Με τον τρόπο που ασκείται το πολιτικό ρεπορτάζ στη χώρα μας δημιουργούνται οι συνθήκες για να λειτουργήσει ο «νόμος του Γκρίσαμ», που θέλει το κακό νόμισμα να διώχνει το καλό.
Μιλάμε πολλές φορές για τα προβλήματα της πολιτικής. Ισχυριζόμαστε ότι οι πολιτικοί δεν συζητούν τα πραγματικά ζητήματα, ότι αναλώνονται σε κοκορομαχίες και τακτικές συμμαχίες, ότι γενικώς «λείπουν οι θέσεις από την πολιτική».
Αυτό είναι αληθές. Αρκετές φορές. Μόνο που όταν οι πανταχόθεν βαλλόμενοι πολιτικοί εκφράσουν κάποιες θέσεις, αδιαφορούν όλοι. Κυρίως οι καταγραφείς της πολιτικής, δηλαδή οι δημοσιογράφοι. Για παράδειγμα η συνέντευξη του κ. Βενιζέλου στην «Καθημερινή» της Κυριακής (21.10.2007) αντιμετωπίστηκε με εκκωφαντική σιωπή από το σύνολο σχεδόν των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Οχι επειδή δεν εμπεριείχε ειδήσεις, αλλά επειδή δεν δημιουργούσε εντάσεις. Ο υποψήφιος για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ ρωτήθηκε και απάντησε για διάφορα πραγματικά ζητήματα που αφορούν την ελληνική κοινωνία, όπως είναι το ασφαλιστικό, η Παιδεία κλπ. Πρότεινε κάποια ενδιαφέροντα πράγματα (π.χ. το τετραετές γυμνάσιο και το διετές κολεγιακού χαρακτήρα λύκειο), και κάποια ανόητα (π.χ. υψηλή φορολόγηση των επιχειρήσεων που καινοτομούν, δηλαδή είναι εντάσεως κεφαλαίου). Επειδή, όμως, δεν υπήρχαν οι «αιχμές», οι «βολές» και άλλα συμπαθή για τα ΜΜΕ στοιχεία, ουδείς ασχολήθηκε με τις θέσεις του υποψηφίου για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ.
Δεύτερο παράδειγμα: στην εθνική συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ ο κ. Θεόδωρος Πάγκαλος έκανε μια ενδιαφέρουσα ανάλυση για την κοινωνία των δύο τρίτων στην Ελλάδα. Ακουσε ποτέ κανείς τις θέσεις του; Το μόνο που μάθαμε από το πολιτικό ρεπορτάζ είναι ότι ο κ. Πάγκαλος θα στηρίξει τον κ. Γιώργο Παπανδρέου, επειδή δεν μοιάζει στον κ. Κώστα Καραμανλή. Προσφέρθηκαν δε πολλές ώρες τηλεοπτικού χρόνου για να αναλυθεί το «ντούτσε» και «φίρερ».
Τρίτο παράδειγμα: διευθυντής μεγάλης εφημερίδας ισχυριζόταν σε πάνελ ότι το ΠΑΣΟΚ έχασε τις εκλογές «επειδή δεν είχε πρόγραμμα». Οταν κάποιος συνομιλητής τού επεσήμανε ότι το ΠΑΣΟΚ είχε εκδώσει πρόγραμμα από τον Μάρτιο του 2007 αποφάνθηκε με ύφος χιλίων καρδιναλίων: «ναι, αλλά δεν το “επικοινώνησε” κι αυτό δεν είναι δικό μας πρόβλημα, είναι πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ». Η αλήθεια είναι πως αυτό υπήρξε μέγα πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ και το πλήρωσε στις εκλογές του Σεπτεμβρίου, αλλά πόθεν προκύπτει το ανεύθυνο των δημοσιογράφων; Αυτοί δεν είναι οι ενδιάμεσοι φορείς μεταξύ του γίγνεσθαι και των πολιτών; Δεν είναι δουλειά των δημοσιογράφων να αποτυπώνουν όσο καλύτερα γίνεται την πραγματικότητα; Και αν τα κόμματα ή άλλοι φορείς μπορούν να «επικοινωνήσουν» μόνοι τους τα προγράμματα και τις θέσεις τους σε τι χρειάζονται οι ενδιάμεσοι της ενημέρωσης;
Υπάρχει πολιτικό πρόβλημα στη χώρα, κι αυτό δεν είναι αποκλειστική ευθύνη των πολιτικών. Με τον τρόπο που ασκείται το πολιτικό ρεπορτάζ στη χώρα μας δημιουργούνται οι συνθήκες για να λειτουργήσει ο «νόμος του Γκρίσαμ», που θέλει το κακό νόμισμα να διώχνει το καλό. Ετσι και στην πολιτική οι κραυγές διώχνουν τις θέσεις, οι φωνακλάδες εκείνους που έχουν κάτι να πουν, οι γραφικοί τους σοβαρούς. Οι τελευταίοι δεν έχουν στη δημοσιότητα μοίρα, όποια θέση κι αν διατυπώσουν. Αν όμως αφήσουν μια «αιχμή», ή καλύτερα αν εκτοξεύσουν μια «βολή»…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 1.11.2007
