Η υπόγεια Αριστερά είναι βαθιά αντιδραστική δύναμη. Μισεί την Δύση διότι απέτυχε να μας εντάξει στην Ανατολή.
Δεν πάει πολύς καιρός που οποιοσδήποτε ήθελε στην …τηλεόραση μοίρα είχε δύο μόνο επιλογές. Ή πει τις προσωπικές του ιστορίες σε «ριάλιτι τοκ-σόου» ή να βρει μια περίτεχνη θεωρία συνομωσίας κατά της χώρας και να την διακινήσει από τα τηλεπαραθύρια των φιλόξενων (για κάθε ανοησία) καναλιών. Έτσι μάθαμε πολλά. Μάθαμε για μουσουλμανικούς άξονες που θα διέτρεχαν τα βόρεια σύνορα της χώρας, και οι οποίοι θα έπνιγαν σταδιακά «το ανάδελφον έθνος», για Σκοπιανούς που είχαν στόχο την Θεσσαλονίκη, για Καθολικούς που ήθελαν την πίστη μας, Βούλγαρους που μάτιασαν την Έδεσσα, Τούρκους Γάλλους Πορτογάλους και φυσικά Αμερικανούς. Οποιοσδήποτε συνομωσιολόγος που σεβόταν τον εαυτό του έπρεπε να βάλει και λίγο ιμπεριαλισμό-καπιταλισμό μέσα, εξασφαλίζοντας έτσι ότι η θεωρία του θα έβρισε απήχηση σε ένα μεγάλο κομμάτι των media, σε ανθρώπους που δεν μπορούν να ξεπεράσουν το γεγονός ότι ο κομμουνισμός της νιότης τους αποδείχθηκε φούσκα και μάλιστα επικίνδυνη φούσκα.
Υπάρχει μια υπόγεια αντιδραστική Αριστερά στη χώρα. Αποτελείται από ανθρώπους που δεν ξεπέρασαν ποτέ την ήττα του 1989. Βλέπουν κάθε πρόοδο της Δύσης, κάθε προσπάθεια να κλείσουν οι πληγές του παρελθόντος σαν ιμπεριαλιστική συνομωσία. Αποσιωπούν τις μεγάλες κατακτήσεις της Δύσης και χαίρονται σε κάθε στραβοπάτημά της. Βλέπουν τους εθνικισμούς -ακόμη και τον ισλαμισμό- ως την μόνη αξιόπιστη αντίρροπη δύναμη στην κοινωνία της ευημερίας που πέτυχε ο καπιταλισμός. Μεταφράζουν κάθε εθνικιστική έξαρση ως αντίσταση των λαών στην παγκόσμια κυριαρχία του καπιταλισμού. Μισούν τη Δύση κι αγκαλιάζουν κάθε αντίδραση. Επειδή δεν κατάφεραν αυτοί να γκρεμίσουν τον καπιταλισμό και να χτίσουν τον «σοσιαλιστικό τους παράδεισο» έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους σε όσους νοσταλγούν το παρελθόν.
Η επίσημη Αριστερά έγινε μια βαθιά συντηρητική δύναμη. Παντού βλέπει συνομωσίες παντού ελπίζει ότι ο «ιμπεριαλισμός» θα σπάσει τα μούτρα του. Ξέρει ότι η ειρηνική διευθέτηση κάθε προβλήματος φέρνει καπιταλισμό και οικονομική ευημερία, οπότε αυτό αποτελεί μια ακόμη υπενθύμιση της ήττας τους. Δεν είναι μόνο το Κομμουνιστικό κόμμα που αντιδρά στο σχέδιο Ανάν. Είναι και τα ορφανά του ΚΚΕ που κατέκλυσαν τα ΜΜΕ και μισούν τον κόσμο που αλλάζει δίχως να κοιτάζει την δική τους μελαγχολία.
Η υπόγεια Αριστερά στη χώρα είναι βαθιά αντιδραστική δύναμη. Μεταφράζει τον κόσμο με ονειρώξεις σοσιαλιστικών παραδείσων που δεν έγιναν εφικτοί λόγω κάποιας περίτεχνης συνομωσίας του καπιταλισμού. Διαχέει ψεύδη και απλοϊκές λογικές (Σ.Σ.: ταυτολογία. Αυτοί οι δύο όροι είναι ταυτόσημοι) για τα παγκόσμια πράγματα με τον μανδύα της διεθνούς ανάλυσης. Μισεί την Δύση διότι απέτυχε να εντάξει την χώρα μας στην Ανατολή. Προτιμά τις «καπιταλιστικές συγκρούσεις» επειδή πίστεψε στην ηρεμία τύπου νεκροταφείου που προσέφερε η σοσιαλιστική παραμύθα. Δεν νοιάζεται για τους ανθρώπους, χρησιμοποιεί αριθμούς θυμάτων για να δείξει ότι η ελευθερία της Δύσης είναι ανάπηρη και η μόνη διέξοδος είναι η ιδεοληψίες που στοίχισαν εκατομμύρια ζωές στην Ανατολική Ευρώπη. Η αντιδραστική Αριστερά ζει και (δυστυχώς) βασιλεύει ακόμη. Το ίδιο και τα δόγματά της…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 4.4.2004
