Οποτεδήποτε κάποιος έθετε τον δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων και μιλούσε για φαινόμενα διαφθοράς στην Ιεραρχία, πάντα αντιμετώπιζε τον σπίλο ότι είναι ενεργούμενο σκοτεινών δυνάμεων.
Τελικά, απ’ ό,τι αναδεικνύει η δημοσιογραφική έρευνα, όχι μόνον «κλήρος και λαός» δεν συμμετέχει στην ανάδειξη των Ιεραρχών, αλλά ούτε καν οι ίδιοι οι Ιεράρχες. Οι εμφανείς παρανομίες και πλαστογραφήσεις στην εκλογή του νυν παυθέντος Μητροπολίτη Αττικής, είναι ένα ακόμη κεφάλαιο στη σειρά των σκανδάλων που ταλανίζουν την Ελλαδική Εκκλησία. Μία Εκκλησία που επιβίωσε 2.000 χρόνια σε πείσμα των εχθρών της, αλλά να δούμε αν θα καταφέρει να βγει αλώβητη σε πείσμα των λειτουργών της.
Αναδείχθηκαν πολλά θέματα με αφορμή τα σκάνδαλα στη Δικαιοσύνη και την Εκκλησία.
Ο ανεξέλεγκτος ρόλος της Ιεραρχίας κατά παράβαση της παράδοσης της Ορθοδοξίας, οι σχέσεις της γραφειοκρατίας της Εκκλησίας με το κράτος (η Εκκλησία- ιστορικά- ήταν πάντα χώρια και απέναντι στο κράτος, όμως η γραφειοκρατία της Εκκλησίας είχε πάντα στενές επαφές με το γκουβέρνο- κάθε γκουβέρνο), ο πνευματικός ρόλος των Ιεραρχών, μέχρι και τα μέσα που χρησιμοποιούν οι δημοσιογράφοι για την αποκάλυψη των σκανδάλων. Όλα αυτά, μαζί με τη συνωμοσιολογική προπαγάνδα, άφησαν μια περίεργη άχλη μυστηρίου. Τι τρέχει, τελικά; Υπάρχουν κάποιοι που θέλουν να πληγώσουν την Ορθοδοξία, πλήττοντας τους Ιεράρχες της, ένα «σκοτεινό κέντρο, σκοτεινών δυνάμεων» όπως είπε ο Μητροπολίτης Πειραιά κ. Καλλίνικος;
Η αλήθεια είναι πως αυτού του τύπου τα επιχειρήματα χρησιμοποιήθηκαν πολλάκις και στο παρελθόν. Οποτεδήποτε κάποιος έθετε τον δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων και μιλούσε για φαινόμενα διαφθοράς στην Ιεραρχία, πάντα αντιμετώπιζε τον σπίλο ότι είναι ενεργούμενο σκοτεινών δυνάμεων που θέλουν να πλήξουν την Εκκλησία. Αυτά που σήμερα οι Ιεράρχες χαρακτηρίζουν «αυτοκριτικά» ως σφάλματα, είχαν στηλιτευτεί δειλά (είναι η αλήθεια) και στο παρελθόν. Τότε, κάποιοι τα χαρακτήρισαν ως «επίθεση στην Εκκλησία». Κατά τον ίδιο τρόπο που κάποιοι σήμερα χαρακτηρίζουν ως «επίθεση σκοτεινών δυνάμεων στην Εκκλησία» τις διαρκείς αποκαλύψεις που η δημοσιογραφική (και μόνον) έρευνα φέρνει στο φως. Κάποιοι, στην ουσία, χρησιμοποιούν την πίστη και την Εκκλησία για να κρύψουν τα δικά τους ανομήματα, να παραπλανήσουν μια ακόμη φορά τον ελληνικό λαό, να ταυτίσουν τις αμαρτίες τους με την αρετή που διδάσκει η Εκκλησία. Σηκώνουν το λάβαρο την Χριστιανοσύνης, για να τρομοκρατήσουν εκείνους που πραγματικά επιθυμούν την κάθαρση. Εμπαίζουν ως Φαρισαίοι «κλήρο και λαό» για να συνεχίσουν ανενόχλητοι το θλιβερό τους έργο.
Αυτή η ιστορία δεν πρέπει να αφήσει ανέπαφη τη δομή που γέννησε αυτά τα φοβερά σκάνδαλα. Η «κάθαρση», που υποσχέθηκε ο Αρχιεπίσκοπος, δεν θα έχει κανένα νόημα αν δεν φτιαχτούν δομές ελέγχου μέσα και έξω από την Εκκλησία. Διότι ακόμη και αν υποθέσουμε ότι οι προθέσεις του Μακαριωτάτου είναι αγαθές και αποκαθαρθεί η Εκκλησία από τα πρόσωπα του σημερινού σκανδάλου, τι μας εγγυάται ότι οι επόμενοι θα είναι καθαροί; Ποιος μας εγγυάται ότι ο επόμενος ή μεθεπόμενος Μητροπολίτης Αττικής δεν θα έχει προσωπικές καταθέσεις ενός δισεκατομμυρίου δραχμών; Πώς μπορεί ο πιστός να πεισθεί ότι τα αίσχη της Ιερουσαλήμ για την εκλογή Πατριάρχη δεν θα επαναληφθούν στη μητρόπολή του;
Καλό είναι τα ψέματα των Ιεραρχών να τελειώνουν εδώ. Δεν εννοούμε απλώς τα ψέματα που εκστομίζονται στους τηλεοπτικούς διαύλους μετά τα σκάνδαλα. Εννοούμε την πλήρη ασυλία τους από το πλήρωμα της Εκκλησίας. Εννοούμε τη χρησιμοποίηση αυτού του πληρώματος για την πάχυνση λογαριασμών και την ικανοποίηση των αμαρτωλών τους επιθυμιών. Για να επιβιώσει η Εκκλησία αυτών των σκανδάλων δεν πρέπει απλώς να την πληρώσει ο πρώην Αττικής. Πρέπει να φτιαχτούν εντός της εκκλησίας εκείνοι οι θεσμοί, οι οποίοι δεν θα επιτρέψουν αυτά τα φαινόμενα να ξαναεμφανιστούν.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 15.2.2005
