Τα μέτρα που πρόκριναν οι υπουργοί Δημόσιας Τάξης των «25» μπορεί βραχυχρόνια να καθησυχάζουν τις κοινωνίες που επλήγησαν από τα τρομοκρατικά χτυπήματα, έχουν όμως σοβαρό μακροχρόνιο κόστος στις ελευθερίες μας.
Σε αντίθεση με όσα διαλαλούν χρόνια τώρα οι μύστες του Αριστερού φαντασιακού, οι βομβιστές του Λονδίνου δεν ήταν ούτε πεινασμένοι, ούτε απελπισμένοι, ούτε κατατρεγμένοι. Δεν ξέρουμε αν είχαν κανένα καημό για το Παλαιστινιακό ή την κατάσταση στο Ιράκ. Απ’ όσα δηλώνουν στους δημοσιογράφους οι συγγενείς και περίοικοι των τεσσάρων, οι τελευταίοι δεν ασχολούνταν με την πολιτική. Ούτε καν εφημερίδες δεν διάβαζαν. Πήγαν όμως στα θρησκευτικά σχολειά του Πακιστάν και πιθανότατα του Αφγανιστάν. Κάποιοι παράφρονες τους γέμισαν τα κεφάλια με ανοησίες περί παραδείσων κι εκείνοι ανατινάχτηκαν μεταφέροντας το «λόγο του Θεού».
Οι αναγνώσεις της Αριστεράς για τη νέα τρομοκρατία που εισάγει ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός στην Ευρώπη παραμένουν σε επίπεδο Παβλόφ. Από τη στιγμή που χτυπούν το καμπανάκι του κινδύνου οι μισητοί, σ’ αυτούς, ιμπεριαλιστές (ή χειρότερα, οι νεοφιλελεύθεροι τύπου Μπλερ!), η Αριστερά πολεμά τον πόλεμο στην τρομοκρατία. Ή τον δικαιολογεί, με το γνωστό επιχείρημα της καταπίεσης των μαύρων. Το μίσος τους για τη νικήτρια Δύση είναι τόσο που δεν τους επιτρέπει να δουν το τέρας του υπαρκτού ισλαμοφασισμού. Τραγική ειρωνεία: Οι μουλάδες του Ιράν -τους οποίους πρώτοι οι Αριστεροί χειροκρότησαν για τη νίκη τους επί του «αμερικανόδουλου Σάχη»- από τους κομμουνιστές ξεκίνησαν το ξεκαθάρισμα της κοινωνίας τους.
Η αντίθεση της Αριστεράς, λοιπόν, στα μέτρα που προτείνονται και λαμβάνονται από την Ευρωπαϊκή Ενωση (Ε.Ε.) δεν έχει ως κίνητρο την υπεράσπιση της φιλελεύθερης Δυτικής Δημοκρατίας. Είναι, εξάλλου, γελοίο να ακούς τους υμνητές του Στάλιν (και κάθε κόκκινου δικτάτορα) να δηλώνουν ότι καίγονται να σώσουν τις φιλελεύθερες αξίες στο καπιταλιστικό σύστημα.
Αυτό όμως δεν πρέπει να ακυρώσει κάθε αγώνα για υπεράσπιση αυτών των φιλελεύθερων αξιών. Ασχέτως κινήτρων, η αντίθεση της Αριστεράς στα νέα μέτρα για περιστολή του απορρήτου στις τηλεπικοινωνίες είναι χρήσιμη. Κι αυτό για πολλούς λόγους…
Οι δυτικές κοινωνίες, και ειδικά εκείνες που βίωσαν το λεπίδι των ισλαμοφασιστών, βρίσκονται σε κατάσταση σοκ. Είναι έτοιμες να δεχθούν μέτρα για τα οποία σίγουρα θα μετανιώσουν αργότερα. Από την άλλη μεριά, οι γραφειοκράτες, που απαρτίζουν τους διωκτικούς μηχανισμούς, σίγουρα θέλουν να κάνουν τη ζωή τους πιο εύκολη. Οχι ότι ονειρεύονται να εγκαθιδρύσουν ένα αστυνομικό κράτος. Κυρίως γιατί έτσι φαντάζονται ότι θα προστατεύσουν καλύτερα τη Δημοκρατία στην οποία ζουν. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι «ύστερα από κάθε πόλεμο υπάρχει πολύ λίγη Δημοκρατία να σώσει κανείς», όπως εύστοχα έγραψε και ο Αμερικανός δημοσιογράφος Μπρους Ατκινσον. Ειδικά έπειτα από ένα πόλεμο κατά της τρομοκρατίας.
