Κατά μία θεωρία, οι λαοί αγαπούν τόσο πολύ την αριστερά, ώστε ψηφίζουν δεξιά
Kυκλοφορεί μια περίεργη θεωρία στο ΠΑΣΟΚ και άλλους αριστερούς κύκλους. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι ο «ανάλγητος δεξιός» Νικολά Σαρκοζί, κέρδισε επειδή η Σεγκολέν Ροαγιάλ δεν ήταν όσο αριστερή έπρεπε. Η ισοπαλία που κατάφερε ο Γκέρχαρντ Σρέντερ ύστερα από επτά χρόνια στην καγκελαρία, οφειλόταν στο «δεξιό» πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων «Ατζέντα 2010». Το, δε, ΠΑΣΟΚ έχασε τις εκλογές -από τη δεξιά Νέα Δημοκρατία- επειδή έκανε «δεξιά στροφή» το 1996.
Δηλαδή οι εξ ευωνύμων αναλύσεις διακινούν τον εξής συλλογισμό: Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα καταψηφίζονται επειδή είναι άπιστα στα αριστερά ιδεώδη. Οι δε λαοί προκειμένου να τιμωρήσουν τους γιαλαντζί αριστερούς (δηλαδή τους σοσιαλδημοκράτες), δεν προτιμούν τους αυθεντικούς αριστερούς (κομμουνιστικά και άλλα αριστερά σχήματα), αλλά τους αυθεντικούς δεξιούς. Με άλλα λόγια, η θεωρία λέει ότι τα λαϊκά στρώματα αγαπούν τόσο πολύ την Αριστερά, ώστε ψηφίζουν Δεξιά. Καλό! Το άλλο, με τον σύζυγο που ευνούχισε εαυτόν για να τιμωρήσει τη μοιχό συμβία του, το ξέρετε;
Βέβαια, αυτό το σχήμα δεν εξηγεί τις τρεις διαδοχικές νίκες του Τόνι Μπλερ στη Βρετανία. Ο πιο «δεξιός» από τους «δεξιούς» σοσιαλδημοκράτες, όχι μόνο δεν καταψηφίστηκε αλλά κατάφερε να κερδίσει (για πρώτη φορά στην ιστορία του Εργατικού Κόμματος) τρεις διαδοχικές εκλογές. Οι, πριν από αυτόν, αριστεροί Εργατικοί επί είκοσι χρόνια το οδηγούσαν το κόμμα τους από εκλογική ήττα σε εκλογική συντριβή. Ο αριστερότερος δε αυτών των ηγετών, ο Μάικλ Φουτ, κατάφερε το χαμηλότερο ποσοστό από το 1918: πήρε μόλις 27,6%. Ολοι αυτοί, μάλιστα, είχαν απέναντι τους τη δεξιά της Δεξιάς, την προσωποποίηση της «αναλγησίας», την κ. Μάργκαρετ Θάτσερ.
Είναι προφανές ότι, σύμφωνα με τη διαδεδομένη θεωρία, στη Βρετανία ο έρωτας προς την Αριστερά είναι τεράστιος και ως εκ τούτου ανικανοποίητος: όσο πιο αριστερά πήγαινε το Εργατικό Κόμμα την περίοδο 1979-1994, τόσο πιο δεξιά ψήφιζαν οι Βρετανοί.
Δεν είναι η πρώτη φορά που το δόγμα διαστρέφει την πραγματικότητα. Στον Μεσαίωνα οι κάτοχοι της απόλυτης αλήθειας -ιερείς και μοναχοί- πίστευαν ότι η γη βρίσκεται στο κέντρο του Σύμπαντος και ότι οι πλάνητες αστέρες κινούνταν σε σταθερές και απόλυτα κυκλικές τροχιές. Κάποιες φορές όμως οι παρατηρήσεις των (ακόμη και διά γυμνού οφθαλμού) διέψευδαν το τέλειον της κυκλικής τροχιάς. Ετσι εφευρέθηκαν οι «υποτροχιές». Αυτές διατηρούσαν τον πυρήνα του Πτολεμαϊκού συστήματος, που η ιντελιγκέντσια της εποχής ασπαζόταν: ήταν κι αυτές τέλεια κυκλικές. Ερχόταν, όμως, σε αντίθεση με την κοινή λογική. Οι αστέρες, σύμφωνα με τις αντιλήψεις που επικρατούσαν στο ιερατείο του ύστερου Μεσαίωνα, κινούνταν σε απόλυτα κυκλικές τροχιές και ταυτόχρονα ζιγκ-ζαγκ. Μερικές φορές, μάλιστα, πηγαινοέρχονταν μπρος-πίσω, αλλά πάντα σε… τέλεια κυκλική τροχιά.
Με την ίδια μεθοδολογία οι «μοναχοί της Προόδου» ισχυρίζονται ότι οι κοινωνίες ακολουθούν μια τέλεια αριστερή τροχιά. Η δεξιά ψήφος των λαϊκών στρωμάτων σε διάφορες χώρες δεν είναι παρά «υποτροχιές» της τέλειας αριστερής τροχιάς. Αλλά κι αυτές οι «υποτροχιές» είναι τέλεια αριστερές τροχιές. Ασχετα αν διά γυμνού οφθαλμού παρουσιάζονται ως δεξιές.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 11.11.2007
