Αξίζουν έπαινοι, διότι το κράτος έπαψε να λειτουργεί σαν τον ανεύθυνο υπερτυχερό του ΛΟΤΤΟ και αποφάσισε να μάθει, επιτέλους, τι έχει. Το παράδοξο είναι πως λειτουργεί τόσα χρόνια χωρίς αυτή τη στοιχειώδη γνώση.
Σε μια έξυπνη διαφήμιση για το ΛΟΤΤΟ, κάποιος, προφανώς υπερτυχερός, βρίσκεται στο λιμάνι με τον κολαούζο του, ο οποίος του απαριθμεί τα καράβια τα οποία ο πρώτος κατέχει. Ο πρώτος ρωτά τίνος είναι το κότερο που βλέπει, ο δεύτερος απαντά «δικό σου είναι αφεντικό!». «Κι αυτό τίνος είναι;» ξαναρωτά ο υπερτυχερός. «Κι αυτό δικό σου είναι» απαντά ο κολαούζος. Η διαφήμιση τελειώνει με το σλόγκαν: «Δεν θα ξέρεις τι έχεις»…
Αυτό θυμίζει η εγκύκλιος του υπουργείου Οικονομικών προς όλα τα υπουργεία, με την οποία ζητεί την υποβολή στοιχείων για τις δημόσιες επιχειρήσεις οι οποίες εποπτεύονται από αυτά. Σύμφωνα με την εγκύκλιο, για κάθε επιχείρηση πρέπει να υποβληθούν τα εξής στοιχεία: Ιδρυτικός Νόμος και Καταστατικό, Σύνθεση Διοικητικού Συμβουλίου, όπως και τα οικονομικά στοιχεία των ανωτέρω επιχειρήσεων για τα έτη 2004 (απολογιστικά), 2005 (εκτιμήσεις) και 2006 (προϋπολογισμός).
Σύμφωνα με την ίδια εγκύκλιο, τα «στοιχεία είναι απαραίτητα στην Υπηρεσία για την πραγματοποίηση της καταγραφής των δημοσίων επιχειρήσεων και τη δημιουργία κεντρικής βάσης δεδομένων για κάθε ΔΕΚΟ». Έχουμε, με άλλα λόγια, μια απογραφή της περιουσίας του Δημοσίου.
Αξίζουν έπαινοι, διότι το κράτος έπαψε να λειτουργεί σαν τον ανεύθυνο υπερτυχερό του ΛΟΤΤΟ και αποφάσισε να μάθει, επιτέλους, τι έχει. Το παράδοξο είναι πως λειτουργεί τόσα χρόνια χωρίς αυτή τη στοιχειώδη γνώση.
Πώς χάραζαν, για παράδειγμα, οι υπουργοί οικονομική πολιτική όταν δεν ήξεραν τι επιχειρήσεις υπάρχουν στον υπερδιογκωμένο κρατικό μηχανισμό, επιχειρήσεις που κατά κανόνα είναι τρύπες για να απορροφούν χρήματα; Στο περίπου; Τι έλεγαν δηλαδή; Βαλε δέκα δισ. στο τάδε υπουργείο που έχει πολλές ΔΕΚΟ και πέντε στο άλλο που έχει λιγότερες;
Πόσο αξιόπιστοι είναι οι προϋπολογισμοί όλων των προηγουμένων ετών, όταν ο θησαυροφύλακας δεν είχε γνώση καν των εταιρειών που σίτιζαν οι συνάδελφοι υπουργοί του; Πώς γινόταν, δηλαδή, η δουλειά; Τηλεφωνούσε τον Αύγουστο ο κ. Βερελής στον κ. Χριστοδουλάκη και του έλεγε: «Ξέρεις, έχω ένα άνοιγμα στην τάδε δημόσια επιχείρηση, στείλε μερικά δισ. για να τα φέρω βόλτα»;
Και αν ?λέμε τώρα, για να περνάει η ώρα? υπήρχαν κέρδη σ’ αυτές τις δημόσιες επιχειρήσεις τι γινόταν; Επέστρεφαν, σαν αναπάντεχη κληρονομιά από άγνωστο θείο, στο θησαυροφυλάκιο του κράτους;
Το θετικό είναι πως ο κ. Αλογοσκούφης θα μάθει σήμερα (μέχρι στις 10 Φεβρουαρίου είναι η ασφυκτική προθεσμία) τις επιχειρήσεις που έχει το κράτος. Μαζί του ελπίζουμε να μάθουμε κι εμείς (οι, χωρίς τη θέλησή μας, μέτοχοι αυτών των εταιρειών) τι έχουμε. Και κυρίως τι πληρώνουμε. Γιατί αυτή η απογραφή σίγουρα θα βγάλει στην επιφάνεια πλήθος εταιρειών που δεν έχουν κανένα λόγο ύπαρξης ?πέρα από τις αμοιβές των συμμετεχόντων στα διοικητικά συμβούλια. Και μπορεί (όπως ανακάλυψε ως υπουργός ο κ. Ανδρέας Ανδριανόπουλος) να πετύχουμε καμιά εταιρεία που ασχολείται με την αποξήρανση της Κωπαΐδας…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 10.2.2006
