Όσο πιο φανατικοί υποστηρικτές της δικτατορίας του Προλεταριάτου είναι κάποιοι, τόσο πιο ένθερμοι υπερασπιστές της αστικής δημοκρατίας εμφανίζονται!
Ποιος θυμάται την περίοδο που στην Ευρώπη συζητούσαν τη συμφωνία Σένγκεν, τη συμφωνία δηλαδή που τώρα μας επιτρέπει να ταξιδεύουμε στην Ευρώπη μόνο με την αστυνομική μας ταυτότητα; Ποιος θυμάται τι γραφόταν στον ελληνικό Τύπο γι’ αυτή τη συμφωνία, που μας οδηγούσε σε περαιτέρω ευρωπαϊκή ολοκλήρωση; Λιμοί, σεισμοί, καταποντισμοί, ευρωχαφιεδισμοί ήταν στην καθημερινή ατζέντα. Οι μισοί από τους αντιδρώντες φοβούνταν τον Αντίχριστο (κάπως είχαν συνδέσει τις νέες ταυτότητες με το 666) και οι άλλοι μισοί τον Μεγάλο Αδελφό. Τελικά καταφέραμε να πηγαίνουμε στο Λονδίνο με τις ίδιες διαδικασίες που πάμε στη Θεσσαλονίκη (μόνο πιο φτηνά, αλλά αυτό έχει να κάνει με την Ολυμπιακή) και ούτε η Δευτέρα Παρουσία έγινε, και ούτε ολοκληρωτικό κράτος εγκαθιδρύθηκε.
Ποιος θυμάται την επιστημονική επίθεση (με όπλο τις… πορτοκαλάδες) που επιτυχώς επιχειρήθηκε κατά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατά τη διάρκεια της εξάρθρωσης της «17 Νοέμβρη»; Για άλλους λιμούς, άλλους σεισμούς, άλλους καταποντισμούς, διαβάσαμε. Ακόμη και η έκκληση των Αρχών προς τους πολίτες να τους ενημερώσουν για τον καταζητούμενο (για σωρεία δολοφονιών ? ας μην το ξεχνάμε αυτό) χαρακτηρίστηκε επιχείρηση εγκαθίδρυσης «μιας κοινωνίας χαφιέδων».
Ποιος θυμάται την εποχή που ο Κίσινγκερ υπονόμευε την ελληνική γλώσσα τρεις φορές την ημέρα, ο Μπους και η CIA ξυπνούσαν με τον καημό μας, οι «Βρετανοί πράκτορες αλώνιζαν την Αθήνα» και Αγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι δεν είχαν άλλη έγνοια, αλλά πώς να υποτάξουν την ανεξάρτητη Λαϊκή Δημοκρατία των Εξαρχείων; Ποιος θυμάται τους περήφανους αγώνες να μην αναπλαστεί η συγκεκριμένη πλατεία, διότι αυτό ήταν το… πρώτο βήμα προς το «πανοπτικόν», διότι «διά της αναπλάσεως, μπάτσοι και χαφιέδες θα μπορούν να βλέπουν άμεσα όσα διαδραματίζονται εντός του δημόσιου χώρου»;
Είναι αστείο, αλλά όσο πιο φανατικοί υποστηρικτές της δικτατορίας του προλεταριάτου είναι κάποιοι, τόσο πιο ένθερμοι υπερασπιστές της αστικής δημοκρατίας εμφανίζονται. Ισως επειδή έτσι νιώθουν σημαντικοί: Δεν είναι δα και λίγο να ασχολείται κοτζάμ CIA, DEA, NSA, MI6, KGB κ.λπ. με τους θαμώνες της Πλατείας στο σύνολό τους και τον καθένα ξεχωριστά. Ξέρετε πόσες αντιστασιακές πράξεις κατά των «δυνάμεων καταστολής» αφηγούνται καθημερινά πίνοντας τον βαρύγλυκο φραπέ τους; Ισως, πάλι να παίζουν τον ρόλο του δακρυσμένου δημοκράτη, διότι πιστεύουν ότι με φανταστικά σενάρια καταγγέλλουν έμμεσα την «υποκρισία της αστικής δημοκρατίας», η οποία φορά τον μανδύα των ατομικών δικαιωμάτων ενώ στην πραγματικότητα είναι Matrix, ένας ολοκληρωτισμός, δηλαδή, τον οποίο δεν βλέπουμε.
Το ζήτημα όμως δεν είναι τι ρόλο επιλέγει να παίξει κάποιος στα δημόσια πράγματα ή στην καφετέρια της γειτονιάς του. Το θέμα είναι ότι οι διαρκείς κραυγές «λύκος στα δικαιώματα» χαλαρώνει τα δημοκρατικά ανακλαστικά του λαού. Κι έτσι, ενώ υπερασπίζονται το φανταστικό δικαίωμα της ιδιωτικότητας σε δημόσιους χώρους, μπορεί σε μια περίεργη συγκυρία να μας χώσουν τις κάμερες σπίτι μας.
Εξάλλου το έδαφος έχει στρωθεί. Οχι από τους μηχανισμούς ασφαλείας, αλλά από τους πολέμιούς τους. Από τη στιγμή που λένε «άλλο τα γήπεδα κι άλλο οι δρόμοι, διότι στα γήπεδα υπάρχει πραγματικό πρόβλημα ασφάλειας», μεθαύριο μπορεί να θεωρηθεί ότι το «πραγματικό πρόβλημα ασφάλειας» υπάρχει μέσα στο σπίτι μας. Από τη στιγμή που ξεχειλώνουμε ένα δικαίωμα τόσο, ώστε μετά να αρχίζουμε τις εκπτώσεις, οι εκπτώσεις δεν θα σταματήσουν στην εξώπορτα του σπιτιού μας. Τα δικαιώματα ή θα είναι απόλυτα ή δεν θα είναι δικαιώματα. Κι αυτό πρέπει να είναι αξίωμα…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 26.1.2007
