Η γραμμή του αυτοαποκαλούμενου «πατριωτικού ΠΑΣΟΚ» οδήγησε αφενός στην περιθωριοποίηση της χώρας και στην επιδείνωση των εθνικών μας θεμάτων.
Με δυόμισι γραμμές στο Κυπριακό θα αρχίσει να εμφανίζεται πλέον το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η μισή είναι εύκολη να περιγραφεί. Διαμορφώνεται από τις αρχηγικές φιλοδοξίες του κ. Ευάγγελου Βενιζέλου. Ο πρώην υπουργός Πολιτισμού δεν πρόσκειται να αντιπαραθέσει μια συνολική ιδεολογική πλατφόρμα αντιμετώπισης του εθνικού θέματος, αλλά θα κάνει ένα ιδιότυπο ανταρτοπόλεμο κριτικής σε επιμέρους χειρισμούς του προέδρου του με σκοπό να τονίζει διαρκώς ότι είναι παρών και Νο 2 του ΠΑΣΟΚ.
Οι άλλες δύο γραμμές διαμορφώνονται από την εγκάρσια τομή που διατρέχει όλο το πολιτικό σκηνικό, αλλά είναι έντονα εμφανής στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Υπάρχει κατ’ αρχήν η τριτοκοσμική και λαϊκιστική κληρονομιά του ιδρυτού του ΠΑΣΟΚ. Εκείνη που οδήγησε την Ελλάδα σε δύσκολους ατραπούς την δεκαετία του 1980, τότε που όλος ο κόσμος μας έφτυνε κι ο Ανδρέα Παπανδρέου επιχειρηματολογούσε ότι μας ζηλεύουν. Αυτή η γραμμή του αυτοαποκαλούμενου «πατριωτικού ΠΑΣΟΚ» οδήγησε αφενός στην περιθωριοποίηση της χώρας (η Ελλάδα ήταν η μόνη χώρα που αναγνώρισε έμπρακτα με επίσκεψη πρωθυπουργού τον κομουνιστή δικτάτορα Γιαρουζέλσκι) και στην επιδείνωση των εθνικών μας θεμάτων.
Ήταν η τυχοδιωκτική πολιτική του «βυθίσατε το Χόρα», των περιπετειών του 1987 και των Ιμίων, των S-300, του τσαμπουκά για το εσωτερικό θεαθήναι, των αψυχολόγητων και χωρίς καμιά μελέτη κινήσεων στη διεθνή σκακιέρα. Αρκεί να θυμηθούμε την φοβερή κίνηση με τους S-300 που έκανε εις εκ των παραδοσιακών του «πατριωτικού σοσιαλισμού». Χωρίς να υπολογίσουν την διεθνή συγκυρία, ούτε τις διαθέσεις των γειτόνων της Κύπρου αποφάσισαν οι «εθνικώς υπερήφανοι» να εγκαταστήσουν στη μεγαλόνησο πυραύλους που το βεληνεκές τους έφτανε μέχρι το Ισραήλ, τη Συρία και την Αίγυπτο. Καμιά από τις χώρες της ΝΑ Μεσογείου δεν ήθελε να έχει στη γειτονιά της ένα πυραυλικό σύστημα που σε κάποια μελλοντική συγκυρία θα μπορούσε να στραφεί εναντίον της. Ο υπερπατριώτης τότε υπουργός Εθνικής Aμυνας κ. Γεράσιμος Αρσένης κατάφερε με μια κίνηση να εξοργίσει όλες τις χώρες της Ν.Α. Μεσογείου. Το ΠΑΣΟΚ των προηγούμενων δεκαετιών δεν χαρακτηριζόταν από τον πατριωτισμό στις διεθνείς σχέσεις, αλλά από την προχειρότητά του.
Το άλλο μισό (και ίσως λιγότερο) ΠΑΣΟΚ που εκφράστηκε από τον κ. Σημίτη και τώρα από τον κ. Παπανδρέου. Βλέπει το εθνικό συμφέρον σε ευρύτερα της κοκορομαχίας και της εσωτερικής κατανάλωσης πλαίσια. Ξέρουν ότι εθνικά υπερήφανη Ελλάς, σημαίνει κατ’ αρχήν οικονομικά ισχυρή χώρα. Σημαίνει ότι στοιχειωδώς λαμβάνει υπόψη το διεθνές περιβάλλον. Τα νταηλίκια στιλ Ανδρέα Παπανδρέου σε ΗΠΑ, (τότε) ΕΟΚ και Τουρκία (ταυτόχρονα) με μόνο σύμμαχο τη Λιβύη δεν έχουν μέλλον. Η πιθανότητα επιτυχίας τους είναι μηδαμινή. Τα λουστήκαμε στο Μακεδονικό με το «εθνικώς υπερήφανο» εμπάργκο. Χάσαμε την διπλή ονομασία και την αξιοπιστία μας. Ήταν μια εθνική ήττα για να ξανακερδίσει το ΠΑΣΟΚ την εξουσία. Η γραμμή του νέου ΠΑΣΟΚ είναι εθνικά υπεύθυνη. Οδήγησε στην υλοποίηση της πολιτικής Κωνσταντίνου Καραμανλή και Κωνσταντίνου Μητσοτάκη για διεθνοποίηση του Κυπριακού και την είσοδο της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ε.Ε. Αυτή η γραμμή, ευτυχώς συνεχίζεται σε συνεργασία με την ελληνική κυβέρνηση.
Το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ είναι ότι γαλουχήθηκε με μύθους του στιλ ότι οι Aραβες θα … στήριζαν τη δραχμή (δύο υποτιμήσεις επί ΠΑΣΟΚ γνώρισε η χώρα). Το πρόβλημα του τόπου είναι ότι ο λαϊκισμός του ΠΑΣΟΚ εμπότισε βαθιά το εθνικό μας μεδούλι. Τον πληρώσαμε αυτόν τον λαϊκισμό. Ήρθε η ώρα να σταματήσουμε…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 5.4.2004
