Η μεγάλη σύγχυση

Η αλήθεια είναι πως οι χούλιγκαν της Δυναμό Ζάγκρεμπ δεν είναι θεωρητικοί του ναζισμού. Από την άλλη πλευρά όμως ας θεωρούμε σίγουρο πως ούτε οι αδελφοί Ξηροί άνοιξαν κανένα μαρξιστικό βιβλίο πριν ή κατά την αιματοβαμμένη δράση της «17 Νοέμβρη». Η κατάταξη των οργανώσεων γίνεται δια του αυτοπροσδιορισμού. Όταν οι «Bad Boys» παρελαύνουν χαιρετώντας φασιστικά, πρέπει να τους κατατάξουμε στους φασίστες, ακόμη κι αν ίδιοι δεν γνωρίζουν τι σημαίνει φασισμός. Όταν οι τρομοκράτες της «17 Νοέμβρη» χρωματίζουν τις προκηρύξεις τους με ένα κόκκινο αστέρι, μάλλον είναι ακροαριστεροί και όχι οπαδοί του ζωροαστρισμού.

Υπάρχουν κι άλλα χαρακτηριστικά που κάνουν διακριτή την ακροαριστερή από την ακροδεξιά τρομοκρατία, τουλάχιστον μετά τον Β‘ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι πρώτοι δολοφονούν επιλεγμένους στόχους, οι δεύτεροι προτιμούν τα μαζικά χτυπήματα, όπως βόμβες σε γεμάτους κινηματογράφους. Οι antifa στις ΗΠΑ έχουν πλούσιο ιστορικό βίας σε διαδηλώσεις, αλλά ουδέποτε κάποιος ζώθηκε ημιαυτόματο όπλο για να πυροβολεί στο πλήθος, όπως έκανε ένας 18χρονος ρατσιστής κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων στο Γουισκόνσιν το 2020, σκοτώνοντας δύο και τραυματίζοντας άλλους. Ούτε θυμόμαστε ποτέ ακροαριστερό στην Ελλάδα να μαχαίρωσε συνάνθρωπο του εν μέση οδώ, παρά το πλούσιο ιστορικό βίας που έχει ο αριστερός χουλιγκανισμός στην χώρα.

Μήπως λοιπόν οι προαναφερθείσες διαπιστώσεις κάνουν «πιο ηθική» την αριστερή τρομοκρατία από την δεξιά; Φυσικά όχι. Η ανθρώπινη ζωή έχει απροσμέτρητη αξία, και στα μαθηματικά το άπειρο δεν προστίθεται δεν πολλαπλασιάζεται δεν διαιρείται. Είτε δολοφονείται ένας άνθρωπος με περίστροφο, είτε δέκα από βόμβα, η ηθική απαξία είναι ίδια.

Το βασικό χαρακτηριστικό της ελληνικής ανάλυσης είναι η μεγάλη σύγχυση. Γράφαμε και χθες ότι ο όρος «βία της φτώχειας», είναι ότι πρέπει για την ποίηση, αλλά δεν βοηθά στην κατανόηση των φαινομένων. Τώρα γίνονται πολτός τα ξεχωριστά φαινόμενα της ακροαριστερής και ακροδεξιάς βίας. Οι Αριστεροί χρησιμοποιούν τα πραγματολογικά δεδομένα (περίστροφο αντί βόμβας, ένας νεκρός έναντι δέκα) επιχειρώντας την ηθική αξιολόγηση των απεχθών πράξεων, από τα Δεξιά χρησιμοποιώντας την ενιαία ηθική απαξία αυτών των πράξεων, προσπαθούν να συσκοτίσουν τις πραγματολογικές διαφορές μεταξύ ακροαριστερής και ακροδεξιάς βίας.

Μόνο που η σωστή ανάλυση χρειάζεται κατηγοριοποιήσεις, ακόμη κι αν αυτές δεν είναι απόλυτες. Ναι ο «παρίας του Ζάγκρεμπ» (κατά την Αριστερή ανάλυση) «δεν γνωρίζει ποιος είναι ο Καρλ Σμιτ» (κατά την Δεξιά ανάλυση), αλλά όταν φωνασκεί υπέρ των Ουστάσι πρέπει να τον εντάξουμε στους φασίστες.