Η μάχη των λιμανιών χάνεται επειδή ποτέ δεν υπήρξε σοβαρή ιδεολογική αντιπαράθεση στις παράλογες αντιλήψεις με τις οποίες, χρόνια τώρα, η σταλινική Αριστερά εμποτίζει αυτόν τον τόπο.
Νόμος, λοιπόν, είναι το δίκιο του ναυτεργάτη. Ή, τέλος πάντων, ό,τι η συνδικαλιστική ηγεσία των ναυτεργατών ορίζει ως δίκιο. Και, φυσικά, αυτό το «δίκιο» δεν λαμβάνει υπόψη του τα άλλα «δίκια», των υπόλοιπων κοινωνικών ομάδων, ούτε την πραγματική οικονομική κατάσταση της χώρας. Εξάλλου, κανένα αυτοπροσδιοριζόμενο «δίκιο» δεν μπαίνει σε τέτοιου τύπου λεπτομέρειες.
Η υποκινούμενη από το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος σύγκρουση των ναυτεργατών με την κοινωνία, είναι το πρώτο μεγάλο τεστ της κυβέρνησης απέναντι στα έξαλλα συνδικάτα. Ήταν επόμενο κι αναμενόμενο πως θα ερχόταν. Το πρόβλημα είναι πως όλα δείχνουν ότι η κυβέρνηση θα τη χάσει. Δεν είναι προετοιμασμένη γι’ αυτήν. Ή καλύτερα, δεν προετοίμασε ούτε την κοινωνία ούτε το κόμμα της γι’ αυτήν τη σύγκρουση.
Ο αριστερός λαϊκισμός έχει εμποτίσει βαθιά το μεδούλι αυτής της κοινωνίας με αποτέλεσμα η κοινωνία και οι κυβερνήσεις να ποδηγετούνται απ’ αυτόν. Ανεμπόδιστα…
Ο Βρετανός συγγραφέας, Τζορτζ Όργουελ, είχε γράψει κάποτε: «Η μάχη του Βατερλό κερδήθηκε στο προαύλιο του Πανεπιστημίου Ίτον». Η μάχη των λιμανιών -όπως, εξάλλου, όλες οι μάχες απέναντι στον αριστερό λαϊκισμό- χάθηκε στα προαύλια των ελληνικών πανεπιστημίων, στα μαζικά κινήματα, στον Τύπο και στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Εκεί, όπου ποτέ δεν υπήρξε σοβαρή ιδεολογική αντιπαράθεση στις παράλογες αντιλήψεις με τις οποίες, χρόνια τώρα, η σταλινική Αριστερά εμποτίζει αυτόν τον τόπο. Η Δεξιά πέρασε από το «Δεν δικαιούσθε διά να ομιλείτε επειδή είστε κομουνιστές», στο «Πρέπει να παίρνουμε στα σοβαρά ό,τι λέτε διότι ως κομμουνιστές κυνηγηθήκατε».
Υπάρχει ένα κόμπλεξ των αστικών κομμάτων απέναντι στο ΚΚΕ, που ξεπηδά από τις διώξεις που υπέστησαν μετεμφυλιακά οι κομμουνιστές στην Ελλάδα. Αυτό το κόμπλεξ το καλλιεργεί και το χρησιμοποιεί και ο Περισσός, όπως οι ακραίοι Ισραηλινοί χρησιμοποιούν το Ολοκαύτωμα για να δικαιολογήσουν τα δικά τους εγκλήματα. Όποιος τολμά να αντιπαρατεθεί στις σταλινικές νοοτροπίες, είναι στην καλύτερη περίπτωση «αντικομμουνιστής» και στη χειρότερη «απόγονος των ταγματασφαλιτών» ή «πράκτορας κάποιας πρεσβείας». Κάθε κριτική στον αριστερό λαϊκισμό βαφτίζεται «αντεργατική» ή εξ ορισμού «υπηρετεί το κεφάλαιο, την ΕΟΚ, το ΝΑΤΟ, τον ΟΟΣΑ κ.λπ.».
Μέχρι τώρα, επικράτησε η λογική του ιδεολογικού κατευνασμού. Βάζουμε νερό στα ιδεολογικά ζητήματα, για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο στο κοινωνικό μέτωπο. Με εξαίρεση κάποιες μοναχικές φωνές, το ΚΚΕ παίζει ιδεολογικά εν ου παικτοίς. Η στάση όλης της πολιτικής ηγεσίας απέναντι στο «αντικομμουνιστικό μνημόνιο» ήταν, ίσως, η τελευταία απόδειξη. Υπάρχουν πολλές άλλες στο παρελθόν?
Ας μετρήσει η Νέα Δημοκρατία πόσες φορές χάιδεψε το ΚΚΕ -είτε επειδή ένιωθε ένοχα προς την ιστορία της παράταξης είτε επειδή το τελευταίο αντιπαρατέθηκε στον εκσυγχρονισμό του κ. Σημίτη- και θα καταλάβει γιατί ο δικός της εκσυγχρονισμός δεν έχει καμιά ελπίδα στα μάτια της κοινής γνώμης. Δεν υπάρχει το ιδεολογικό υπόστρωμα για να ριζώσει η λογική σε αυτήν τη χώρα.
Η απεργία των ναυτεργατών είναι μόνον η αρχή. Όσο η Νέα Δημοκρατία θεωρεί τα ιδεολογικά ζητήματα ήσσονος σημασίας, όσο αντιλαμβάνεται την πολιτική ως διευθέτηση εκκρεμοτήτων, τόσο θα βρίσκει μπροστά της αυτά τα ιδεολογικά ζητήματα και τόσο θα πολλαπλασιάζονται οι εκκρεμότητες.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 22.2.2006
