Η αλήθεια είναι πως αυτή τη φορά λειτουργήσαμε ψύχραιμα, παρά την φιλότιμη προσπάθεια των καναλιών να ποτίσουν την θερινή ξηρασία των ειδήσεων που αντιμετωπίζουν. Καταλάβαμε ίσως ότι όσο ανόητη κι αν ήταν η διαφήμιση της ΑΤ&Τ, εμείς θα φαινόμασταν πιο ανόητοι αν αρχίζαμε τις εθνεγερτικές δηλώσεις και διαδηλώσεις.
Το θετικό είναι πως το ελληνικό κράτος δεν προέβη σε κανένα επίσημο διάβημα. Σε άλλες εποχές (όχι και πολύ μακρινές) ο αρειμάνια εθνικά υπερήφανος υπουργός Εξωτερικών θα έστελνε τουλάχιστον μια επιστολή στην ΑΤ&Τ, θα έκανε κάποια συνέντευξη τύπου για να καρπωθεί πολιτικά οφέλη στο εσωτερικό και θα γελούσε κάθε πικραμένος κλητήρας της συγκεκριμένης πολυεθνικής τηλεπικοινωνιακής εταιρίας.
Φυσικά αναφερόμαστε στην διαφήμιση της ΑΤ&Τ που έχει το … «φοβερό» σενάριο να παρουσιάζει κάποιους αμερικανούς τουρίστες να ταλαιπωρούνται στη Μύκονο. Ψάχνουν να βρουν το δρόμο και οι ταμπέλες τους οδηγούν στο πουθενά. Παίρνουν ταξί και βρίσκονται στριμωγμένοι λόγω πολλαπλής μίσθωσης. Περιμένουν να πιουν καφέ και περιμένουν, περιμένουν, περιμένουν… Τέλος, ω του θαύματος, όλα τα προβλήματά τους λύνονται μόλις καλούν τον τηλεφωνητή της διαφημιζόμενης εταιρίας. Φτηνό κι ανόητο το διαφημιστικό εύρημα, αλλά εμάς πάλι μας ενόχλησε. Γιατί;
Ας δούμε όμως τι παρουσιάζει η διαφήμιση σε σχέση με την πραγματικότητα. Συνολικά στην Ελλάδα η οδοσήμανση έχει τα μαύρα της τα χάλια. Καθημερινά γράφουν οι εφημερίδες, αλλά αυτί υπευθύνου δεν ιδρώνει. Δεύτερον: όλοι βρίζουμε καθημερινά τους ταξιτζήδες για τις πολλαπλές μισθώσεις, τους μαγαζάτορες για το ελλιπές σέρβις. Η διαφήμιση έδινε (με υπερβολικούς τόνους, είναι αλήθεια) το μπάχαλο που επικρατεί στη χώρα. Μας ενόχλησε η υπερβολή, ή μήπως το γεγονός ότι επισημάνθηκαν τα στραβά μας από ξένους και μάλιστα από Αμερικανούς; Θα ενοχλούσε κανένα, αν η διαφήμιση ήταν του ΟΤΕ; Θα γινόταν θέμα στα κανάλια; Μάλλον όχι, εκτός αν … ο δήμαρχος του πανέμορφου νησιού απειλούσε να πέσει από το μπαλκόνι του δημαρχείου. Αν λοιπόν η διαφήμιση ήταν ελληνικής παραγωγής, θα χαμογελούσαμε και δεν θα οργιζόμασταν.
Η ιστορία λοιπόν επαναλαμβάνεται με κάθε ευκαιρία. Μπορεί να βρίζουμε όλοι μας ανέξοδα την «Ολυμπιακή» για τα χάλια της, αλλά αλίμονο αν κάποιος ξένος πει στραβή κουβέντα για τον εθνικό μας αερομεταφορέα. Τότε συσπειρωνόμαστε όλοι πίσω από το «εθνικό» και θα ξεχνούσαμε ότι η Ο.Α. θα έπρεπε να είναι «αερομεταφορέας». Θα ψάχναμε συνομωσίες της «Delta» και της «American Airlines» κι άλλων σκοτεινών κέντρων που επιβουλεύονται τους αιθέρες μας. Θα ακούγαμε δραματικά ρεπορτάζ στην TV, με δαιμόνιους ρεπόρτερ που ανακάλυψαν τον μίτο της Αριάδνης κι αφού θα ξεθυμαίναμε, μετά τρεις μέρες θα συνεχίζαμε — ανενόχλητοι από τον εξωτερικό παράγοντα -να βρίζουμε για το επίπεδο των υπηρεσιών που μας προσφέρονται.
Η αλήθεια είναι πως αυτή τη φορά λειτουργήσαμε ψύχραιμα, παρά την φιλότιμη προσπάθεια των καναλιών να ποτίσουν την θερινή ξηρασία των ειδήσεων που αντιμετωπίζουν. Καταλάβαμε ίσως ότι όσο ανόητη κι αν ήταν η διαφήμιση της ΑΤ&Τ, εμείς θα φαινόμασταν πιο ανόητοι αν αρχίζαμε τις εθνεγερτικές δηλώσεις και διαδηλώσεις. Αλλά, ίσως η σχετική απάθεια μας να έχει να κάνει και με το συγκεκριμένο προορισμό διακοπών. Μεταξύ μας τώρα: αν εξαιρέσουμε μερικές στάρλετ του θεάματος και της οδοντιατρικής εν γένει, υπάρχει έλληνας που να πήγε στη Μύκονο και να πέρασε καλά; Είπαμε: Μεταξύ μας…
«Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 23.6.2002
