Δυστυχώς η Αριστερά από το διαλεκτικό σχήμα θέση-αντίθεση-σύνθεση κρατά μόνο την αντίθεση. Θέλει να βρίσκεται διαρκώς έξω από τον χορό για να μπορεί να λέει πολλά τραγούδια.
Η διαφωνία τρέφει τη δημοκρατία. Το διαλεκτικό σχήμα θέση-αντίθεση-σύνθεση αποτελεί συστατικό στοιχείο της προόδου. Ετσι προχωρούν οι κοινωνίες. Κατατίθενται απόψεις, αντίθετες απόψεις, διαφορετικές απόψεις, επέρχονται συμβιβασμοί και στο τέλος ψηφίζουμε για να επικρατήσουν κάποιες. Πιθανώς αυτές που θα επικρατήσουν να μην είναι οι «καλύτερες», αλλά ακριβώς επειδή δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε στο «καλύτερο», συμβιβαζόμαστε με το επιθυμητό της πλειοψηφίας.
Αυτή η διαδικασία προϋποθέτει ένα πράγμα. Τον δημοκρατικό κανόνα. Αυτός προϋποθέτει ότι κάθε διαφωνία είναι θεμιτή κι επιθυμητή, αλλά στο τέλος γίνεται αυτό που προτάσσει η πλειοψηφία. Επιτρέπει σε όλους να γίνουν πλειοψηφία, αλλά απαγορεύει στη μειοψηφία να επιβάλει τη δική της «καλύτερη» άποψη. Αυτή, σε φυσιολογικές συνθήκες, είναι η μόνη συναίνεση που χρειάζεται η χώρα. Απαντες ορκίζονται στο Σύνταγμα και συμφωνούν ότι δεν θα παραβούν τον δημοκρατικό κανόνα. Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν έχουμε κατορθώσει ούτε καν αυτό.
Την Κυριακή ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας συγκάλεσε σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, μια διαδικασία που προβλέπεται από το άρθρο 38 του Συντάγματος: «Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας καλεί τους αρχηγούς των κομμάτων και αν επιβεβαιωθεί η αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης που να έχει την εμπιστοσύνη της Βουλής, επιδιώκει τον σχηματισμό κυβέρνησης από όλα τα κόμματα της Βουλής για τη διενέργεια εκλογών, και σε περίπτωση αποτυχίας, αναθέτει στον πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας ή του Αρείου Πάγου ή του Ελεγκτικού Συνεδρίου τον σχηματισμό κυβέρνησης, όσο το δυνατόν ευρύτερης αποδοχής, για να διενεργήσει εκλογές, και διαλύει τη Βουλή». Ο καταστατικός χάρτης της χώρας δεν προβλέπει τίποτε στην περίπτωση που κάποιοι αρχηγοί αρνηθούν να προσέλθουν ή αποχωρήσουν. Πιθανότατα ο συνταγματικός νομοθέτης δεν πίστευε ποτέ ότι θα υπάρχει η κορυφαία ανευθυνότητα πολιτικών αρχηγών να μη συμμετέχουν σε διαδικασίες που προβλέπονται από τον θεμελιώδη νόμο του κράτους.
Τελικώς οι δύο πολιτικοί αρχηγοί της Αριστεράς αρνήθηκαν να πάνε διότι ήθελαν την άμεση προσφυγή στις κάλπες. Θεμιτό το αίτημά τους, μόνο που έπρεπε να το υποστηρίξουν εντός της σύσκεψης, αντί να φυλάνε καραούλι εκτός για να λιθοβολήσουν οποιαδήποτε απόφαση. Θα μπορούσαν να επιχειρηματολογήσουν για τη θέση τους βγαίνοντας από το Προεδρικό Μέγαρο αντί να είναι απόντες και να καταδικάζουν τις αποφάσεις των παρόντων. Θα έδειχναν έμπρακτα ότι δεν είναι κακιωμένοι με τη δημοκρατία, αλλά είναι μέρος της διαδικασίας· της μόνης που ξέρουμε κι επιτρέπει σε όλους να κερδίζουν την καρδιά και το μυαλό των πολιτών ώστε να εφαρμόσουν την πολιτική τους.
Δυστυχώς η Αριστερά από το διαλεκτικό σχήμα θέση-αντίθεση-σύνθεση κρατά μόνο την αντίθεση. Θέλει να βρίσκεται διαρκώς έξω από τον χορό για να μπορεί να λέει πολλά τραγούδια. Ναι, μπορεί να μην της αρέσει η αστική δημοκρατία διότι δεν κάνει πάντα «το δικό της», αλλά -όπως απέδειξαν μέχρι σήμερα οι εκλογές- στη συντριπτική πλειονότητα των πολιτών δεν αρέσει «το δικό της». Και γι’ αυτό κακιώνει ακόμη περισσότερο· αρνείται τον νόμο της πλειοψηφίας και προσπαθεί να μας πείσει ότι νόμος είναι ό,τι έχει την έγκρισή της. Ποιος όμως θα την πιστέψει.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 11.11.2011
