Διαμορφώνονται διάφορες ομάδες γνωμηγητόρων με διαφορετικές προσεγγίσεις στον πόλεμο…
Το θετικό είναι πως η ολοκληρωτικού τύπου ομοδοξία που υπήρχε στην Ελλάδα κατά την διάρκεια της Γιουγκοσλαβικής κρίσης έπαψε να υφίσταται. Πολλές απόψεις με διαφορετικές αφετηρίες και συμπεράσματα άρχισαν να στροβιλίζονται στον δημόσιο διάλογο. Δημιουργείται η ελπίδα ότι κάποτε θα μπορέσουμε να συζητήσουμε σοβαρά τα συναισθηματικά φορτισμένα θέματα, τα οποία μερικές φορές είναι και μεγάλα ζητήματα.
Ο πόλεμος αν και δεν είναι στη γειτονιά μας (όπως ισχυρίζονται εκείνοι που πριν ένα χρόνο βάφτιζαν το Αφγανιστάν «γειτονιά μας») θα επηρεάσει την Ελλάδα σε πολλά επίπεδα. Έτσι διαμορφώνονται διάφορες ομάδες γνωμηγητόρων με διαφορετικές προσεγγίσεις στο θέμα. Αν και είναι παρακινδυνευμένη η ομαδοποίηση απόψεων -όπου υπάρχει άποψη, υπάρχει και σκέψη και η σκέψη δεν μπαίνει σε καλούπια και αδρές ομαδοποιήσεις- θα την επιχειρήσουμε:
Υπάρχουν κατ’ αρχήν η μεγάλη «ομάδα των βρέξει-χιονίσει αντιαμερικανών». Αυτοί είναι ενάντια στις ΗΠΑ. Τελεία. Ακόμη κι αν τα βομβαρδιστικά έριχναν δολάρια στο Ιράκ, θα έβρισκαν μια περίτεχνη θεωρία να καταγγείλουν τον «ιμπεριαλισμό του δολαρίου». Έβριζαν στις ΗΠΑ και για τους 3.000 Αμερικανούς νεκρούς στους Δίδυμους Πύργους («Κάτι έκαναν, δεν ήταν δα κι αθώοι»). Είναι η εκ Περισσού και Κουμουνδούρου ορμώμενοι που διαφεντεύουν την καρδιά, αλλά όχι και το μυαλό του ελληνικού λαού.
Υπάρχει κατόπιν η «ομάδα των Ευρωπαίων». Είναι αντίθετοι στον πόλεμο του Ιράκ γιατί πλήττονται ευρωπαϊκά συμφέροντα και μπορεί να θρυμματιστεί στα εξ ων συνετέθη η Ευρωπαϊκή Ένωση. Μισούν το ηγεμονικό όραμα της ομάδας Μπους, αλλά όχι τις ΗΠΑ.
Υπάρχει η πολυπληθής «ομάδα των εθνικά σκεπτόμενων» που είναι η μεγάλη έκπληξη αυτού του πολέμου. Ενώ ήταν σφόδρα αντιαμερικανοί στο Κόσοβο τώρα βλέπουν «εθνικές ευκαιρίες» από την κρίση στο Ιράκ. Βλέπουν (ορθώς) να χάνεται ο στρατηγικός ρόλος της Τουρκίας στη Μέση Ανατολή και ελπίζουν (εσφαλμένα) στη δημιουργία ανεξάρτητου Κουρδικού κράτους το οποίο θα είναι μια διαρκής απειλή στα νώτα της Τουρκίας.
Υπάρχει η μικρή «ομάδα των λίμπεραλ δυτικών». Είναι «φαν» του Κόλιν Πάουελ και του Μπιλ Κλίντον. Εναντιώνονται στον πόλεμο γιατί παραβιάσθηκε η όποια νομιμότητα υπήρχε στο διεθνές σύστημα. Θα ήταν υπέρ του πολέμου, αν υπήρχε απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας.
Υπάρχει τέλος η ομάδα των «ψυχοπονιάρηδων αναλυτών». Δεν προσφέρουν πολλά στο δημόσιο διάλογο (πέρα από επίθετα και δάκρυ) αλλά κυριαρχούν. Τουλάχιστον σε χώρο (στις εφημερίδες) και χρόνο (στα κανάλια)…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 28.3.2003
