Τα δημόσια οικονομικά έχουν πιάσει πάτο και σε μια εποχή που φτάσαμε να αναρωτιόμαστε αν σε λίγους μήνες θα υπάρχουν λεφτά για να πληρώσουμε συντάξεις δεν μπορεί προτεραιότητα να είναι η αύξησή τους.
Καλό θα ήταν τα όρια ηλικίας των εργαζομένων να μειώνονται αντί να αυξάνονται. Ιδανικό θα ήταν να γίνει πράξη το σύνθημα των αναρχικών «σύνταξη στα 18 στράτευση στα 100». Δυστυχώς η πραγματική ζωή είναι πιο πεζή από τα όνειρα των αναρχικών ακόμη και από τις επιθυμίες των υπουργών, όσο κι αν αυτοί θέλουν να γίνουν αντιεξουσιαστές. Ομως, σε μια γηράσκουσα κοινωνία και με ένα δημόσιο που χρωστά τα μαλλιά της κεφαλής όλων μας, οι σκέψεις της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Εργασίας για κατάργηση του χωλού νομοσχεδίου Πετραλιά είναι μια υπέροχη ονείρωξη.
Δεν ξέρουμε αν και κατά πόσον το πρωτοσέλιδο δημοσίευμα της εφημερίδας «Τα Νέα» με τον πηχυαίο τίτλο «Καταργούν τον νόμο για συντάξεις, όρια» αντανακλά τις προτεραιότητες του υπουργείου Κοινωνικών Ασφαλίσεων ή την επιθυμία της εφημερίδας. Πιθανόν να αντανακλά τις επιθυμίες σύμπασας της ελληνικής κοινωνίας. Πραγματικά, όλοι ευχόμαστε να είχαμε τα χρήματα και τα όριο ηλικίας της συνταξιοδότησης να πήγαινε στα 55ο έτος αντί του 58ου που ισχύει σήμερα και πολύ περισσότερο αντί του 60ού που θα φτάσει σύμφωνα με τον νόμο της κας Πετραλιά το 2016.
Μόνο που οι επιθυμίες των εφημερίδων σκοντάφτουν σε μια γκρίζα πραγματικότητα: τα 30 δισεκατομμύρια ευρώ που σήμερα λείπουν από τα ταμεία και τα 300 δισεκατομμύρια που όλοι μας χρωστάμε. Με δεδομένο ότι ο ελληνικός πληθυσμός γηράσκει και ότι ο κρατικός κορβανάς είναι άδειος και τρύπιος οποιοσδήποτε προτείνει μείωση ή έστω σταθεροποίηση των ορίων συνταξιοδότησης πρέπει ταυτόχρονα να πει πού θα βρει τα λεφτά. Αλλά πέρα από αυτό οι ασφαλισμένοι δεν υποφέρουν σήμερα από τα όρια ηλικίας. Υποφέρουν από τη γραφειοκρατία: σήμερα ένας ασφαλισμένος χωρίς διαδοχική σύνταξη πληρώνεται 6-8 μήνες αφού καταθέσει τα χαρτιά του και μετά από πολύ τρέξιμο από υπηρεσία σε υπηρεσία. Χειρότερα είναι τα πράγματα για όσους έχουν διαδοχική ασφάλιση: μπορεί να δουν τη σύνταξή τους μετά από 20 μήνες! Υπάρχουν περιπτώσεις δηλαδή που ασφαλισμένοι δεν πρόλαβαν να δουν σύνταξη. Εφυγαν μαζεύοντας δικαιολογητικά…
Κατόπιν η κυβέρνηση έχει μια άλλη μεγάλη δουλειά. Να κλείσει τις πληγές της σπατάλης των ασφαλιστικών ταμείων, να προχωρήσει σε ουσιαστικές ενοποιήσεις των ταμείων, να καθιερώσει τη λίστα φαρμάκων για να τιθασευτούν οι δαπάνες δισεκατομμυρίων και να καταπολεμήσει την ακμάζουσα εισφοροδιαφυγή.
Αφού τα κάνει αυτά και δει ότι περισσεύουν λεφτά τότε μπορεί και να τα μοιράσει. Τότε μόνο τα όρια συνταξιοδότησης μπορούν να μειωθούν και οι συντάξεις -οι οποίες, πραγματικά, είναι εξωφρενικά χαμηλές- να αυξηθούν.
Το να μοιράσει λεφτά πριν συμμαζέψει την κατάσταση δεν είναι απλώς κακό, δεν είναι απλώς παράλογο, είναι εξωπραγματικό. Οσο και να το επιθυμεί, δεν μπορεί να το κάνει. Τα δημόσια οικονομικά έχουν πιάσει πάτο και σε μια εποχή που φτάσαμε να αναρωτιόμαστε αν σε λίγους μήνες θα υπάρχουν λεφτά για να πληρώσουμε συντάξεις δεν μπορεί προτεραιότητα να είναι η αύξησή τους.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 13.10.2009