Μπορεί δύο αρνήσεις να μας κάνουν μια κατάφαση, αλλά η αντιπολίτευση της αντιπολίτευσης δεν συνιστά διακυβέρνηση.
«Aπό πού κι ώς πού είναι άσυλο ο ξυλοδαρμός καθηγητών την ώρα που αναπτύσσουν τις απόψεις τους; Από πού κι ώς πού ονομάζεται άσυλο η χρησιμοποίηση των πανεπιστημιακών χώρων για την κατασκευή μολότοφ; Από πού κι ώς πού μπορεί να μετατρέπονται Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα σε εστίες επιδρομών και άντρα προστασίας εγκληματιών;».
Ελα ντε! Από πού κι ώς πού; Αυτό είναι ένα εκπληκτικό ερώτημα, που υπάρχει στο μυαλό εκατομμυρίων Ελλήνων και το απηύθυνε γλαφυρά από το βήμα της Βουλής -άγνωστο προς ποιους αποδέκτες- ο ίδιος ο πρωθυπουργός.
Υπάρχει, όμως, ένα μικρό προβληματάκι με αυτή την εξαιρετική τοποθέτηση. Ο πρωθυπουργός μιας χώρας δεν εκφράζει απορίες, δίνει απαντήσεις. Τα αιτήματα τα θέτουν οι πολίτες και οι κυβερνήσεις εκλέγονται για να τα ικανοποιήσουν. Δηλαδή, έτσι που το έθεσε ο κ. Καραμανλής στη χθεσινή του ομιλία, η μόνη λογική συνέχεια θα ήταν να πει: «όταν η Ν.Δ. αναλάβει τη διακυβέρνηση του τόπου, όλα αυτά τα εκφυλιστικά φαινόμενα θα κοπούν μαχαίρι». Και περίπου αυτό είπε για τα γεγονότα του Δεκεμβρίου: «Είμαστε έτοιμοι και αποφασισμένοι να αντιμετωπίσουμε κάθε παρόμοιο ενδεχόμενο. Απέναντι στη βία δεν χωρούν ημίμετρα. Δεν νοούνται ισορροπίες. Δεν υπάρχουν συμβιβασμοί».
Συνεχίζοντας αυτή την ιδιότυπη αντιπολίτευση ο πρωθυπουργός θα μπορούσε πιθανότατα να ασκήσει κριτική στην κυβέρνηση του 2006, η οποία άλλαξε τον νόμο για το πανεπιστημιακό άσυλο χωρίς να λύσει το πρόβλημα. Ισως θα μπορούσε να στηλιτεύσει και τους πρυτάνεις των μεγαλύτερων πανεπιστημίων της χώρας (οι οποίοι, σημειωτέον, εκλέγονται με τη στήριξη της Νέας Δημοκρατίας) και δεν τολμούν να καλέσουν τους αστυνομικούς ούτε να πάρουν αποτυπώματα έπειτα από βανδαλισμούς.
Θα μπορούσε επίσης να ασκήσει σφοδρή κριτική και στους υπουργούς Δικαιοσύνης. Αυτοί αμέλησαν να ζητήσουν τη διενέργεια εξέτασης, όταν τόσοι εισαγγελείς παραβλέπουν τον υπάρχοντα νόμο για το άσυλο, ο οποίος προβλέπει αυτεπάγγελτη είσοδο των αστυνομικών όταν συντελούνται κακουργήματα. Και «η χρησιμοποίηση των πανεπιστημιακών χώρων για την κατασκευή μολότοφ», που ανέφερε ο πρωθυπουργός στην ομιλία του, είναι σύμφωνα με το ποινικό δίκαιο κακούργημα και δεν χρειάζεται καμιά αλλαγή του νόμου για να παταχθεί. Απλώς απαιτείται η εφαρμογή του.
Καλά κι άγια ήταν και τα υπόλοιπα ερωτήματα που έθεσε ο πρωθυπουργός, όπως για τις «διάσπαρτες επιθέσεις κουκουλοφόρων». Ο κ. Καραμανλής επέκρινε εκείνους που «αντί καθαρής καταδίκης καταφεύγουν σε μισόλογα, στο όνομα ενός ψευτοπροοδευτισμού». Ιδιαίτερη κριτική άσκησε στην «πρωτοφανή άποψη πως οι τράπεζες ασκούν τυφλή βία». Εθεσε το ερώτημα «ποιο είναι το μήνυμα αυτής της άποψης: Ενθαρρύνει -ναι ή όχι;- τη βία εναντίον τραπεζών; Στοχοποιεί -ναι ή όχι;- νόμιμες επιχειρήσεις; Βάζει σε κίνδυνο -ναι ή όχι;- εργαζόμενους, πελάτες, περαστικούς;». Μόνο που και αυτά τα ερωτήματα ανήκουν στον χώρο της σχολιογραφίας και είναι πολλοί οι αρθρογράφοι που με επίταση τα θέτουν. Η πολιτική χρειάζεται περισσότερα από διαπιστώσεις, χρειάζεται μέτρα που κλιμακώνονται στον χρόνο και φέρνουν ανεπαίσθητα, αλλά πραγματικά αποτελέσματα. Δυστυχώς η αντιπολίτευση της αντιπολίτευσης δεν συνιστά διακυβέρνηση.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 9.4.2009