Εντός των ελληνικών ΑΕΙ οποιοσδήποτε μπορεί να καταστρέφει, να βιαιοπραγεί, να εφορμά με μολότοφ και να έχει το κεφάλι του ήσυχο.
Στην Ελλάδα υποτίθεται ότι υπάρχει κράτος δικαίου. Οτι ο νόμος εφαρμόζεται απ’ άκρου εις άκρον της επικράτειας και ουδείς μπορεί ατιμώρητα να παραβαίνει τον νόμο.
Ολα αυτά, βέβαια, είναι θεωρητικά. Πέρα από τα όποια προβλήματα έχει η απονομή της δικαιοσύνης, υπάρχει και μια περιοχή όπου η εφαρμογή του νόμου θεωρείται «αντιδημοκρατική εκτροπή». Εντός των ελληνικών πανεπιστημίων δεν ισχύουν οι νόμοι της Ελληνικής Πολιτείας. Υπάρχει ασυλία σε κάθε τύπου παρανομία.
Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιοι «γνωστοί-άγνωστοι» κατέστρεψαν πανεπιστημιακή περιουσία. Πριν από μερικά χρόνια κάηκε το Πολυτεχνείο και ουδείς τιμωρήθηκε γι’ αυτό, προφανώς γιατί θεωρήθηκε μια «συμβολική κίνηση διαμαρτυρίας του καταπιεσμένου φοιτητικού κινήματος». Ξέρουμε πλέον ότι εντός των ελληνικών πανεπιστημίων οποιοσδήποτε μπορεί να καταστρέφει, να βιαιοπραγεί, να εφορμά με μολότοφ και να έχει το κεφάλι του ήσυχο. Δεν θα ενοχληθεί ποτέ από καμιά αρχή. Οχι κάποιου δικτατορικού καθεστώτος που ποινικοποιεί την έκφραση, αλλά του δημοκρατικού κράτους που πρέπει να τιμωρεί τις παρανομίες.
Υπάρχουν όμως δύο πρόσφατα γεγονότα, τα οποία δεν πήραν τη δημοσιότητα που τους έπρεπε, αλλά αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.
Προ μερικών εβδομάδων μια ομάδα φοιτητών εισέβαλε στο γραφείο του αντιπρύτανη του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου. Τον έσυραν βιαίως εκτός του χώρου εργασίας του κι έχτισαν με τούβλα την είσοδο. Ολα αυτά μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες. Ο εισαγγελέας Ξάνθης είδε την παρανομία και άσκησε αυτεπάγγελτη δίωξη. Αυτό ήταν το καθήκον του κι αυτό κάνουν οι εισαγγελείς σε όλο τον κόσμο. Μόνο στην Ελλάδα υπάρχει η «δημοκρατική» άποψη ότι οι εισαγγελείς είναι αναρμόδιοι! Η Σύγκλητος του Μετσόβιου Πολυτεχνείου, λοιπόν, απάντησε πως «σε τέτοιου είδους ακαδημαϊκές διενέξεις, ακόμη και σε σχετικά ακραίες μορφές, δεν μπορεί να έχει λόγο η Εισαγγελία»! (Ελευθεροτυπία 30.12.2006)
Επειδή αυτό το επιχείρημα δεν διατυπώθηκε σε κάποιον καφενέ, αλλά αποδίδεται στη Σύγκλητο του μεγαλύτερου πνευματικού ιδρύματος της χώρας, οφείλουμε να ρωτήσουμε μερικά πράγματα: 1) Πόσο ακαδημαϊκή ήταν η διένεξη που δεν έπρεπε να επέμβει ο εισαγγελέας; Επρόκειτο, δηλαδή, περί κάποιας αντιπαράθεσης επιχειρημάτων σχετικά με την παγκοσμιοποίηση, η οποία απλώς κατέληξε σε φωνές; 2) Ποια είναι τα όρια των «σχετικά ακραίων μορφών διενέξεων» που να δικαιολογούν παρέμβαση της Δικαιοσύνης; Είδαμε όλοι κάποιους φοιτητές να σέρνουν ένα πανεπιστημιακό δάσκαλο εκτός του γραφείου του και να εντοιχίζουν την πόρτα. Τι έπρεπε δηλαδή να κάνουν για να θεωρηθεί «απόλυτα ακραία η διένεξη»; Να τον χαστουκίσουν; Να τον γιαουρτώσουν; Να του κρεμάσουν κουδούνια; Δεν καταλαβαίνουν αυτοί που εκδίδουν τέτοια «επαναστατικά μανιφέστα» ότι αύριο έρχεται η σειρά τους;
Υπάρχει κι ένα δεύτερο εκπληκτικό παράδειγμα ανομίας σε ελληνικό ΑΕΙ. Το διηγήθηκε η καθηγήτρια Αρχαίας Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών κ. Πολύμνια Αθανασιάδη: Στον τέταρτο όροφο του κτιρίου της Φιλοσοφικής Σχολής, όπου φιλοξενούνται οι διδάσκοντες στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας, το πρωί της 22ας Νοεμβρίου «βρήκαμε τις πόρτες περισσότερων από 40 γραφείων σπασμένες με λοστό. Τα εμφανέστερα, σε πρώτη εντύπωση, θύματα απαγωγής ήταν οι υπολογιστές και οι άλλες ηλεκτρονικές συσκευές τελευταίας τεχνολογίας…» («Βήμα» 17.12.2006). Οι εμπειρογνώμονες της Σήμανσης δεν εμφανίστηκαν ποτέ για να πάρουν δακτυλικά αποτελέσματα. Οι φοιτητές δεν επέτρεψαν να σπιλωθεί το πανεπιστημιακό άσυλο, ακόμη και σε μια υπόθεση κοινού ποινικού δικαίου!
Υπάρχει μια μαύρη τρύπα στην ελληνική έννομη τάξη. Καλύπτεται πίσω από το ιδεολόγημα του πανεπιστημιακού ασύλου. Κάποιοι πιστεύουν ότι στους χώρους των ΑΕΙ δεν πρέπει να ισχύουν οι νόμοι. Βολεύονται προφανώς με τον νόμο της ζούγκλας.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 4.1.2007
