Η δημοσκόπηση της V-PRC αποκαλύπτει ότι ελάχιστοι πολίτες ζητούν από την κυβέρνηση να θέσει σε προτεραιότητα αυτά που είναι βασική δουλειά του κράτους. Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών ζητά προστασία…
Είχε ενδιαφέρον η δημοσκόπηση της V-PRC που έγινε για λογαριασμό της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας». Ειδικά το κομμάτι που φωτίζει τις φαντασιώσεις των Ελλήνων για το ρόλο του κράτους. Στο ερώτημα «σε ποιόν ή σε ποιους από τους παρακάτω τομείς πρέπει να ρίξει το βάρος της η κυβέρνηση τους επόμενους μήνες;» οι αυθόρμητες απαντήσεις που έδωσαν οι πολίτες στη συντριπτική τους πλειοψηφία αφορούσαν κάποια μορφή προστασίας. Το 27,6% ζητά προστασία της απασχόλησης και την καταπολέμηση της ανεργίας. Το 21,4%, ζήτησε έλεγχο των τιμών της αγοράς και την καταπολέμηση της ακρίβειας. Υπάρχει κι ένα ποσοστό 9,6% που ζητά προστασία των αγροτικών προϊόντων και του εισοδήματος των αγροτών (Σ.Σ.: ταυτόχρονα με τον έλεγχο της ακρίβειας; Δεν διευκρινίζεται).
Αντιθέτως, ελάχιστοι πολίτες ζητούν από την κυβέρνηση να θέσει σε προτεραιότητα αυτά που είναι βασική δουλειά του κράτους. Μόνο 2,2% πιστεύουν ότι πρέπει να πέσει το βάρος στα μεγάλα έργα υποδομής, 3,5% στον εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης, 8,9% στην καταπολέμηση της διαφθοράς, 2,5% στα εθνικά θέματα, 4,8% στην πάταξη της εγκληματικότητας και 3,6% στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Αν καλοσκεφτούμε αυτά τα νούμερα πρέπει να προβληματιστούμε γιατί το ΚΚΕ δεν συγκεντρώνει μεγαλύτερο ποσοστό στις εκλογές. Διότι στις χώρες του πρώην «υπαρκτού κομουνισμού» υπήρχαν όλα όσα οι Έλληνες ζητούν από την κυβέρνηση τους: και η απασχόληση προστατευόταν (κανείς δεν ήταν άνεργος, αλλά και κανείς δεν δούλευε) και οι τιμές ελεγχόταν (προϊόντα δεν υπήρχαν), και για το εισόδημα των αγροτών ήταν σταθερό (όσο για το ύψος του εισοδήματος…).
Στις πρώην κομουνιστικές χώρες, λοιπόν, υπήρχε πολύ «προστασία». Τόση που (όπως ευφυώς προέβλεψε ο Χάγιεκ) κατέληξε σε νταβατζιλίκι. Αλλά εκεί πάλι δεν είχαν την ευημερία, την οποία επίσης αναζητούν οι Έλληνες. Όπως επίσης και την ελευθερία επιλογών που ποθούν οι Έλληνες. Διότι ζητώντας από το κράτος να υπαγορεύσει πόσο θα αγοραστούν τα κεράσια (έλεγχος τιμών), ζητάμε ταυτόχρονα από το κράτος να επιβάλλει σε κάποιους και το πόσο θα πουλήσουν τα κεράσια τους -άσχετα με τις δαπάνες παραγωγής τους.
Θαυμαστές του πρώην «υπαρκτού κομουνισμού» λοιπόν; Αν κρίνουμε από τις εκκλήσεις στο κράτος κάθε φορά που ανεβαίνει η τιμή της τομάτας, μάλλον αυτό ποθούμε. Θεμιτό, αλλά να το πούμε με τ’ όνομά του. Για να ξέρουμε τι ευχόμαστε, αν -Θεός φυλάξοι- το πάθουμε…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 27.5.2003