Το ζήτημα δεν είναι η προσβολή των θρησκευτικών συμβόλων, την οποία καθείς μπορεί να αποφύγει. Είναι πως κάποιοι θεωρούν το δικό τους τρόπο ζωής ανώτερο -λόγω Θεού- και θέλουν να την επιβάλλουν στον υπόλοιπο κόσμο.
«Κατανοώ το θυμό των Μουσουλμάνων. Και κατανοώ το θυμό μεταξύ των θρησκευόμενων Μουσουλμάνων για τις γελοιογραφίες. Η δημοσίευση υλικού που προσβάλλει το θρησκευτικό συναίσθημα θα έπρεπε να απαγορεύεται στη Δανία, όπως απαγορεύεται στη Συρία».
Τζόσεφ Σίτρουκ (Αρχιραβίνος της Γαλλίας)
Ωραία! Να ζητήσει όλη η Δύση συγγνώμη για το ανίερο της δημοσίευσης των σκίτσων του Μωάμεθ. Γιατί να μη ζητήσουμε συγγνώμη και για το γεγονός ότι οι γυναίκες μας φορούν μίνι; Μικρότερη προσβολή είναι η έκδυση των γυναικών όταν ο νόμος του Θεού που θέλει τις γυναίκες σκεπασμένες από την κορυφή μέχρι τα νύχια; Ξεχνάμε ότι λόγω της δορυφορικής τηλεόρασης μιλιούνια Μουσουλμάνων πληγώνονται βλέποντας την παράβαση των θεϊκών νόμων από την κ. Πάρις Χίλτον και χιλιάδες άλλες καλλίπυγες και συνάμα «χυδαίες» νεαρές;
Δεν πρέπει ο Αμερικανός πρόεδρος να ζητήσει συγγνώμη για την εμφάνιση της Μαντόνα; Δεν πρέπει η κ. Αγκελα Μέρκελ να ζητήσει συγγνώμη διότι ακόμη κυκλοφορούν τα βιβλία του Φρειδερίκου Νίτσε που διακηρύσσουν ?τι προσβολή!? το θάνατο του Θεού; Ο κ. Ζακ Σιράκ δεν πρέπει να ζητήσει συγγνώμη για ολόκληρο το Γαλλικό (κι «άθεο», όπως τον χαρακτηρίζει ο δικός μας αρχιεπίσκοπος) Διαφωτισμό;
Βέβαια εξ όσων γνωρίζουμε, στη Συρία δεν απαγορεύεται μόνον η απεικόνιση του Μωάμεθ. Απαγορεύεται η σάτιρα του Προέδρου κ. Μπασάρ αλ Ασάντ, η κριτική στα πεπραγμένα της κυβέρνησής του και άλλα πολλά. Προς τι αυτή η επιλεκτική λογοκρισία; Αν είναι να γίνουμε Συρία, ας γίνουμε στα πάντα. Αλλά προς τι τα ημίμετρα; Γιατί απλώς Συρία; Υπάρχει και το Ιράν, ή το προ της απελευθέρωσης Αφγανιστάν να δώσουν μαθήματα στη Δανία.
Είναι πολύ σοβαρή και έχει πολλές πτυχές η σύγκρουση για τα σκίτσα του Μωάμεθ. Κατ’ αρχήν έχει να κάνει με το γαϊτανάκι της «συγγνώμης» που ξεκίνησε η Δύση και γίνεται πλέον απαίτηση για οτιδήποτε ?όχι κάνει, αλλά? γίνεται στη Δύση. Καλές είναι οι συγγνώμες, και για την αποικιοκρατία και για τις Σταυροφορίες και για τη Βιομηχανική Επανάσταση, αλλά κάπου πρέπει να τελειώνουν. Στο κάτω-κάτω της γραφής ο Πάπας ζήτησε συγγνώμη για τις Σταυροφορίες, οι μουλάδες ζητούν επιστροφή στα σύνορα του 15ου αιώνα (για όσους δεν θυμούνται ήταν κάπου στην Ισπανία).
Κατά δεύτερον έχει να κάνει με τις ευαισθησίες των άλλων. Σεβαστές είναι (όποτε δείτε π.χ. δυτική δημοσιογράφο σε μουσουλμανική χώρα φοράει πάντα μαντίλα σε αντίθεση με τις μουσουλμάνες που βρίσκονται στη Δύση κι ακολουθούν το δικό τους ενδυματολογικό κώδικα) αλλά πρέπει να έχουν ένα όριο. Και το όριο είναι οι θεμελιώδεις αρχές του δυτικού πολιτισμού, μία από τις οποίες είναι η ελευθερία του λόγου. Συζήτηση επ’ αυτού δεν μπορεί να γίνει. Είναι ελεύθεροι να κάνουν ό,τι θέλουν σε συμβολικό επίπεδο -π.χ. να καίνε τις σημαίες των δυτικών χωρών (μορφή έκφρασης είναι κι αυτή)- όπως είμαστε ελεύθεροι να σκιτσάρουμε ό,τι θέλουμε.
Τι να συζητήσουμε δηλαδή; Αν οι αρχές μας, οι οποίες ήταν προϊόν μιας επίπονης διαδικασίας (χύθηκε αίμα για την ελευθερολογία) και δικαιώθηκαν ιστορικά, θα μπουν στο ράφι, επειδή κάποιοι φανατικοί με τουρμπάνια απειλούν με περισσότερο αίμα; Τι να διαπραγματευθούμε; Αν θα αναβιώσουμε την Ιερά Εξέταση, αυτήν τη φορά με τουρμπάνι;
Το ζήτημα δεν είναι η προσβολή των θρησκευτικών συμβόλων, την οποία καθείς μπορεί να αποφύγει. Είναι πως κάποιοι θεωρούν το δικό τους τρόπο ζωής ανώτερο -λόγω Θεού- και θέλουν να την επιβάλλουν στον υπόλοιπο κόσμο. Το πρόβλημά τους δεν είναι τι σκιτσάρουν κάποιοι, αλλά τι διαβάζουμε οι υπόλοιποι. Δεν είναι τι κάνουν αυτοί, αλλά τι θα επιβάλουν σε μας. Και ας μη γελιόμαστε. Τα σκίτσα είναι ο απλώς πρόλογος…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 12.2.2006