Η ειρωνεία είναι ότι η πιο απομονωτική στη λογική διοίκηση των ΗΠΑ έγινε η πλέον παρεμβατική στην πράξη.
Παρά το γεγονός ότι και αυτή ακόμη τη στιγμή μπορεί να ισοπεδώνεται η Βαγδάτη, θα ξεφύγουμε λίγο από την «δημοσιογραφία της συγκίνησης» στην οποία επιδιδόμεθα χωρίς έλεος, χρόνια τώρα οι έλληνες δημοσιογράφοι. Πρέπει να πούμε ψύχραιμα κάποια πράγματα. Το πρώτο που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι ειδικά αυτή η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν θα ήθελε να κάνει αυτόν τον πόλεμο στο Ιράκ. Βασικά δεν θα ήθελε να κάνει κανένα πόλεμο.
Οι άνθρωποι που βρίσκονται τώρα στο τιμόνι των ΗΠΑ, ήταν εκείνοι που χλεύαζαν τον Κλίντον με το σύνθημα «τι μας νοιάζει εμάς ποια σημαία κυματίζει στην Πρίστινα». Το όραμά τους, ήταν το όνειρο των ιδρυτών των ΗΠΑ για μια απομονωμένη Αμερική η οποία δεν ασχολείται με τα παγκόσμια (τότε ευρωπαϊκά) πράγματα. «Ο μεγάλος κανόνας της διοίκησής μας σε σχέση με τα ξένα έθνη είναι να επεκτείνουμε τις εμπορικές μας σχέσεις, και να έχουμε όσο το δυνατόν λιγότερη πολιτική σύνδεση… Γιατί να αφήσουμε το δικό μας έδαφος και να βρεθούμε σε ξένο; Γιατί να συνδέσουμε την μοίρα μας με κάποιο μέρος της Ευρώπης, να περιπλέξουμε την ειρήνη και την ευημερία μας στα δίχτυα των ευρωπαϊκών φιλοδοξιών, εχθροτήτων, συμφερόντων, ιδιοτροπιών και καπρίτσιων;» (George Washington: Αποχαιρετιστήρια ομιλία 1796).
Φανταζόταν της ΗΠΑ ως ένα νησί ευημερίας σε μια ζούγκλα που δεν μπορούσε να τους αγγίξει. Ήθελαν να φύγουν από τα Βαλκάνια και απ’ όλες τις «δονκιχωτικές περιπέτειες» που τους είχε μπλέξει η «άφρων πολιτική» των Δημοκρατικών.
Και μετά ήρθε η 11η Σεπτεμβρίου…
Γι’ αυτήν την περίπτωση η φονταμενατλιστική Αμερική (που βρέθηκε στο τιμόνι του Λευκού Οίκου εξαιτίας ενός καπρίτσιου του εκλογικού νόμου) δεν είχε σχέδιο. Εκτός από κάποια καλόπαιδα, σχετιζόμενα άμεσα με το εβραϊκό λόμπι, οι οποίοι έβγαλαν από το συρτάρι «το νέο αμερικανικό αιώνα». Λίγο η δόξα του Ρίγκαν με την «αυτοκρατορία του κακού», λίγο η τεράστια άγνοια για τις διεθνείς σχέσεις έφτιαξαν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ που έχει ως βασική συλλογιστική: ψεκάζουμε (βόμβες), καθαρίζουμε (ανεπιθύμητους δικτάτορες) και γυρίζουμε σπίτι μας μετά από μια περίοδο σκληρής δουλειάς. Αυτή η κυβέρνηση δεν θέλει ούτε τα πετρέλαια, ούτε τη Δημοκρατία στη Μέση Ανατολή. Θέλει απλώς να νιώσει (όσο το δυνατόν συντομότερα) ασφαλής στο «κουκούλι της».
Η ειρωνεία είναι ότι η πιο απομονωτική στη λογική διοίκηση των ΗΠΑ έγινε η πλέον παρεμβατική στην πράξη. Και μάλιστα χωρίς να λαμβάνει υπόψη πολλές παραμέτρους της διεθνούς οικονομικοπολιτικής κατάστασης. Αυτό την οδηγεί από τη μία γκάφα στην επόμενη: είτε ρητορική είτε πρακτική.
Το μεγάλο πρόβλημα τους όμως είναι ότι η λογική του κάου-μπόι πλήττει πρώτα απ’ όλα τα συμφέροντα του βαθέως κατεστημένου των ΗΠΑ που είναι εξαιρετικά παγκοσμιοποιημένο με ισχυρά συμφέροντα στην Ευρώπη. Η αντίδραση από τον αμερικανικό λαό είναι άμεση και έχει συγκινησιακή φόρτιση. Η αντίδραση του κατεστημένου είναι πιο βραδυφλεγής αλλά θα είναι και πιο αποτελεσματική. Πολλοί πιστεύουν ότι λόγω της ύφεσης ο τζούνιορ Μπους θα έχει την τύχη του πατέρα του: Θα κερδίσει τον πόλεμο στον Κόλπο και θα χάσει τις εκλογές. Όπως χειρίζεται τις διεθνείς σχέσεις όμως, δεν θα πρέπει να εκπλαγούμε αν θα έχει την τύχη του Νίξον…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 23.3.2003