Το πρόβλημα είναι ότι ακόμη κι αν οι εμπνευστές των μέτρων που προκρίνονται έχουν τις αγαθότερες των προθέσεων το σύστημα συνολικά διολισθαίνει σε αυταρχισμό. Ο τελευταίος δύσκολα ξεριζώνεται, ακόμη κι αν έχει παταχθεί η τρομοκρατία. Είναι ανθρώπινο και φυσικό: Από την στιγμή που οι υπηρετούντες τις διωκτικές αρχές στηρίζονται (ή επαναπαύονται) σε μεθόδους καταστολής δεν στύβουν το μυαλό τους να βρουν έξυπνες λύσεις για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Δεν υπάρχει καμιά συνωμοσία για εγκαθίδρυση «Μεγάλου Αδελφού» στη Δύση. Απλώς οι γραφειοκρατίες βρίσκουν πάντα τρόπους να βολεύονται σε βάρος της κοινωνίας και η δική τους βολή μπορεί να δημιουργήσει ανελεύθερες καταστάσεις.
Ετσι, λοιπόν, τα μέτρα που πρόκριναν οι υπουργοί Δημόσιας Τάξης των «25» μπορεί βραχυχρόνια να καθησυχάζουν τις κοινωνίες που επλήγησαν από τα τρομοκρατικά χτυπήματα, έχουν όμως σοβαρό μακροχρόνιο κόστος Δημοκρατίας. Ειδικά εκείνα που αφορούν το απόρρητο των επικοινωνιών.
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν και κατά πόσο είναι εφικτό να συλληφθούν τρομοκράτες από μηνύματα SMS ή e-mail. Οι έμπειροι χρήστες ηλεκτρονικών υπολογιστών γνωρίζουν ότι στο Διαδίκτυο κυκλοφορούν ισχυρότατοι αλγόριθμοι κρυπτογραφίας, που στην ουσία κάνουν ανέφικτη την παρακολούθηση. Αυτό σίγουρα το ξέρουν και οι τρομοκράτες. Οι μόνοι που δεν το γνωρίζουν είναι οι απλοί χρήστες κινητών τηλεφώνων ή υπολογιστών τα προσωπικά δεδομένα των οποίων θα είναι έρμαιο (για τρεις, έξι ή δώδεκα μήνες) κάθε υπαλλήλου των τηλεπικοινωνιακών οργανισμών ή άλλων καλοθελητών.
Το πρόβλημα της ισλαμοφασιστικής τρομοκρατίας είναι υπαρκτό και πρέπει να αντιμετωπιστεί. Βραχυπρόθεσμα αυτό μπορεί να γίνει μόνο με αστυνομικού τύπου μέτρα. Το ξέρουμε πως δεν είναι εύκολο όταν είναι εν ισχύι οι δικλείδες ασφαλείας απέναντι στην κρατική εξουσία, που παρέχει η δυτική Δημοκρατία. Αλλά πάλι, όπως είπε και ο μεγάλος Ορσον Γουέλς «μόνο σε ένα αστυνομικό κράτος η δουλειά του αστυνομικού είναι εύκολη». Δεν μπορεί να μεταφέρεται στις πλάτες των πολιτών κάθε πρόβλημα που καλείται (και πληρώνεται) για να λύσει ένας κρατικός υπάλληλος. Δεν πρέπει να κάνουν εκπτώσεις οι πολίτες, είτε σε δικαιώματα είτε σε ελευθερίες, επειδή κάποιοι δηλώνουν αδυναμία να επιτελέσουν το έργο, για το οποίο -στο κάτω, κάτω της γραφής- τους πληρώνουμε για να φέρουν σε πέρας. Το ξέρουμε ότι δεν είναι εύκολη η δουλειά τους και να τους δώσουμε χρήμα και εργαλεία. Οχι όμως και τα προσωπικά μας δεδομένα.
Γι’ αυτό όσοι αγαπάμε τη δυτική μας Δημοκρατία και θέλουμε να προστατεύσουμε τον τρόπο ζωής μας πρέπει να αρνηθούμε τη χθεσινή απόφαση της Ε.Ε. περί αποθήκευσης κλήσεων e-mail και SMS. Διότι η Δημοκρατία σπανίως καταλύεται από τους εκτός. Αυτοί απλώς πυροδοτούν τις εξελίξεις. Οι εντός λαμβάνουν τις αποφάσεις. Οι ελευθερίες μας, δηλαδή, δεν κινδυνεύουν από τους παλαβούς με τα εκρηκτικά. Μπορεί να μπει στο ράφι, να αποθηκευτεί, από τους μύωπες της εδώ πλευράς…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 14.7.2005
