Απ’ όσα γνωρίζουμε για τη μέχρι σήμερα αιματηρή διαδρομή των 27 χρόνων της τρομοκρατίας στην Ελλάδα, οι μόνοι που σπίλωσαν τον αντιδικτατορικό αγώνα ήσαν οι ίδιοι οι τρομοκράτες χρησιμοποιώντας ως σημαία την ημερομηνία ορόσημο «17 Νοέμβρη».
Και μόλις φάνηκαν τα πρώτα σημάδια ότι έρχονται συλλήψεις τρομοκρατών κάποιοι άρχισαν να ανησυχούν πως επιχειρείται ενοχοποίηση της Αριστεράς και σπίλωση του αντιδικτατορικού αγώνα, λες κι αυτός ο αντιδικτατορικός αγώνας (όσος ήταν τέλος πάντων) ήταν χωράφι των προς σύλληψη τρομοκρατών, λες και η αντίσταση υπήρξε αποκλειστικά Αριστερή (ο Αλέκος Παναγούλης ήταν κεντρώος, οι μόνες εφημερίδες που έκλεισαν σε ένδειξη διαμαρτυρίας ήσαν οι δεξιές της Ελένης Βλάχου), λες και -στο κάτω κάτω της γραφής- ότι φλέγονται κάποιοι από τον πόθο να ενοχοποιήσουν την Αριστερά ή να συκοφαντήσουν τον μύθο που λέγεται «παλλαϊκός αντιδικτατορικός αγώνας».
Ειλικρινέστερος όλων υπήρξε ο πρώην βουλευτής του ΚΚΕ κ΄. Κ. Κάππος, ο οποίος δεν ανησυχεί γενικώς και αορίστως περί «ενοχοποίησης της Αριστεράς», αλλά φοβάται μην τυχόν και ενοχοποιηθεί η «επαναστατική βία»! Σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε (δυστυχώς ασχολίαστο από το σύνολο του Τύπου) στην «Ελευθεροτυπία» (23/7/2002) γράφει: «Μια δεύτερη επιδίωξη (Σ.Σ.: των συνήθων υπόπτων: διωκτικές αρχές και «αστικά ΜΜΕ») είναι να αναγκάσουν το λαό να αποδοκιμάσει όχι μόνο τη βία της ατομικής τρομοκρατίας αλλά και την επαναστατική βία. Αυτό είναι απαράδεκτο. Η επαναστατική βία είναι η μαμμή της ιστορίας και χωρίς τη βία δε θα υπήρχε πρόοδος στην κοινωνία. Επαναστατική βία χρησιμοποίησαν οι αγωνιστές του 1821 και μάλιστα έφθασαν να έχουν ως σύνθημα «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους». Επαναστατική βία χρησιμοποίησε ο Δημοκρατικός Στρατός το 1946-1949. Επαναστατική βία χρησιμοποιούν οι Κούρδοι και άλλοι λαοί που αγωνίζονται για την εξασφάλιση της δικής τους πατρίδας.»
Η Αριστερή αντίδραση στην υπόθεση εξάρθρωσης της «17 Νοέμβρη» ήταν η τυπική αριστερίστικη: κυριάρχησε η συνωμοσιολογία και ο μύθος (ή μήπως πόθος;) ότι όλος ο κόσμος περιστρέφεται γύρω της και συνωμοτεί για να τσακίσει μια Αριστερά που από καιρό τώρα ομφαλοσκοπεί κι ελάχιστη επιρροή έχει στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Ποιος λοιπόν σπίλωσε τον αντιδικτατορικό αγώνα και ποιος ενοχοποίησε την Αριστερά;
Δεν αμαυρωνόταν ο αντιδικτατορικός αγώνας, όταν κάποιοι σκότωναν χρησιμοποιώντας το όνομα «17 Νοέμβρη» και μάλιστα ανεμπόδιστα από εκείνους που συμμετείχαν στο Πολυτεχνείο; Δεν σπιλώθηκε η αντίσταση με την αυτοδικία που ανέλαβαν εργολαβικά οι «τιμωροί» της «17 Νοέμβρη» στους βασανιστές της δικτατορίας; Δεν ενοχοποίησαν την Αριστερά οι φονιάδες που έβαζαν τις φωτογραφίες του Μαρξ, του Τσε και του Βελουχιώτη μαζί με τα φονικά τους όπλα; Δεν σπίλωσαν την Αριστερά εκείνοι που αποκαλούσαν τους δολοφόνους «συντρόφους»;
Απ’ όσα γνωρίζουμε για τη μέχρι σήμερα αιματηρή διαδρομή των 27 χρόνων της τρομοκρατίας στην Ελλάδα, οι μόνοι που σπίλωσαν τον αντιδικτατορικό αγώνα ήσαν οι ίδιοι οι τρομοκράτες χρησιμοποιώντας ως σημαία την ημερομηνία ορόσημο «17 Νοέμβρη». Οι μόνοι που ενοχοποίησαν την Αριστερά ήσαν εκείνοι που δημόσια ή ιδιωτικά αποκαλούσαν «συντρόφους» τους κουμπουροφόρους. Οι μόνοι που αμαύρωσαν το χώρο της Αριστεράς ήσαν όλοι οι «σύντροφοι» που δεν στηλίτευσαν τους φονιάδες όταν οι τελευταίοι καπηλεύονταν τα σύμβολά τους.
Ναι! Δεν υπήρξε διαδήλωση της Αριστεράς για να «πνίξει στη λαϊκή αγανάκτηση» τους τρομοκράτες (όπως εύστοχα παρατήρησε ο κ. Μίκης Θεοδωράκης), αλλά δεν υπήρξε ούτε μία ασθενής διαμαρτυρία όταν οι τρομοκράτες σκότωναν εν ονόματι της Αριστεράς. Έπρεπε τότε να βγουν και να πουν: «Όχι στ’ όνομά μας, άνανδροι! Όχι στ’ όνομά μας!»…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 6.8.2002
