Η διαφθορά είναι αδήριτη συνέπεια του κράτους. Όποιου κράτους.
Ποιος κατάλαβε τι έγινε με την υπόθεση των αυθαιρέτων στην Ανατολική Αττική; Ποιος μπορεί να πει με σιγουριά τι έσπρωξε τη Ρουμπίνη Σταθέα στο γκρεμό; Και ποιος μπορεί να κατανοήσει όλο το γραφειοκρατικό τέρας που ορθώθηκε για μια απλή κατεδάφιση μιας μάντρας; Δεκάδες χαρτιά πήγαν πέρα-δώθε: έγγραφα και σημειώματα. Δεκάδες τελεσίδικες αποφάσεις κατεδάφισης εκδόθηκαν. Αυτές όμως ήταν τόσο τελεσίδικες που ανεστάλησαν. Κατόπιν ανεστάλη η αναστολή και πιθανώς αν δεν έπαιρνε δημοσιότητα το θέμα με την αυτοχειρία να αναστελλόταν και η αναστολή της αναστολής και ούτω καθεξής. Σε δουλειά να βρισκόμαστε δηλαδή και κυρίως σε διαφθορά να βρίσκεται όλο το γραφειοκρατικό τέρας που έχουμε εκθρέψει.
Κακά τα ψέματα. Η διαφθορά βρίσκει και αναπτύσσεται στο Δημόσιο. Τα αυθαίρετα βρίσκουν τρύπες και ξεφυτρώνουν. Όλη αυτή η δυσωδία που αποπνέει ο δημόσιος τομέας υπήρξε άρρητη κοινωνική επιλογή που έγινε ρητή πολιτική επιλογή. Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου βρήκε εύφορο έδαφος να σπείρει το λαϊκισμό και την διαφθορά. Και τώρα θέριεψαν και τα δύο. Παίρνουν ανθρώπινες ζωές και πνίγουν την πολιτική ζωή του τόπου.
Το πρόβλημα είναι δομικό. Έχουμε μπει σε ένα φαύλο κύκλο διαφθοράς, νομοθετικών ρυθμίσεων, υπέρβασης αυτών των ρυθμίσεων, περισσότερης διαφθοράς νέων ρυθμίσεων για την καταπολέμηση της διαφθοράς και ούτω καθεξής. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι η πολυνομία που αναγκαστικά θα έχει «παράθυρα». Τα παράθυρα αυτά θα χρησιμοποιούνται και θα χρειάζονται περαιτέρω ρυθμίσεις κ.ο.κ. Έτσι φτάνουμε όχι να μην προστατεύουμε τους αιγιαλούς, αλλά να έχουμε «οικοδομικά τετράγωνα» εντός της θαλάσσης και να μην κατεδαφίζονται, επειδή κάποια διάταξη κάποιου νόμου προβλέπει κάτι, το οποίο είναι ενάντια στην κοινή λογική και τις επιδιώξεις της κοινωνίας.
Η διαφθορά είναι αδήριτη συνέπεια του κράτους. Όποιου κράτους. Όταν κάποιοι διαχειρίζονται ξένες περιουσίες (είτε σε χρήμα, είτε σε γη) αναγκαστικά θα έχουν το δάχτυλο στο μέλι. Όσους νόμους και να κάνουμε, τόσες νέες μέθοδοι διαφθοράς θα εφευρίσκονται. Είναι καταδικαστέο μεν, ανθρώπινο δε. Η μόνη λύση είναι το λιγότερο κράτος. Η δημιουργία αντιτιθέμενων συμφερόντων που θα φέρουν σε κάποια ισορροπία το σύστημα. Είναι ευτύχημα ότι σε πολλές περιοχές της υποβαθμισμένης Αττικής δημιουργήθηκαν σύλλογοι προστασίας όσων ρεμάτων και αιγιαλών απέμειναν. Πιέζουν για την διατήρηση της νομιμότητας. Θα αποβεί θετικό τελικά το γεγονός ότι η προστασία του περιβάλλοντος εκχωρείται σιγά-σιγά στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Παρά τα πολλά παρατράγουδα που οι αιρετοί άρχοντες έκαναν. Οι πολίτες αφυπνίζονται και τιμωρούν: στις προηγούμενες δημοτικές ανανεώθηκε το δυναμικό κατά 47%. Στο κάτω-κάτω της γραφής οι πολίτες του Χαλανδρίου πρέπει να ζήσουν με το ρέμα τους. Αν δεν νοιαστούν αυτοί και δεν έχουν τον πρώτο λόγο ποιος θα τον έχει; Η Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι σε εποχή μετάβασης. Αυτή τη στιγμή δημιουργεί τέρατα, αλλά ταυτόχρονα δημιουργεί και αντισώματα στις τοπικές κοινωνίες για να πολεμήσουν τις παιδικές της ασθένειες.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι όλα αυτά τα εκφυλιστικά συμπτώματα που ζούμε είναι απόρροια του μεγάλου κράτους. Αυτό πρέπει να καταπολεμήσουμε. Πρέπει να του αφήσουμε πλέον μικρές και συγκεκριμένες αρμοδιότητες. Για να καταφέρει να τις φέρει εις πέρας. Και κυρίως: να μην γίνεται φυτώριο διαφθοράς…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 19.10.2003
