Οι κάτοικοι του Έβρου, όπως είπε ο Νομάρχης τους, προτιμούν τη φτώχεια από ένα χρυσωρυχείο. Θεμιτό, αλλά ας ελπίσουμε ότι το εννούν…
Πριν χρόνια μια Καναδική εταιρία θέλησε να εξορύξει χρυσό από την Χαλκιδική. Η επένδυση της TVX θα ήταν η μεγαλύτερη της μεταπολίτευσης. Υπήρξαν όμως μεγάλες αντιδράσεις. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση προσέφυγε στα δικαστήρια και κέρδισε, οι δε ξένοι επενδύτες τα μάζεψαν και πήγαν σπίτι τους. Οι κάτοικοι της Χαλκιδικής έκριναν ότι το μέλλον της περιοχής τους περνά από τον τουρισμό και ένα ορυχείο είναι «αντιτουριστική» επένδυση. Αρα ορθώς κινήθηκαν. Οι τοπικές κοινωνίες πρέπει να έχουν βασικό λόγο στον σχεδιασμό της περιοχής. Αλλά και υπευθυνότητα. Το τελευταίο σημαίνει και κόστος. Αν ο αναπτυξιακός σχεδιασμός της Χαλκιδικής που προσανατολίζεται στον τουρισμό αποτύχει, κανείς άλλος πλην των κατοίκων της περιοχής δεν θα ευθύνεται. Μπορούν να χτυπήσουν το κεφάλι τους στον τοίχο και ίσως να παρακαλέσουν την TVX να επανέλθει. Δικός τους λογαριασμός.
Το σενάριο της Χαλκιδικής επαναλαμβάνεται και στον Έβρο. Η εταιρία «Χρυσωρυχεία Θράκης ΑΜΒΕ» θέλει να εξορύξει 42 τόνους χρυσού στα όρια των νομών Έβρου και Ροδόπης, αλλά οι κάτοικοι αντιδρούν. «Ότι λάμπει δεν είναι χρυσός», δήλωσε στην εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος», ο νομάρχης Έβρου κ. Νίκος Ζαμπουνίδης. «Αν είναι να “πληρώσουμε” με τη ζωή μας τις περίφημες επενδύσεις, τότε καλύτερα να μην έρθουν ποτέ. Πιο καλά φτωχοί, παρά αγκαλιά με το θάνατο».
Μπράβο, λοιπόν, και μαγκιά του κ. Νομάρχη! Αρκεί να εννοούν και οι πολίτες του Έβρου τις προτεραιότητες που βάζει ο εκλεκτός τους: καλύτερα φτωχοί παρά με χρυσωρυχείο. Και το φτωχοί είναι πολύ πιθανό διότι -εκ των πραγμάτων- επιχειρήσεις του τριτογενούς τομέα δεν πρόκειται να επενδύσουν στον Έβρο. Τουλάχιστον όχι στο ορατό μέλλον…
Ο κ. Νομάρχης και οι κάτοικοι του Έβρου προτιμούν τη φτώχεια. Πρέπει να τους βγάλουμε το καπέλο, εμείς -οι περί τα 3 εκατομμύρια οικονομικοί μετανάστες, πρώην κάτοικοι της περιφέρειας- που ζούμε στην επιβαρημένη περιβαλλοντικά Αθήνα, διότι δεν προτιμήσαμε τη «φτώχεια» της Περιφέρειας.
Μόνο που οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους. Όταν ο κ. Νομάρχης λέει «φτώχεια», ελπίζω να εννοεί φτώχεια κι όχι κρατικές επιδοτήσεις για εθνικοπατριωτικούς λόγους. Διότι το να μην θέλουν κάπου θέσεις εργασίας σε ορυχεία είναι θεμιτό και κατανοητό. Οι τοπικές κοινωνίες πρέπει να μπορούν να αρνούνται επιλογές της κεντρικής διοίκησης. Πρέπει ταυτόχρονα όμως και να πληρώνουν το τυχόν κόστος της άρνησης τους. Καθαροί λογαριασμοί…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 16.5.2003
