Αυτήν τη στιγμή συντελούνται στη Μέση Ανατολή δύο εγκλήματα. Το πρώτο είναι η συνεχιζόμενη κατοχή παλαιστινιακών εδαφών από το Ισραήλ. Υπάρχουν όμως και τα εγκλήματα των ισλαμοφασιστών, οι οποίοι απλώς χρησιμοποιούν ως πρόσχημα την ισραηλινή κατοχή.
Η μεταμοντέρνα σκέψη (η οποία αναφέρει ότι η τυπική λογική είναι προϊόν της ανδροκρατικής κοινωνίας και ότι οι φυσικοί νόμοι προωθούν τον πολιτιστικό ιμπεριαλισμό) συνδέει ευθέως το Παλαιστινιακό με τη δράση των «τρελών του Αλλάχ». Αυτό, εξάλλου, επικαλούνται και οι τελευταίοι για να νομιμοποιήσουν την εγκληματική τους δράση. Τα «βάσανα των αδελφών Παλαιστινίων» είναι στην ημερήσια διάταξη κάθε μουλά που φαντάζεται τον κόσμο σαν μια απέραντη σκοταδιστική κοινωνία με τον ίδιο (φυσικά) επικεφαλής της.
Εκ της επιχειρηματολογίας αυτής συνάγεται αβίαστα το συμπέρασμα ότι αν λυθεί δικαίως το Παλαιστινιακό, ο κόσμος θα γίνει πιο ασφαλής και οι μουλάδες θα αποσυρθούν στις μαντράδες τους για να διδάξουν στους πιστούς των την αγάπη και την αλληλοκατανόηση.
Το πρώτο βέβαια ερώτημα που προκύπτει από αυτήν τη συλλογιστική είναι πως ορίζεται το «δίκαιον» της λύσης του Παλαιστινιακού. Πολλοί θεωρούν ότι η δίκαιη λύση είναι η επιστροφή του Ισραήλ στα σύνορα του 1967. Ορθώς. Τα σύνορα του Ισραήλ χαράχτηκαν με απόφαση ολόκληρης της διεθνούς κοινότητας μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και έτσι πρέπει να παραμείνουν εσαεί, ασχέτως αν ο Πόλεμος των Εξι Ημερών ξεκίνησε με την επίθεση των Αράβων κατά του νεοσύστατου κράτους.
Μόνο που εκείνοι που χρησιμοποιούν το Παλαιστινιακό ως πρόσχημα δεν ασπάζονται τις αποφάσεις της διεθνούς κοινότητας. Διακηρυγμένος στόχος τους είναι η επιστροφή στα σύνορα του 15ου αιώνα όταν ολόκληρη σχεδόν η Μεσόγειος ήταν μια μουσουλμανική λίμνη, όταν το «αλ νταρ Ισλάμ» είχε επεκταθεί μέχρι την Ανδαλουσία. Παρά τις ανοησίες της κυβέρνησης Μπους, την εργαλειακή εξαγωγή της Δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή, ο «πόλεμος των πολιτισμών» γίνεται αντίστροφα απ’ ό,τι θέλουμε να πιστεύουμε. Οι «τρελοί του Αλλάχ» θέλουν την αιματηρή εξαγωγή της ισλαμικής επανάστασής τους. Αυτοί έχουν την «εντολή του Θεού» να επιβάλουν το σκοταδιστικό τους σύστημα σε όλο τον κόσμο. Απόδειξη, η δολοφονία του σκηνοθέτη Τεό Βαν Γκονγκ, οι φετβάδες κατά συγγραφέων και οι ταραχές για τα σκίτσα του Μωάμεθ.
Η Δύση, παρά τα μύρια κακά της, παρά τις παλινωδίες της, έμαθε -ύστερα από αιώνες «ιερών πολέμων»- να είναι ανεκτική στις θρησκείες και τις παραξενιές των. Για παράδειγμα: στις ΗΠΑ και στις ευρωπαϊκές χώρες είναι ανεκτά τα τσαντόρ και η μπούργκα. Ενώ η ισλαμική ενδυμασία αφενός υποβιβάζει τις γυναίκες και αφετέρου δεν ήταν ποτέ μέρος της δυτικής παράδοσής καθένας μπορεί να ντύνεται όπως θέλει. Δεν ισχύει όμως το ίδιο στα εδάφη που επικράτησε η σαρία. Εκεί ακόμη και οι φιλοξενούμενες είναι αναγκασμένες να υποβιβάζουν εαυτόν, να ακολουθούν τον παραδοσιακό τρόπο ενδυμασίας. Επίσης, στη Δύση δεν θα καιγόταν ποτέ πρεσβείες αν μια εφημερίδα π.χ. του Αφγανιστάν δημοσίευε σκίτσα για τον Ιησού, τα οποία κάποιοι θα τα θεωρούσαν προσβλητικά.
Αυτήν τη στιγμή συντελούνται στη Μέση Ανατολή δύο εγκλήματα. Το πρώτο είναι η συνεχιζόμενη κατοχή παλαιστινιακών εδαφών από το Ισραήλ (σ.σ.: κι αυτό είναι έγκλημα σύμφωνα με τον δυτικό κώδικα ηθικής). Υπάρχουν όμως και τα εγκλήματα των ισλαμοφασιστών, οι οποίοι απλώς χρησιμοποιούν ως πρόσχημα την ισραηλινή κατοχή. Πρέπει να λυθεί το πρώτο, διότι αυτό επιτάσσει ο δικός μας κώδικας ηθικής, αλλά δεν πρέπει να ελπίζουμε ότι έτσι θα λυθεί και το δεύτερο. Ετσι κι αλλιώς στα μηνύματα της Αλ Κάιντα τον πρώτο καιρό απουσίαζε παντελώς η Παλαιστίνη. Στόχος του Οσάμα Μπιν Λάντεν ήταν η «απελευθέρωση» της Σαουδικής Αραβίας από τους «σταυροφόρους των ΗΠΑ». Αργότερα ανακαλύφθηκε η Παλαιστίνη για να επιδειχθεί ως παράδειγμα της «δυτικής επιθετικότητας», όπως ακριβώς επιδεικνύονται τα νεκρά παιδιά στις κάμερες μετά τους βομβαρδισμούς των Ισραηλινών.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 15.8.2006
