Στην Ελλάδα, η επανάληψη είναι σπειροειδής προς τα κάτω.
Ημέρα γενικής απεργίας της ΓΣΕΕ ήταν η περασμένη Πέμπτη. Μπορεί οι χρήστες των δημόσιων συγκοινωνιών να ταλαιπωρήθηκαν, αλλά το γεγονός της απεργίας δεν έκανε εντύπωση σε κανέναν. Οι γενικές απεργίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ είναι σαν τις γιορτές με μόνη διαφορά ότι κάποιες φορές έρχονται δύο φορές τον χρόνο. Φέτος, για παράδειγμα, γενική απεργία είχαμε μετά τα Χριστούγεννα του 2015, και έχουμε τώρα, πριν από τα Χριστούγεννα του 2016. Για το συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα ισχύει το «σε απεργία να βρισκόμαστε».
«Σιγά την είδηση…» πρέπει να πούμε και για τα αποτελέσματα των Ελλήνων μαθητών σε τρία βασικά πεδία: Κατανόηση Κειμένου, Μαθηματικά, Φυσικές Επιστήμες. Κάθε χρόνο σχεδόν πατώνουν, με μόνη διαφορά ότι κάθε χρόνο οι δείκτες χειροτερεύουν.
Ούτε τα επεισόδια την 6η Δεκεμβρίου κάθε χρόνου στο ανεξάρτητο κράτος των Εξαρχείων αποτελούν είδηση. Οι φωτογραφίες είναι σχεδόν ίδιες: φωτιές δίπλα σε αστυνομικούς από τις μολότοφ που πέφτουν, κάποιες σκιές κουκουλοφόρων, φωτοβολίδες και χειροβομβίδες κρότου-λάμψης, και καταστροφές στην υγεία των περιοίκων, σε τζαμαρίες και σταθμευμένα αυτοκίνητα. Και η συνέχεια των καταστροφών επίσης δεν αποτελεί είδηση. Κάποιοι συλλαμβάνονται, και αρχίζουν οι διαμαρτυρίες της ευρύτερης Αριστεράς για «συλλήψεις αθώων στον σωρό». Θα οδηγηθούν στον εισαγγελέα και θα αφεθούν ελεύθεροι…
Να είναι άραγε συνταρακτικό νέο «η μονιμοποίηση συμβασιούχων που απασχολούνται σε αρχαιολογικούς χώρους και μουσεία, την οποία προβλέπει ψηφισθείσα ρύθμιση, βάσει της οποίας το Δημόσιο μπορεί να παραιτηθεί από την άσκηση ένδικων μέσων μετά την πρωτόδικη απόφαση για παραμονή ή επάνοδο εργαζομένου με σύμβαση»; Σιγά μην αποτελούν είδηση τα ρουσφέτια στην Ελλάδα. Το μόνο διαφορετικό που κάνει η Πρώτη Φορά Αριστερά (με ολίγον από Ακροδεξιά), είναι ότι οι προηγούμενοι τουλάχιστον φοβούνταν την κατακραυγή και σαν γάτες έκρυβαν τα περιττώματά τους. Τούτοι εδώ τα διαλαλούν. Βαφτίζουν τις προσλήψεις ημετέρων «κοινωνική πολιτική».
Φυσικά δεν αποτελεί είδηση η διάψευση της μεγάλης σοφίας που εξέπεμψε κάποτε στο πανελλήνιο η κ. Ρένα Δούρου, λέγοντας ότι «οι αντιμνημονιακοί μαζεύουν με διαφορετικό τρόπο τα σκουπίδια». Χώρους Υγειονομικής Ταφής Υπολειμμάτων ψήφισε το Περιφερειακό Συμβούλιο Αττικής υπό τις ύβρεις και τις φωνασκίες διαμαρτυρομένων. Μόνη διαφορά στο σκηνικό είναι ότι δεν κρατούσε η κ. Δούρου την ντουντούκα και δεν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που μιλούσε για «έγκλημα εις βάρος της Αττικής, ώστε να εξυπηρετηθούν τα σχέδια των μεγαλοεργολάβων».
Δεν αποτελεί, βέβαια, είδηση και η αύξηση των φόρων, ούτε οι κλαυθμοί για τα «συνήθη υποζύγια». Με αυτούς τους υψηλούς φόρους μπορεί ο πρωθυπουργός να κάνει διάγγελμα και να διαλαλεί το δικό του «success story» μοιράζοντας εφάπαξ μπαχτσίσια σε κάποιες κοινωνικές ομάδες. Το ζήσαμε το 2014 με τον κ. Αντώνη Σαμαρά, το ξαναζούμε τώρα με τον κ. Αλέξη Τσίπρα. Οι Ελληνες ζούνε τη μέρα της μαρμότας με μία μόνο διαφορά: Ο πρωταγωνιστής της χαριτωμένης ταινίας μάθαινε κατά την αέναη επανάληψη εκείνης της μέρας· διδάχτηκε πιάνο, να πλέκει, να αποφεύγει τη λακκούβα με τα βρωμόνερα. Στην Ελλάδα, η επανάληψη είναι σπειροειδής προς τα κάτω. Επομένως, δεν αποτελεί είδηση η «σκληρή γραμμή έναντι της Αθήνας που τηρεί ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε». Ούτε το Grexit, που θα ξανάρθει στο τραπέζι, πρέπει να μας κάνει εντύπωση.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 11.12.2016