Καλά είναι να αναζητούμε μια «άλλη πολιτική», αλλά καλύτερα είναι να διευκρινίζουμε ταυτόχρονα…
Είναι απορίας άξιον πως στις δημοσκοπήσεις που τόσο καιρό γίνονται υπάρχουν αποτελέσματα της τάξης του 12% του εκλογικού σώματος που ζητούν να συνεχιστεί η ίδια κι απαράλλαχτη πολιτική. Κανονικά στο ερώτημα «Θέλετε την ίδια ή άλλη πολιτική στην οικονομία;», ούτε καν ο κ. Χριστοδουλάκης δεν έπρεπε να απαντήσει «την ίδια». Το εύρος των δυνατών «άλλων πολιτικών» είναι άπειρο, οπότε η πιθανότητα υιοθέτησης της μίας πολιτικής που ακολουθήθηκε είναι μηδενική. Όλοι έχουμε στο μυαλό μας «άλλες πολιτικές» κι όποιος δεν το πιστεύει ας επισκεφθεί ένα κουρείο. Εκεί θα βρει τόσους υπουργούς Οικονομικών, όσοι είναι οι πελάτες συν ένα: τον κουρέα.
Το ερώτημα, λοιπόν, της «άλλης πολιτικής» θα ήταν ένα στατιστικό ευφυολόγημα αν δεν το χρησιμοποιούσε η Αριστερά για να αποδείξει ότι ο κόσμος «μπούχτισε» από τις «νεοφιλελεύθερες επιλογές» των δύο μεγάλων κομμάτων. Οπότε, κατά τους ισχυρισμούς της, ένας «άλλος κόσμος» δεν είναι απλώς εφικτός, αλλά είναι κι επιθυμητός.
Όλοι θέλουν μια άλλη πολιτική. Και οι φιλελεύθεροι και οι κομμουνιστές. Οι πρώτοι μπούχτισαν από τον κρατικισμό του ΠΑΣΟΚ, οι δεύτεροι θεωρούν έγκλημα τις έστω κουτσές αποκρατικοποιήσεις που έκανε το κυβερνών κόμμα. Οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ μπορεί να διαφωνούν σε κάποια επιμέρους σημεία της πολιτικής που ακολουθήθηκε, οι οπαδοί της Νέας Δημοκρατίας σε πολλά περισσότερα. Σε κάποια άλλα μπορεί να συμφωνούν και ΠΑΣΟΚοι και νεοδημοκράτες, απλώς οι δεύτεροι πιστεύουν ότι μπορούν να υπηρετήσουν αυτή την ίδια πολιτική ταχύτερα κι αποτελεσματικότερα.
Η ασάφεια της μίας (παρελθούσης, αλλά γνωστής) πολιτικής ή των πολλών (άλλων) πολιτικών δεν μας φωτίζει. Αντιθέτως: χρησιμοποιείται έτσι ώστε να συσκοτίζει τα πράγματα.
Ένα άλλο ερώτημα που χρησιμοποιείται από τους κρατικιστές κάθε απόχρωσης αφορά τις παντός είδους δαπάνες του κράτους. Επειδή το ερώτημα είναι κουτσουρεμένο γίνεται παραπλανητικό. Όλοι, μα όλοι θα πρέπει να θέλουν αυξημένες δαπάνες του κράτους. Μέχρι και οι ακραιφνείς φιλελεύθεροι. Εκεί που διαφωνούν είναι στους φόρους. Δηλαδή στο ερώτημα: «θέλετε ένα υπερπλήρες νοσοκομείο σε κάθε οικισμό της χώρας;» η απάντηση είναι «βεβαίως». 100%. Στο ερώτημα όμως: «θέλετε ένα υπερπλήρες νοσοκομείο σε κάθε οικισμό της χώρας, πληρώνοντας 1.000 ευρώ επιπλέον φόρους» η απάντηση θα διαφέρει.
Τα ερωτήματα λοιπόν σ’ αυτές τις εκλογές, δεν είναι αν θέλουμε άλλη πολιτική. Όλοι την θέλουμε. Δεν είναι αν θέλουμε περισσότερη κοινωνική φροντίδα. Όλοι τη θέλουμε. Ακόμη και στο ερώτημα «θέλετε να στείλουμε κι εμείς -όπως οι ΗΠΑ- άνθρωπο στον Aρη;» «βεβαίως» θα απαντούσαμε. Τα ερωτήματα είναι 1ον ο λογαριασμός, 2ον οι σπατάλες, 3ον αν υπάρχει εναλλακτικός δρόμος να επιτύχουμε τους επιθυμητούς στόχους με λιγότερα χρήματα. Σε ότι αφορά το τρίτο, δοκιμάσαμε το μεγάλο κράτος εδώ και πολλά χρόνια. Μήπως ήρθε η ώρα να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε το μικρότερο κράτος;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 18.1.2004