Το αντιμνημονιακό μέτωπο ήταν το μεγαλύτερο πολιτικό μπαταχτσιλίκι της μεταπολίτευσης.
Τελικώς, τζάμπα πήγαν οι αντιμνημονιακές κορώνες που εξαπέλυσε η κ. Ελενα Παναρίτη λίγο πριν από τη λήξη της βουλευτικής της θητείας. Να θυμίσουμε ότι τον Φεβρουάριο του 2012, η βουλευτής Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ ξέσπασε στην Επιτροπή των Οικονομικών κατά του μνημονίου. Δεν είπε τίποτε σοβαρό (αναμάσησε ολόκληρη τη συνωμοσιολογία ακροδεξιών –κατά κανόνα– blogs), αλλά χειροκροτήθηκε δεόντως από τον ΣΥΡΙΖΑ. Τα χειροκροτήματα, όμως, δεν την έσωσαν από τη μήνιν των συντρόφων, οι οποίοι ξεσηκώθηκαν –να μια «πρώτη φορά»!– κατά του διορισμού της στην επίζηλη θέση του εκπροσώπου της χώρας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Είναι, δε, περίεργο ότι ο κομματικός μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ κατάπιε… αμάσητους τον κ. Πάνο Καμμένο (συνεταίρος στην κυβέρνηση) και τον κ. Προκόπη Παυλόπουλο (ύπατο πολιτειακό αξίωμα) και διύλισε μέχρι διάλυσης την υποψηφιότητα Παναρίτη για μια θέση που –αν εξαιρέσουμε τα λεφτά– δεν πρέπει να είναι επίζηλη για κανέναν αριστερό. Το ΔΝΤ δεν είναι «ο εκβιαστής», «ο δήμιος», «ο… μπήξε-δείξε των λαών»; Προς τι αυτός ο κακός χαμός με τις 44 βαριές –και πολύ, πολύ αριστερές– υπογραφές βουλευτών; Πιθανότατα να ισχύει αυτό που έγραψε ο συνάδελφος κ. Κώστας Γιαννακίδης: «Είναι τα ξένα δόντια επάνω στο φιλέτο τους που προκαλούν την ενόχληση» (protagon 31.5.2015). Και θέσεις με τις 182.000 ευρώ τον χρόνο, όπως είναι αυτή στο ΔΝΤ, «δεν θεωρούνται, απλώς, φιλέτα. Είναι ολόκληρο gourmet κρεοπωλείο».
Εχει ενδιαφέρον, δε, η επιστολή των 44 –πολύ, πολύ αριστερών– βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ: «Με κατάπληξη πληροφορηθήκαμε ότι η Ελενα Παναρίτη ορίστηκε εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ. Κι αυτό, παρά το ότι η πολιτεία της βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τις αξίες, τις αντιλήψεις και την πολιτική που πρεσβεύει –και με βάση την οποία εξελέγη– ο ΣΥΡΙΖΑ. Μια εξέχουσα εκπρόσωπος της μνημονιακής πολιτικής δεν μπορεί να εκφράζει τη σημερινή κυβέρνηση. Το ζήτημα δεν είναι συμβολικό, είναι πολιτικό. Είναι μια λάθος απόφαση και ζητάμε την άμεση ανάκλησή της».
Σ’ αυτό πρέπει να προσέξουμε κάτι περισσότερο από το γεγονός που επισημάναμε στην αρχή του άρθρου, ότι δηλαδή η αντιμνημονιακή μεταμέλεια της κ. Παναρίτη δεν μέτρησε καθόλου στο σκεπτικό των πολύ, πολύ αριστερών. Πρέπει να επισημάνουμε ότι στο σκεπτικό των 44 απουσιάζει τελείως το σκέλος των τυπικών και ουσιαστικών προσόντων που δεν έχει η υποψήφια. Το μοναδικό εμπόδιο είναι ότι υπήρξε «εξέχουσα εκπρόσωπος της μνημονιακής πολιτικής», κάτι που εξ αντιδιαστολής σημαίνει ότι ο μόνος τρόπος για να σταδιοδρομήσει κάποιος «στη χώρα όπου ανθεί η πρώτη φορά Αριστερά» είναι να δηλώσει αντιμνημονιακός. Εστω κι αν κάποιος υπήρξε εξέχων υπουργός των μνημονιακών κυβερνήσεων, όπως ήταν η κ. Λούκα Κατσέλη, κι όχι απλή συνοδοιπόρος όπως η κ. Παναρίτη.
Εχουμε γράψει πολλάκις ότι το αντιμνημονιακό μέτωπο υπήρξε το μεγαλύτερο πολιτικό μπαταχτσιλίκι της μεταπολιτευτικής ιστορίας του τόπου. Μπορεί να έβλαψε πολλαπλώς τον τόπο, να οδήγησε έναν λαό στην εθνικολαϊκιστική παραφροσύνη και σε ακατάσχετη συνωμοσιολογία, αλλά κάποιοι επωφελήθηκαν: έχτισαν πολιτικές καριέρες ανεβαίνοντας στα κάγκελα –μεταφορικώς και κυριολεκτικώς– ασχέτως αν δεν έχουν τίποτε να πουν και απλώς ξερνούν κακοχωνεμένα συνθήματα.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 3.6.2015
