Υπάρχει ένας ιερός λύκος στην ελληνική κοινωνία που όλοι τον βλέπουμε, αλλά προτιμούμε να ασχολούμαστε με τον ντορό του. Λέγεται κράτος και τα ίχνη του είναι η ακρίβεια και η ανεργία.
Καλή κι άγια είναι η κριτική που κάνουν οι πολίτες για τα δύο χρόνια της Νέας Δημοκρατίας. Και ακρίβεια υπάρχει, όπως υπήρχε, και η ανεργία αποτελεί μεγάλο πονοκέφαλο παρά τις στατιστικές της αυξομειώσεις. Οι πολίτες αυτά κρίνουν επειδή αυτά βλέπουν και αυτά νιώθουν στην τσέπη τους. Μέχρις εκεί φτάνει η ανάλυσή τους. Οι πολιτικοί όμως και οι σχολιαστές, που κατά τεκμήριο βλέπουν περισσότερα, γιατί μένουν στα συμπτώματα και δεν προχωρούν να δείξουν με το δάχτυλο την ασθένεια; Γιατί διαρκώς επαναλαμβάνουν το στερεότυπο «και τι κάνατε στο θέμα της ακρίβειας;» ή γιατί «δεν μειώνετε την ανεργία;» Και οι κυβερνητικοί γιατί δεν απαντούν «τίποτε, γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε το παραμικρό στο θέμα της ακρίβειας, και δεν μπορούμε να μειώσουμε την ανεργία με βάση τις υπάρχουσες παραγωγικές δομές της χώρας».
Υπάρχει ένας ιερός λύκος στην ελληνική κοινωνία που όλοι τον βλέπουμε, αλλά προτιμούμε να ασχολούμαστε με τον ντορό του. Λέγεται κράτος και τα ίχνη που αφήνει είναι αυτά με τα οποία ασχολούμαστε και ελεεινολογούμε καθημερινά. Δημιουργεί ακρίβεια και παράγει ανεργία. Όταν τα μισά απ’ όσα παράγουμε πάνε στο κράτος, και περισσότερα από αυτά που πάνε στο κράτος είναι για αντιπαραγωγικές δραστηριότητες, τα κομμάτια της πίτας μας γίνονται μικρότερα. Για άλλους εξανεμίζονται (βλέπε ανεργία) και για άλλους εμφανίζονται ως πιο ακριβά.
Αυτή η απλή διαπίστωση είναι εξαφανισμένη από το δημόσιο διάλογο. Έτσι, η κυβέρνηση κατακρίνεται κι απολογείται για πράγματα που δεν φταίει και δεν πιέζεται για πράγματα που πρέπει να κάνει. Κι αυτό που πρέπει να κάνει είναι να μειώσει το κράτος για να μείνουν περισσότερα χρήματα για όλους μας.
Για παράδειγμα, από τότε που ο κυβερνητικός εκπρόσωπος μας διαφώτισε ότι η «Ολυμπιακή» κοστίζει 1,5 εκατομμύριο ευρώ την ημέρα, έχουν περάσει δεκαπέντε μήνες. Με απλά μαθηματικά, αυτό σημαίνει ότι στα μαλλιοκέφαλά μας που πληρώσαμε επί ΠΑΣΟΚ κάθε Έλληνας πολίτης πρέπει να προσθέσει 50 ευρώ για την περίοδο της «Νέας Δημοκρατίας». Εντάξει! Λίγα είναι, σε σχέση με τα προηγούμενα, αλλά δεν περισσεύουν. Και κάθε μέρα που περνά προστίθενται άλλα 0,15 ευρώ κατά κεφαλήν, 18 ευρώ το μήνα για μία τετραμελή οικογένεια…
Σε δύο χρόνια, το αργότερο, έχουμε εκλογές. Όπως υποσχέθηκε ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας, θα ακολουθηθεί ο τυπικός πολιτικός κύκλος. Τον τελευταίο χρόνο θα εκπληρωθούν οι προεκλογικές δεσμεύσεις. Πρέπει. Τουλάχιστον κάποιες από αυτές. Οι συνταξιούχοι και οι άνεργοι, για παράδειγμα, χρήζουν άμεσης βοήθειας. Μόνο που πρέπει προηγουμένως να βρεθούν τα χρήματα που θα μοιραστούν. Αν δεν μειωθεί το κράτος, ό,τι δοθεί απλώς θα δημιουργήσει περισσότερη ακρίβεια και μεγαλύτερη ανεργία…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 9.3.2006
