H νέα γενιά δείχνει μεγάλη ωριμότητα. Ξέρει πότε να διαδηλώσει και που να γυρίσει την πλάτη. Ευχής έργο θα ήταν να μεταλαμπαδεύσει λίγο από αυτή την ωριμότητα της στους σιτιζόμενους από το δημόσιο κορβανά ταγούς της κοινωνίας…
Φοβόταν προφανώς να το πουν από τη ΝΕΤ, όταν μετέδιδε απευθείας την διαδήλωση των εργατοπαπατέρων της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ (συν τους νυν και αεί «ευαίσθητους» του Συνασπισμού που φόρεσαν την μουτσούνα του «Φόρουμ»). Αλλά η απογοήτευση ήταν έκδηλη. Τρεις κι ο κούκος πήγαν προχθές στο μάθημα της ψηφοθηρικής γυμναστικής που ετοίμασαν για την πάρτη τους οι έχοντες βουλευτικές φιλοδοξίες κ.κ. Χρήστος Πολυζωγόπουλος (του ΠΑΣΟΚ) και Γιάννης Μανώλης της (Νέας Δημοκρατίας).
Από τη μία βέβαια ο μικρός αριθμός των διαδηλωτών, αποτελεί παραδοξότητα. Διότι μόνο οι κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές του λεκανοπεδίου να επιστρατευόταν, περισσότεροι θα μαζευόταν.
Από την άλλη, επόμενο ήταν να συμβεί το μοιραίο. Κάποιοι πήραν το μεγαλειώδες κίνημα κατά του πολέμου, και το έφεραν στα μίζερα μέτρα τους. Είδαν τα όνειρα των νέων παιδιών, την αγωνιστικότητά τους, το υψηλό τους φρόνημα ως ένα απέραντο λιβάδι ψήφων, το οποίο μπορούν να κορφολογούν κατά βούληση. Πήραν τις ευαισθησίες ενός λαού για να χτίσουν πολιτική επιρροή. Είδαν στο κίνημα τα χαμένα όνειρά τους. Κάποιοι ήθελαν μέσα από τις αντιπολεμικές διαδηλώσεις να πιάσουν το νήμα που έχασαν το 1989. Κάποιοι άλλοι πίστευαν ότι θα καταστρέψουν τις ΗΠΑ και κάποιοι άλλοι ήθελαν δια των παιδιών να καταστρέψουν και τις ΗΠΑ και την Ε.Ε. Κάποιοι νοσταλγούσαν τα τείχη στην Ευρώπη και διαδηλώνουν με διάφορα προσχήματα, επειδή γκρεμίστηκαν…
Να όμως που τα παιδιά αυτά τους γύρισαν την πλάτη. Δεν κατέβηκαν χθες να διαδηλώσουν. Δεν υπάκουσαν στα παραγγέλματα των κρατικοδίαιτων συνδικαλιστών. Κι αυτό είναι εξίσου ενθαρρυντικό με το γεγονός ότι χιλιάδες διαδηλωτών μαζεύτηκαν στις 15 Φεβρουαρίου. Απέδειξαν ότι έχουν διάθεση να αγωνιστούν, αλλά δεν μασάνε και κουτόχορτο, ούτε γίνονται όχημα για τις πολιτικές φιλοδοξίες κάποιων, είτε ανήκουν στο ΠΑΣΟΚ, είτε στη ΝΔ, είτε στα κόμματα της Αριστεράς.
Αν και η συλλογικοποίηση είναι πάντα απεχθής, μπορούμε να πούμε με σχετική ασφάλεια ότι η νέα γενιά δείχνει μεγάλη ωριμότητα. Ξέρει πότε να διαδηλώσει και που να γυρίσει την πλάτη. Ευχής έργο θα ήταν να μεταλαμπαδεύσει λίγο από αυτή την ωριμότητα της στους σιτιζόμενους από το δημόσιο κορβανά ταγούς της κοινωνίας…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 17.4.2003
