Η πολιτική δεν έχει επιχειρηματικές προτεραιότητες και καλά κάνει. Άλλη είναι η δουλειά της και γι’ αυτό θα πρέπει να της ξεφορτώσουμε τις επιχειρήσεις, που έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να κουμαντάρει.
Τελικά, υπάρχει σκάνδαλο στη Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού (ΔΕΗ) κι αυτό μάλλον είναι το νομικό της τμήμα. Εκατό (!) δικηγόροι εργάζονται με πάγια αντιμισθία εκεί κι όπως αποκαλύπτεται όχι μόνο δεν φτάνουν, αλλά αγοράζονται κατ’ έτος νομικές υπηρεσίες 800.000-1.200.000 ευρώ. Και το ερώτημα είναι απλό: Τι στην ευχή κάνει ένας λόχος δικηγόρων σε μία επιχείρηση, έστω του μεγέθους της ΔΕΗ, ώστε να μην αρκούν εκατό νοματαίοι και να προσλαμβάνονται κατ’ αποκοπή άλλοι τόσοι;
Δεν γνωρίζουμε αν και κατά πόσον υπήρξε διαπλοκή στην προμήθεια των κυλινδρέλαιων, στους διαγωνισμούς των έργων κ.λπ. Δεν μας φώτισε ιδιαίτερα επ’ αυτών των ζητημάτων η συνέντευξη του κ. Γιάννη Παλαιοκρασσά. Αυτό όμως, που φαίνεται ανάγλυφα είναι πως το βασικό σκάνδαλο στη ΔΕΗ είναι όμοιο με τα σκάνδαλα στις άλλες Δημόσιες Επιχειρήσεις Κοινής Ωφέλειας (ΔΕΚΟ).
Η λειψή αποδοτικότητα, το γεγονός ότι η μετοχή κατρακυλά κι όλοι ασχολούνται με την υποψία ότι κάποιος μπορεί να φουσκώνει την τιμή των κυλινδρέλαιων.
Σε οποιαδήποτε επιχείρηση του κόσμου, αν η μετοχή έχανε σε μερικούς μήνες το 25% της αξίας της ο υπεύθυνος θα απολυόταν άμεσα. Όχι γιατί κατήγγειλε, χωρίς στοιχεία, διαπλοκή, και διαφθορά, αλλά γιατί οι μέτοχοι θα πρόσεχαν την περιουσία τους. Στην περίπτωση της ΔΕΗ και των άλλων ΔΕΚΟ, ο βασικός μέτοχος, δηλαδή το κράτος, δεν διαχειρίζεται το δικό του βιος, αλλά των φορολογουμένων. Γι’ αυτό είναι large στην αποδοτικότητα της εταιρείας, αλλά δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του στις καταγγελίες για διαφθορά.
Στην περίπτωση της ΔΕΗ έχουμε ένα κλασικό παράδειγμα γιατί το κράτος είναι κακός επιχειρηματίας. Είχαμε μια εταιρεία σε ανοδική πορεία, με τη μετοχή να καλπάζει. Προκύπτει ένας πρόεδρος, που δεν ταιριάζει με τη φιλοσοφία της εταιρείας. Δεν μπορεί να συνεννοηθεί ούτε με τους υφιστάμενους, αλλά ούτε και με τους προϊσταμένους του. Απολύει τον, κατά δική του δήλωση, επιτυχημένο διευθύνοντα σύμβουλο, η επιχείρηση παραλύει και ο ίδιος μένει στη θέση του διότι έχει μια καθ’ όλα σεβαστή -αλλά πολιτική και ουχί επιχειρηματική- ιστορία. Οι ξένοι θεσμικοί (που ξέρουν να προστατεύουν τα λεφτά τους) ψάχνουν την έξοδο κινδύνου, η πιστοληπτική ικανότητα της εταιρείας πέφτει και η μετοχή κατρακυλάει.
Παρ’ όλα αυτά, ο πρόεδρος της εταιρείας αντί να ασχοληθεί με τη διαρκώς επιδεινούμενη θέση της επιχείρησης ξεκινά κατά δήλωσή του το κυνήγι της διαπλοκής. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και κατά συνέπεια ο βασικός μέτοχος της εταιρείας (ο ελληνικός λαός) δεν ασχολούνται με την αξία της περιουσίας των, αλλά αρχίζουν τη σπέκουλα: «Να τα πήρε ο άλφα ή να είναι διαβρωμένος ο βήτα;».
Κι έτσι ένα κερδοφόρο μονοπώλιο θα γίνει, ελέω πολιτικών προτεραιοτήτων, μια ζημιογόνα επιχείρηση. Και μόλις βγει στον ανταγωνισμό θα φταίει ο νεοφιλελευθερισμός, που δεν θα αντέξει.
Κάπως, έτσι, χάθηκε η «Ολυμπιακή», κινδύνευσε ο ΟΤΕ και στο μέλλον θα κινδυνεύσει και η ΔΕΗ. Η πολιτική δεν έχει επιχειρηματικές προτεραιότητες και καλά κάνει. Aλλη είναι η δουλειά της και γι’ αυτό θα πρέπει να της ξεφορτώσουμε τις επιχειρήσεις, που έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να κουμαντάρει.
Το ερώτημα, βέβαια, παραμένει: Χρειάζονται και οι εκατό δικηγόροι στη ΔΕΗ ή υπάρχει φθηνότερος τρόπος για να αγοραστούν αυτές οι νομικές υπηρεσίες; Δεν είναι ρητορικό το ερώτημα, αλλά κομμάτι της παθογένειας των ΔΕΚΟ. Διότι κι αυτοί, όπως και χιλιάδες άλλοι, προσελήφθησαν με γνώμονα πολιτικές προτεραιότητες και όχι επιχειρηματικές.
Όπως, εξάλλου, και ο κ. Παλαιοκρασσάς…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 6.12.2005
