Οι μόνοι που θα πληγούν από το νέο ασφαλιστικό είναι εκείνοι που δεν έχουν φωνή. Αυτοί που δεν μπορούν να απεργήσουν γιατί δεν εργάζονται και δεν μπορούν να κλείσουν τους δρόμους γιατί ψάχνουν για δουλειά.
Ζούμε για μία ακόμη φορά το θέατρο του παραλόγου. Η κυβέρνηση καμώνεται ότι μεταρρυθμίζει το ασφαλιστικό και οι ισχυρές συντεχνίες ακούνε τη λέξη ασφαλιστικό και αντιδρούν σχεδόν ενστικτωδώς: «Κάτω τα χέρια από το ασφαλιστικό». Εχουμε ένα νομοσχέδιο 120.000 λέξεων, που κυρίως επαναδιευθετεί τις γραφειοκρατικές δομές του συστήματος (με αμφίβολα αποτελέσματα) και δευτερευόντως μεταρρυθμίζει: Απλώς διευρύνει τις πρόνοιες του νόμου Σιούφα σε εκείνους που μπήκαν στην αγορά εργασίας τη δεκαετία του 1980.
Τελικά οι μόνοι που θα πληγούν είναι εκείνοι που δεν έχουν φωνή. Αυτοί που δεν μπορούν να απεργήσουν γιατί δεν εργάζονται και δεν μπορούν να κλείσουν τους δρόμους γιατί ψάχνουν για δουλειά. Μιλάμε για τους άνεργους και τους περιστασιακά εργαζόμενους. Το άρθρο 148 του νέου ασφαλιστικού νομοσχεδίου προβλέπει: «Στους ασφαλισμένους και στα μέλη οικογένειας, που αναφέρονται στο άρθρο 33, χορηγούνται παροχές ασθένειας σε είδος από πρώτης (1ης) Μαρτίου κάθε έτους και επί ένα δωδεκάμηνο, εφόσον ο ασφαλισμένος έχει πραγματοποιήσει πενήντα τουλάχιστον ημέρες εργασίας, οι οποίες από 1.1.2009 αυξάνονται ανά δέκα κατ’ έτος και μέχρι εκατό (100) για τους κοινούς ασφαλισμένους…». Με άλλα λόγια από το 2010 και μετά, τα ασφαλιστικά ταμεία θα συμβάλλουν για αγορά φαρμάκων λιγότερο σε εκείνους που το έχουν περισσότερο ανάγκη.
Η ρύθμιση αυτή προφανώς γίνεται υπό το βάρος των εκρηκτικών αυξήσεων στις δαπάνες για αγορά φαρμάκων τα τελευταία χρόνια. Είναι χαρακτηριστικό ότι, σύμφωνα με τις αναλογιστικές μελέτες του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας, μόνο στο ΙΚΑ-ΕΤΕΑΜ οι δαπάνες για την αγορά φαρμάκων αυξήθηκαν κατά 60% σε τέσσερα μόλις χρόνια: Από 982 εκατ. ευρώ το 2003, έφτασαν τα 1,57 δισ. ευρώ το 2007!
Αυτή η εκρηκτική αύξηση όμως δεν οφείλεται ούτε στους ανέργους ούτε στους υποαπασχολούμενους. Οφείλεται στην κατάργηση της λίστας φαρμάκων, μια «φιλολαϊκή» ρύθμιση, που υπήρξε και προεκλογική σημαία της Νέας Δημοκρατίας. Η εκτός λίστας συνταγογραφία, όμως, ευνόησε κατά κύριο λόγο τις φαρμακοβιομηχανίες -οι οποίες απέσυραν τα φθηνά φάρμακα για να τα αντικαταστήσουν με ακριβότερα- και όσους εργάζονται εις βάρος (όπως αποδεικνύεται) των ανέργων ή υποαπασχολούμενων. Και εδώ βλέπουμε το «παράδοξο της Ολυμπιακής»: Τα χαμηλότερα στρώματα του πληθυσμού πληρώνουν για τα μεσαία και ανώτερα εισοδήματα. Στο όνομα της καταπολέμησης των ανισοτήτων δημιουργούμε διά κρατικών ρυθμίσεων την κοινωνία των δύο τρίτων. Παίρνουμε πόρους από εκείνους που τους έχουν περισσότερο ανάγκη για να ενισχύσουμε εκείνους που μπορούν να πιέσουν περισσότερο πολιτικά.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 18.3.2008
