Είναι γνωστή η κατάσταση στις φοιτητικές εστίες ολόκληρης της χώρας. Την είχε περιγράψει γλαφυρώς και με πλούσιο φωτογραφικό υλικό η «Κ»: «Φωτιές σε κοινόχρηστους χώρους και δωμάτια, σπασμένα τζάμια, κατεστραμμένοι τοίχοι, τουαλέτες σε άθλια κατάσταση, παλιές, κακοσυντηρημένες υδραυλικές εγκαταστάσεις… Το υπουργείο Παιδείας εθελοτυφλεί» (21.2.2018).
Οι κυβερνήσεις πέφτουν, μα οι εστίες μένουν στο ίδιο χάλι. «Το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Φοιτητική Εστία Θεσσαλονίκης είναι η έλλειψη συντήρησης των εγκαταστάσεων. Οι εγκαταστάσεις δεν έχουν αποτελεσματικά συντηρηθεί, από την κατασκευή των κτιρίων στις αρχές της δεκαετίας του 1970», γράφει ο αντιπρύτανης του Αριστοτελείου, Δημήτρης Κωβαίος. Και αυτό συμβαίνει διότι «ο εξοπλισμός και η διοικητική λειτουργία της ΦΕΘ μεταφέρθηκαν στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) και η οικονομική διαχείριση στο Ινστιτούτο Νεολαίας και Διά Βίου Μάθησης (ΙΝΕΔΙΒΙΜ). Ο τρόπος αυτός λειτουργίας έχει δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα, αφού η κάλυψη της οποιασδήποτε δαπάνης γίνεται έπειτα από αίτημα των διοικητικών υπηρεσιών του ΑΠΘ προς την οικονομική υπηρεσία του ΙΝΕΔΙΒΙΜ στην Αθήνα, έγκριση από το ΙΝΕΔΙΒΙΜ και πραγματοποίηση της δαπάνης στη ΦΕΘ στη Θεσσαλονίκη» («Τα Νέα» 29.10.2020).
Ωραία μέθοδος αναποτελεσματικότητας. Χαλάει π.χ. μια τουαλέτα στη Θεσσαλονίκη. Για να φωνάξουν υδραυλικό συνεδριάζουν τα αρμόδια όργανα του ΑΠΘ. Στέλνουν το αίτημα στην Αθήνα, «φιλαράκι, σου περισσεύουν 10 ευρώ να πάρω ένα σιφόνι;». Εκεί θα πρέπει να ξανασυνεδριάσουν τα όργανα του ΙΝΕΔΙΒΙΜ, να βρουν κονδύλια, να στείλουν τη σχετική χαρτούρα στη Θεσσαλονίκη και ύστερα από κανένα εξάμηνο βρώμας στην Εστία, θα πάει υδραυλικός για να το διορθώσει.
Αν, βεβαίως, διορθωθεί διότι εν τω μεταξύ η αχρηστία της τουαλέτας θα δημιουργήσει νέα προβλήματα και νέα δαπάνη. Φτου και πάλι από την αρχή. Πού αλλού, πλην της αλήστου μνήμης Ενωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, επικρατούσε τέτοιος παραλογισμός;
«Μα η δικιά μας χώρα έχει όνομα, έχει σώμα και θρησκεία…». Εχει επίσης πολλά ωραία ονόματα (Ινστιτούτο Νεολαίας και Διά Βίου Μάθησης!) που γίνονται άσχημα αρκτικόλεξα (ΙΝΕΔΙΒΙΜ), ήτοι Δημόσιοι Οργανισμοί που μισθοδοτούν υπαλλήλους για να πράττουν το περιττό, Διοικητικά Συμβούλια που διορίζει ο εκάστοτε υπουργός για να υπογράφουν το αχρείαστο και έξοδα, πολλά έξοδα. Οπως διαβάζουμε στα οικονομικά στοιχεία, τα λειτουργικά έξοδα του ΙΝΕΔΙΒΙΜ ήταν 7,5 εκατ. ευρώ, και οι δαπάνες για τις Εστίες 12,5 εκατ.
Αυτά βεβαίως ίσχυαν το 2013 –μετά άλλαξαν τη λογιστική εγγραφή για να αποκρύψουν πόσο κοστίζει η γραφειοκρατία του ινστιτούτου και βάζουν στις λειτουργικές δαπάνες όλα τα έξοδα του οργανισμού– αλλά ποιος πιστεύει ότι σήμερα τα πράγματα είναι καλύτερα;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 30.10.2020