Ολο το πολιτικό δυναμικό έχει επενδεδυμένα συμφέροντα σε διάφορα κομμάτια του κράτους -από μηχανισμούς «τακτοποίησης» πολιτικών φίλων μέχρι αναντάμ-παπαντάμ ρουσφέτια- και η πιθανότητα αποκρατικοποιήσεων τους χαλάει δουλειές…
Τι καλά που θα ήταν, λοιπόν, αν είχε προχωρήσει η αποκρατικοποίηση του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, κάτι που συζητείται 5 χρόνια τουλάχιστον! Ούτε συμβάσεις των 23.000 ευρώ θα είχαμε, αλλά ούτε και δύο στενούς συνεργάτες του πρώτου τη τάξει υπουργού να συμπληρώνουν το εισόδημά τους από ‘κει. Η κυβέρνηση θα είχε έναν πονοκέφαλο μείον και η κοινωνία ένα σκάνδαλο λιγότερο.
Φυσικά, η ιδιωτικοποίηση του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου δεν θα είχε λύσει το πρόβλημα της διαφθοράς στην Ελλάδα. Απλώς θα έλειπε μία εστία διαφθοράς. Από την άλλη, όμως, θα υπήρχε και μια εστία λιγότερο για να στεγάζει τα «δικά μας παιδιά» -«πράσινα» ή «γαλάζια»- με τις έξτρα συμβάσεις.
Η φυσική τάξη θέλει τους πολιτικούς να είναι γαντζωμένοι από το κράτος. Να θέλουν όλο και περισσότερο. Αυτό θεωρούν βιλαέτι τους, αυτό κουμαντάρουν και κάνουν τις «τακτοποιήσεις» τους. Γι’ αυτό γίνεται και ο σκοτωμός περί αρμοδιοτήτων εντός των υπουργείων. Ορθολογικά, θα έπρεπε κάθε υπουργός να αποκεντρώνει όσο περισσότερες αρμοδιότητες μπορεί στους υφυπουργούς του. Έτσι και λιγότερη δουλειά θα έχει ο ίδιος και περισσότερο χρόνο για να χαράξει στρατηγική για τον τομέα που του ανέθεσε ο πρωθυπουργός. Αντ’ αυτού, όμως, βλέπουμε το αντίθετο. Τα υπουργικά δώματα πρέπει να είναι η μόνη περιοχή στη χώρα, όπου Ελληνες τσακώνονται για το ποιος θα δουλέψει περισσότερο. Οι μεν βάζουν τρικλοποδιές στους δε, για να τους πάρουν τις αρμοδιότητες. Είναι τόσο φιλεργατικοί οι πολιτικοί μας; Φυσικά όχι, αλλά αρμοδιότητες σημαίνει καταρχήν βόλεμα «ημετέρων». Όχι του ευρύτερου κόμματος, αλλά της αυλής των.
Η Νέα Δημοκρατία ως κόμμα έχει την πολιτική ευθύνη για τα νοσηρά φαινόμενα που εμφανίστηκαν, εμφανίζονται (κι ας μη βαυκαλιζόμαστε), θα συνεχίσουν να εμφανίζονται. Όχι τόσο για τα έργα και τις ημέρες του κ. Χούπη ή άλλων στελεχών υπουργών που συμπληρώνουν διά αθέμιτων τρόπων το εισόδημά τους. Η πολιτική ευθύνη του κόμματος έγκειται στο γεγονός ότι ενώ βλέπει το λύκο ψάχνει τον τορό (Σ.Σ.: Τορός: ίχνος θηράματος). Κι ενώ ο πρωθυπουργός μιλάει για γενναίο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων (φυσικά όχι μόνον εξαιτίας του προβλήματος της διαφθοράς) το μήνυμά του κουτσουρεύεται σε κάθε επίπεδο του κόμματος. Από τους υπουργούς μέχρι το τελευταίο στέλεχος της παράταξης, όλοι στρογγυλεύουν τις γωνίες της εξαγγελίας, για να μείνει στο τέλος μια κενή πρόταση και η κατάσταση ως έχει.
Είναι φυσικό να γίνεται αυτό, διότι όλο το πολιτικό δυναμικό έχει επενδεδυμένα συμφέροντα σε διάφορα κομμάτια του κράτους -από μηχανισμούς «τακτοποίησης» πολιτικών φίλων μέχρι αναντάμ-παπαντάμ ρουσφέτια- και η πιθανότητα αποκρατικοποιήσεων τους χαλάει δουλειές. Αν, δηλαδή, έμπαινε ζήτημα άμεσης αποκρατικοποίησης του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, δεν θα επαναστατούσε το μισό γραφείο του κ. Προκόπη Παυλόπουλου; Δεν θα έβγαιναν διάφοροι, από συνδικαλιστές μέχρι πολιτικούς, να μιλούν για το «στρατηγικό χαρακτήρα που έχει το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο στην ελληνική οικονομία»; Δεν θα μας ζάλιζαν με ρήσεις του στιλ το «ξεπούλημά του θα πλήξει κυρίως τους μικροκαταθέτες, οι οποίοι απολαμβάνουν μεγαλύτερο επιτόκιο απ’ όσο τους δίνουν οι μεγαλοκαρχαρίες των ιδιωτικών τραπεζών»; Φυσικά. Ακούσαμε τα ίδια όταν επεχείρησε να ιδιωτικοποιήσει το Τ.Τ. η κυβέρνηση Σημίτη. Θα τ’ ακούγαμε μόλις ξεκινούσαν οι διαδικασίες και επί κυβερνήσεως Κ. Καραμανλή.
Κάποιοι μπορεί να αναρωτηθούν: «Και καλά! Μπορεί ο κ. Χούπης να εμποδίσει μια στρατηγική επιλογή της κυβέρνησης όπως είναι οι ιδιωτικοποιήσεις;» Όχι, αλλά πολλοί οι οποίοι έχουν βολευτεί με διάφορων τύπων συμβάσεις -από έργου, όπως ο κ. Χούπης, μέχρι πληρωμένης αεργίας, όπως απολαμβάνουν οι συνδικαλιστές- λειτουργούν σαν τους τερμίτες: Μπορούν αθόρυβα και σιγά σιγά να γκρεμίσουν ολόκληρο σπίτι.
Γι’ αυτό κάθε φορά που ακούμε μεγάλα λόγια και ιερεμιάδες πολιτικών και συνδικαλιστών για «στρατηγικούς τομείς» και «ανάγκη παραμονής της x επιχείρησης στο κράτος» καλό είναι να ρωτάμε: Από αυτήν τη στρατηγική εσείς πόσα και πώς τα παίρνετε;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 24.5.2005