Πρωτεύει η ανανέωση του «Συνασπισμού» σε επίπεδο προτάσεων. Ολα τ’ άλλα συμπεριλαμβανόμενης της ηλικίας του νέου αρχηγού έρχονται δεύτερα.
Κάποτε, πριν δεκαπέντε χρόνια υπήρχε το αίτημα της «αποχώρησης των δεινοσαύρων» από την πολιτική ζωή. Πολλοί πιστέψαμε ότι η αποχώρηση των Κωνσταντίνου Καραμανλή, Ανδρέα Παπανδρέου και Κώστα Μητσοτάκη θα έλυνε όλα τα προβλήματα του τόπου. Οι «δεινόσαυροι» αποχώρησαν, κάποια προβλήματα λύθηκαν, κάποια παρέμειναν άλυτα και κάποια νέα δημιουργήθηκαν. Καταλάβαμε τότε, ότι το ζήτημα δεν ήταν ηλικιακό, αλλά της πολιτικής πρότασης που καθένας κουβαλούσε. Σίγουρα, η μεγάλη ηλικία κάνει συνήθως τους ανθρώπους να βλέπουν τα ζητήματα με τα μάτια του παρελθόντος με αποτέλεσμα οι λύσεις που δίνουν να μην είναι αντίστοιχες των σημερινών αναγκών. Αυτός, όμως, δεν είναι απαράβατος κανόνας. Για παράδειγμα: Ο μεγαλύτερος σε ηλικία Ανδρέας Παπανδρέου, υπήρξε -κατά την έναρξη της δεύτερης κυβερνητικής του περιόδου- ασύγκριτα πιο ρεαλιστής από τον «νεαρό» Ανδρέα Παπανδρέου της «Αλλαγής…
Πολλοί δεν καταλάβαμε τους λόγους αποχώρησης του κ. Αλέκου Αλαβάνου από την ηγεσία του «Συνασπισμού». Στον βαθμό που είναι προσωπικοί, είναι απολύτως σεβαστοί. Στον βαθμό που είναι πολιτικοί χρήζουν κάποιας ανάλυσης, πέρα από τα βεβιασμένα «ζήτω» που γεννιούνται είτε από την εικόνα της «αυτοθυσίας» είτε από την απόπειρα νουθεσίας προς τρίτους.
Κάποιοι απέδωσαν στον κ. Αλαβάνο προσωπικά πολιτικά κίνητρα. «Ξέρει», λένε, «ό,τι το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ έπιασε κορυφή τον Σεπτέμβριο και δεν θέλει να χρεωθεί ο ίδιος την κάμψη του». Αυτός ο συλλογισμός υποσκάπτεται από το γεγονός ότι είναι πολύ νωρίς να κρίνει κάποιος τη μελλοντική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ. Αν μάλιστα συνεχιστεί η σημερινή κατάσταση στο ΠΑΣΟΚ, δύσκολα μπορούμε να πιστέψουμε πως το κόμμα που ηγείται ο κ. Αλαβάνος έπιασε κορυφή.
Πιο ευλογοφανής είναι η εξήγηση που δίνει ο ίδιος, δηλαδή ότι επιδιώκει «να εκφρασθεί η συνάντηση Αριστεράς και Νεολαίας» στο πρόσωπο ενός τριαντατετράχρονου στελέχους. Ο κ. Αλέξης Τσίπρας θα είναι η επικοινωνιακή απάντηση του «Συνασπισμού» για τις επόμενες εκλογές. Δεν κουβαλά διακριτή πολιτική πρόταση, απλώς αναπαράγει εύγλωττα όλη τη θολούρα της ανανεωτικής αριστεράς που θέλει «έναν άλλο κόσμο να είναι εφικτός». Ο κ. Τσίπρας είναι ένας Αλαβάνος πιο τηλεοπτικός. Σίγουρα μπορεί να προσεγγίσει πιο εύκολα ένα μέρος της νεολαίας που δεν έχει πολύ επαφή με την πολιτική, αλλά με το «λαϊφστάιλ» της.
Η επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ οφείλεται ότι καβάλησε επιτυχώς το κίνημα της διαμαρτυρίας. Επαιξε επικοινωνιακά στα υπαρκτά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας και κέρδισε πόντους. Μόνο που αυτό το κύμα κάποτε σκάει στα βράχια της πραγματικότητας. Και η πραγματικότητα πέρα από γκρίνια απαιτεί προτάσεις. Εντάξει, την πρώτη φορά κερδίζεις μαχόμενος ηρωικά για το άσυλο στα AEI. Τη δεύτερη φορά όμως πρέπει να πεις και τι πρέπει να γίνει για τους 100-200 που τα καταστρέφουν.
Η κεφαλαιοποίηση της δυσφορίας των νέων είναι σαν τις επενδύεις των hedge funds. Αποδίδουν βραχυπρόθεσμα, αλλά μακροπρόθεσμα χάνουμε όλοι. Γι’ αυτό πρωτεύει η ανανέωση του «Συνασπισμού» σε επίπεδο προτάσεων. Ολα τ’ άλλα συμπεριλαμβανόμενης της ηλικίας του νέου αρχηγού έρχονται δεύτερα.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 4.12.2007