Ζούμε σε μια φιλελεύθερη κοινωνία, όπου κάθε παρέμβαση του κράτους απαντά τη δυσπιστία των πολιτών…
Πολλά ήταν τα ψέματα που είπαμε ως εδώ,
ας πούμε και μια αλήθεια κι ας πέσει στο γιαλό…
Σημαία από νάιλον σηκώνουμε, σημαία πλαστική…
Διονύσης Σαββόπουλος
Βασικά ζούμε σε μια χώρα της οποίας οι πολίτες ξέρουν τι θέλουν. Ζητούν ανάπτυξη κι ευημερία, ποιότητα ζωής, καθαρούς δρόμους, καθαρές σχέσεις και Δημοκρατία. Γι’ αυτό στέκονται αντίθετοι σε καθέναν που φέρνει προσκόμματα σε επενδύσεις και σε κάθε κρατικιστή που προσπαθεί με αφορμή κάποια υπαρκτά προβλήματα να περιορίσει τις ελευθερίες μας.
Ζούμε σε μια φιλελεύθερη κοινωνία, όπου κάθε παρέμβαση του κράτους απαντά τη δυσπιστία των πολιτών, οι οποίοι γνωρίζουν ότι, αν δώσεις θάρρος στο γραφειοκράτη, θα βρεθεί κι απρόσκλητος στο κρεβάτι. Ξέρουμε πως κάθε νέα δραστηριότητα του κράτους κοστίζει λεφτά που πληρώνουμε εμείς οι ίδιοι από το υστέρημά μας και γι’ αυτό είμαστε προσεκτικοί. Πριν αποφασίζουμε αν θέλουμε ένα χωροφύλακα σε κάθε πάγκο της λαϊκής αγοράς, σκεφτόμαστε με οικονομικούς όρους. Τόσοι χωροφύλακες επί τόσο μισθό μας κάνει α δαπάνη στον προϋπολογισμό. Αυτή τη δαπάνη φυσικά δεν θα την πληρώσουν οι Τούρκοι, ούτε οι Ελβετοί. Το ξέρουμε καλά αυτό. Γνωρίζουμε ότι τις δαπάνες του προϋπολογισμού τις καλύπτουμε μόνοι μας.
Επίσης ξέρουμε σ’ αυτή τη χώρα ότι τις προηγούμενες αλόγιστες δαπάνες που έγιναν εθνικό χρέος θα κληθούμε επίσης να τις πληρώσουμε. Για την ακρίβεια, θα πρέπει να δουλεύουμε ένα χρόνο και κάτι μέρες, χωρίς καθόλου πληρωμή, για να αποπληρώσουμε τα πάρτι των δαπανών που έγιναν είτε στις αρχές του Μάρτη είτε σε άλλες προεκλογικές περιόδους. Ξέρουμε ότι τα ελλείμματα της «εθνικής μας ασθενούς», όλες τις κρατικές ενέσεις που οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ έκαναν στην «Ολυμπιακή», θα φανούν κάποια στιγμή στην τσέπη μας. Γνωρίζουμε από πρότερη εμπειρία πως πολλοί βαφτίζουν «εθνικόν» το συμφέρον τους και ότι όλες οι Δημόσιες Επιχειρήσεις Κοινωνικής Ωφέλειας που παράγουν «εθνικό έργο» κοστίζουν λεφτά -δικά μας λεφτά- τα οποία όμως δεν τα κλαίμε όταν έρχεται το εκκαθαριστικό της εφορίας. Δεν βαρυγκομούμε, διότι με τον παρά μας και τη μαγκιά μας συντηρούμε ένα σωρό άχρηστων υπηρεσιών για «εθνικούς λόγους» κι επειδή μας περισσεύει και ο παράς και η μαγκιά αντιτιθέμεθα στις ιδιωτικοποιήσεις. Έχουμε πεισθεί ότι η κακή αγορά θα παράγει μόνο τις υπηρεσίες που ζητάει ο κόσμος κι όχι αυτές που κάποιοι τις βαφτίζουν «εθνικές».
Γνωρίζουμε επίσης καλά ότι το Δημόσιο έχει πλημμυρίσει υπαλλήλους και ότι κάθε γραφειοκρατία αργά ή γρήγορα αρχίζει να λειτουργεί κυρίως για τη συντήρησή της και επέκτασή της παρά για το λόγο που δημιουργήθηκε. Έτσι, με γνώμονα πάντα το υστέρημά μας στεκόμαστε επιφυλακτικοί σε αναγγελίες προσλήψεων στο Δημόσιο, κι όποτε αυτές αναγγέλλονται αναρωτιόμαστε: «πάααλι»; Ξέρουμε επίσης ότι το κοινωνικό κράτος που φτιάξαμε εξυπηρετεί περισσότερο αυτούς που το λειτουργούν και λιγότερο τους ασθενείς τους πένητες και τους ανέργους, κι ελέγχουμε διαρκώς τις κυβερνήσεις γιατί δεν το κάνουν πιο αποτελεσματικό.
Ζούμε σε μια κοινωνία που δεν αναλώνει τη μιζέρια της σε περίτεχνες θεωρίες συνωμοσίας με Εβραίους και ιμπεριαλιστές, όπου ο Τύπος και η γνωμηγεσία του τόπου ασχολούνται με τα σοβαρά και όχι με τα τετριμμένα που θέλουν να εμφανιστούν ως σοβαρά. Κυρίως ζούμε σε μια κοινωνία που κατανοεί βαθύτατα την έννοια του κόστους. Γενικώς ζούμε σε μια κοινωνία έλλογων όντων, που μετρά κάθε κίνησή της με τη σχέση κόστους οφέλους, που προσπαθεί να ελαχιστοποιήσει το πρώτο και να μεγιστοποιήσει το δεύτερο.
Τέλος, όλοι γνωρίζουμε βέβαια ότι σήμερα είναι Πρωταπριλιά κι αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο στη μεγαλύτερη γιορτή του έθνους μας…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 1.4.2005
