Οι λίστες φτιάχνονται από τους αρχηγούς των κομμάτων με πρώτιστο μέλημα να τιμήσουν ή να «παρκάρουν» κάποια στελέχη· πολλάκις, τους χαμένους των εσωκομμα- τικών εκλογών.
Μπορούμε να θεωρούμε σίγουρο πως μπαΐλντισε η πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου κ. Ρομπέρτα Μέτσολα ασχολούμενη με τις ελληνικές ιστορίες. Υποθέτουμε ότι θα εκστόμισε «not the Greeks again» (όχι πάλι οι Ελληνες) ή κάποια ιταλική βρισιά, όταν έφτασε στο γραφείο της η αίτηση άρσης ασυλίας του κ. Αλέξη Γεωργούλη.
Ο αντιπρόεδρος του ελληνικού Κοινοβουλίου κ. Νικήτας Κακλαμάνης τις προάλλες συνόψισε την κατάσταση: «Γιάννης Λαγός στη φυλακή. Εύα Καϊλή σε κατ’ οίκον περιορισμό με βραχιολάκι. Αλέξης Γεωργούλης στον ανακριτή!» (ΕΡΤ, 19.4.2023). «Μην ξεχάσουμε τη Μαρία Σπυράκη», συμπλήρωσε με δηκτικό τόνο ο αντιπολιτευόμενος υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ κ. Θανάσης Θεοχαρόπουλος. «Δεν την ξεχνάμε», ανταπάντησε ο κ. Κακλαμάνης, «απλώς η δική της υπόθεση είναι διαφορετικής υφής από τις άλλες«. Ο δικός μας Ανδρέας Πετρουλάκης το συνόψισε ακόμη καλύτερα: δείχνει σε ένα σκίτσο το δικαστικό μέγαρο Βρυξελλών, που έχει στην πόρτα του την αγγελία «Ζητείται διερμηνέας ελληνικών για μόνιμη εργασία».
Από την άλλη πλευρά, ένας κυνικός θα έλεγε ότι η θλιβερή αυτή εικόνα της ελληνικής ευρωομάδας έχει και τα καλά της. Οι πολίτες μαθαίνουν τι κάνουν όσοι και όσες στέλνουν με την ψήφο τους στις Βρυξέλλες. Ισως μάλιστα να ενδιαφερθούν για τη λειτουργία του Ευρωκοινοβουλίου, αφού «τι στην ευχή; Ενα σκασμό λεφτά μοίρασαν οι Καταριανοί/Μαροκινοί κ.ά. για να επηρεάσουν τις αποφάσεις του».
Η αλήθεια είναι ότι το Ευρωκοινοβούλιο είναι χαμηλά στην εκτίμηση των Ελλήνων πολιτών. Χαμηλότερα ακόμη και από το Κοινοβούλιο. Το μόνο που ξέρουμε και ζηλεύουμε για τους ευρωβουλευτές μας είναι ο μηνιαίος μισθός τους, που στα καφενεία κυμαίνεται από τις 10.000 μέχρι τις 25.000 ευρώ. Δεν ξέρουμε τι κάνουν, τι ψηφίζουν ή καταψηφίζουν, εκτός αν κάποια παρέμβασή τους –σαν αυτή του κ. Δημήτρη Παπαδημούλη για τους φράχτες της Ευρώπης– βολεύει το τρέχον προεκλογικό ξεκατίνιασμα.
Η έλλειψη ενδιαφέροντος εξηγείται εύκολα. Υπάρχει κατ’ αρχάς η γενική αδιαφορία για όλους τους θεσμούς αντιπροσώπευσης. Αυτό που μας καίει είναι το πρόσωπο του πρωθυπουργού και όχι ποιοι μας εκπροσωπούν στα Κοινοβούλια. Λογικό, αφού ο αρχηγός του πρώτου κόμματος είναι σχεδόν απόλυτος μονάρχης. Κατά δεύτερον, οι ευρωπαϊκές διεργασίες ουδόλως απασχολούν το μικρό ρωμαίικο χωριό. Εκτός εάν πρόκειται για λεφτά. Λιγότερο τις επιδοτήσεις, που ο Ανδρέας Παπανδρέου με τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα τις έκανε κεκτημένο, και περισσότερο με τα δάνεια που δίνονται υπό όρους. Η μόνη φορά που ασχοληθήκαμε επισταμένως για να βρίσουμε την Ευρώπη ήταν όταν οι εταίροι μάς ξελάσπωσαν με τα μεγαλύτερα δάνεια στην ιστορία της ανθρωπότητας. Σύμφωνα με μια νέα θεωρία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, που αναπτύχθηκε την περίοδο 2010-2015, η αλληλεγγύη εκτός από μονόδρομος είναι και χωρίς σήμανση· «πάρε τα λεφτά και τρέχα» συνοψίζαμε παλιότερα. Ασχοληθήκαμε επίσης με την Ευρώπη την περίοδο της νόσου των τρελών αγελάδων όταν βγήκε η υγειονομική οδηγία να μην καταναλώνονται τα εντόσθια ζώων. «Του Ελληνος ο στόμαχος ζυγό δεν υπομένει» και σε αγαστή συνεργασία με το πολιτικό σύστημα κάναμε την επανάσταση της γαρδούμπας.
Οι ευρωβουλευτικές εκλογές χρησιμεύουν για την αποστολή μηνυμάτων επιδοκιμασίας ή αποδοκιμασίας προς την κυβέρνηση για τα εγχώρια πεπραγμένα. Οι ευρωβουλευτές εκλέγονται με βάση την (τηλεοπτική πρωτίστως) αναγνωρισιμότητα τους, οι δε λίστες φτιάχνονται από τους αρχηγούς των κομμάτων με πρώτιστο μέλημα να τιμήσουν ή να «παρκάρουν» κάποια στελέχη· πολλάκις, τους χαμένους των εσωκομματικών εκλογών.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο της γενικής αδιαφορίας, οι ευρωβουλευτές είναι εκτός ελέγχου και αξιολόγησης. Μπορεί να κυκλοφορούν κουτσομπολιά στις Βρυξέλλες, αλλά αυτά δεν φτάνουν στους εκλογείς του μικρού ρωμαίικου χωριού. Και όταν κάποιοι πολιτικοί είναι εκτός δημοκρατικού ελέγχου, όλα μπορούν να γίνουν…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 23.4.2023
