Όταν η τηλεόραση ανακαλύπτει την ύπαιθρο το ρεπορτάζ είναι συγκεκριμένο. Βαθιά φωνή, γεμάτη συγκίνηση, στερεότυπα και κινδυνολογία. Κι ένα μόνιμο ερώτημα: «τι κάνει το κράτος;»
Η φωνή που φτάνει στο ματσούκι είναι βαθιά και συγκινητική. Ο λόγος χιλιοειπωμένος και κάτι παραπάνω από στερεότυπος. «Ερημιά βασιλεύει στο ορεινό χωρίο τάδε των Ιωαννίνων… τα σπίτια που κάποτε έσφυζαν από ζωή τώρα είναι κλειδαμπαρωμένα. Οι λιγοστοί κάτοικοι του χωριού Τάδε περιμένουν τα Χριστούγεννα μόνοι. Ζουν με το φόβο των 1) Αλβανών, 2) του χιονιά, 3) της ασθένειας» (διαλέγετε και παίρνετε: από ένα από τα τρία, ή και τα τρία).
Κατόπιν η φωνή γίνεται ακόμη πιο βαθιά και άκρως πιο συγκινητική: «Ο κυρ- Γιάννης Ταδόπουλος θυμάται μια ζωή ότι το χωρίο έσφυζε από ζωή. Θυμάται πως κάποτε υπήρχαν παιδιά στα σχολεία, πως η σχολική αυλή παλλόταν από τις φωνές των παιδιών». Η φωνή γίνεται ένα κλικ πιο συγκινητική. (Σ.Σ.: Δεν υπάρχουν ακόμη λυγμοί αλλά όλοι οι τηλεθεατές είναι σίγουροι πως θα ακολουθήσουν.) «Όλοι εδώ στο χωριό τάδε αναρωτιούνται τι θα κάνει η Πολιτεία για την ερήμωση της ορεινής τάδε περιοχής. Νιώθουν εγκαταλελειμμένοι και ζητούν να παρέμβει ο πρωθυπουργός».Cut και εμβόλιμη δήλωση κτηνοτρόφου. «Μας έχουν εγκαταλείψει όλοι. Στο χωρίο που ζούμε τέσσερις γέροντες δεν υπάρχει καν αξονικός τομογράφος.»
Η κάμερα δείχνει το ειδυλλιακό τοπίο που όφειλε να έχει τουλάχιστον ένα περιφερειακό νοσοκομείο και η γεμάτη συγκίνηση φωνή συνεχίζει: «Στους δρόμους αυτούς που περνούν καθημερινά εκατοντάδες πρόβατα δεν υπάρχει δείγμα ασφάλτου. Οι κτηνοτρόφοι ζουν χρόνια τώρα μέσα στις λάσπες.» Η συγκινητική φωνή σταματά κι αρχίζει μια εξίσου συγκινητική μουσική ενώ η κάμερα κάνει ζουν στις βρώμικες λακκούβες. «Και δεν είναι μόνο αυτό το πρόβλημα», συνεχίζει η συγκινημένη φωνή. «Τον χειμώνα το χιόνι φτάνει το ένα μέτρο και τα εκχιονιστικά μηχανήματα της νομαρχίας κάνουν μέχρι και τέσσερις μέρες να εμφανιστούν».
Cut και γερόντισσα με μαντίλα. «Ουοου! άμα χιουνίσ’ καθόμαστι σπίτ’ κι δεν βγένουμι. Μια φουρά έκατσάμι τέσσερις μέρις μέσα». Η συγκινητική φωνή συνεχίζει την αποκάλυψη: «Τέσσερις ολόκληρες μέρες ήταν αποκλεισμένο το χωριό τάδε πέρυσι τον χειμώνα και είναι απορίας άξιον πως δεν θρηνήσαμε θύματα. Όταν πέφτει ο χιονιάς όλοι εύχονται να μην αρρωστήσουν. Γιατί τότε το ΕΚΑΒ θα κάνει μέρες να έρθει.».
Τα προβλήματα όμως που ανακάλυψε η βαθιά-συγκινητική φωνή δεν τελειώνουν εκεί. Υπάρχει και ο φόβος των Αλβανών -μια πτυχή στην οποία πρέπει να ρίξει φως το διεισδυτικό τηλεοπτικό ρεπορτάζ. «Όμως, όταν πέφτει η νύχτα», συνεχίζει παλλόμενη η φωνή, «μπορεί να μην εμφανίζεται η Πολιτεία, αλλά εμφανίζονται οι Αλβανοί λαθρομετανάστες. Περνούν τα σύνορα αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο, αλλά στο δρόμο σκορπίζουν τον τρόμο στους ανύποπτους χωρικούς». Cut και δήλωση γέροντα: «Εμείς κλειδώνουμε κάθε βράδυ. Δεν ξέρεις ποτέ τι γίνεται…»
Η φωνή φτάνει πια στα πρόθυρα των λυγμών. «Ανασφάλεια επικρατεί στο ορεινό χωριό τάδε των Ιωαννίνων. Μόλις πέσει το σούρουπο, τρομαγμένοι οι κάτοικοι κλειδώνουν τις πόρτες διότι ξέρουν ότι ο κίνδυνος παραμονεύει παντού. Ζουν μια ζωή δύσκολη και κυρίως μια ζωή γεμάτη κινδύνους. Αλλά ξέρουν ότι δεν θα εγκαταλείψουν ποτέ τις εστίες των προγόνων τους. Δείνα Δεινόπουλος από το χωριό Τάδε των Ιωαννίνων για την τηλεόραση Χ.»
Επιστροφή στην Αθήνα: «Μάλιστα!», ακούγεται και φαίνεται προβληματισμένος ο παρουσιαστής του δελτίου. «Ένα ερώτημα απομένει αγαπητέ Τάδε. Δαγκώνουν, άραγε, τα πρόβατα;»…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 22.12.2003
