαϊκή κοινότητα με το συγκεκριμένο νομοθετικό πλαίσιο δεν κατάφερε να υπερασπιστεί τα του οίκου της. Ετσι έκανε την αλλαγή του νόμου, αναγκαία…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 15.2.2007
