Τελευταίο κρούσμα της «σατανολάγνου δημοσιογραφίας» είναι οι αηδιαστικές κούκλες που κυκλοφόρησαν σε κάποια βιντεοκλάμπ
Ένα από τα εύκολα δημοσιογραφικά θέματα (αν εξαιρέσουμε τα αποκαλούμενα «εθνικά») είναι οι μύριοι κίνδυνοι που προκύπτουν από σατανισμούς, διαόλους και τριβόλους. Η συνταγή είναι απλή. Βρίσκουμε το προϊόν κάποιου άρρωστου μυαλού. Αρχίζουμε να κραυγάζουμε για το κακό που γίνεται στην κοινωνία αδιαφορώντας βέβαια αν κατ’ ουσίαν διαφημίζουμε το «σατανιστικό προϊόν». Προσθέτουμε ολίγη από κοινωνικό προβληματισμό, ρίχνουμε δύο δόσεις από την κλασική ερώτηση «τι κάνει επιτέλους το κράτος;» κι έχουμε εξασφαλισμένη επιτυχία. Το αν η επιτυχία είναι δημοσιογραφική, το συζητάμε.
Τελευταίο κρούσμα της «σατανολάγνου δημοσιογραφίας» είναι οι αηδιαστικές κούκλες που κυκλοφόρησαν σε κάποια βιντεοκλάμπ -εκατό τον αριθμό, σύμφωνα με τον εισαγωγέα. Τα «φερετράκια» απετέλεσαν μέγα θέμα και μεγαλύτερη κραυγή στα κανάλια με πρόσχημα (πάντα) τα αθώα παιδιά, άσχετα αν τα παιδιά καθαυτά έβλεπαν τις πραγματικά αποτρόπαιες κούκλες, καθισμένα στο σαλόνι τους.
Το εύκολο ερώτημα, μετά την παρουσίαση του ρεπορτάζ, αφορούσε -φυσικά- το κράτος. Μόνο που όσο πιο εύκολα είναι τα ερωτήματα, τόσο πιο δύσκολες γίνονται οι απαντήσεις. Μια απάντηση στο πρόβλημα, για παράδειγμα, θα ήταν να βάλει το κράτος από ένα χωροφύλακα σε κάθε κατάστημα παιγνιδιών και βιντεοκλάμπ, ώστε να ελέγχουν τι διακινείται. Κομμάτι δύσκολο να εφαρμοστεί.
Η άλλη απάντηση θα ήταν να περάσουν κάποιο νόμο που θα απαγορεύει τη χρήση όλων των παιγνιδιών, είτε είναι θανατολάγνα είτε αυτοκινητάκια. Βεβαίως, αν το αντιληφθούν τα πολιτικά σαΐνια του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας, μπορεί και να το κάνουν. Το μυαλό δεν τους εμπόδισε, εξάλλου, να απαγορεύσουν όλα τα ηλεκτρονικά παιγνίδια προκειμένου να σταματήσουν τα φρουτάκια!
Η δύσκολη ερώτηση (επειδή αφορά άμεσα την πελατεία των καναλιών και σατανολάγνων δημοσιογράφων) είναι: «τι κάνουν οι γονείς;». Διότι αν μια τέτοια αηδιαστική κούκλα βρεθεί σε χέρια ανήλικων δεν φταίει ούτε ο κ. Σημίτης, ούτε καν ο τμηματάρχης Α’ του υπουργείου Εμπορίου. Ευθύνονται πρώτα απ’ όλα οι γονείς για πλημμελή επιμέλεια των τέκνων τους.
Όπως είναι φυσικό στα «καλά» ρεπορτάζ για τους μύριους κινδύνους που περικυκλώνουν τα παιδιά δεν μπορεί να λείπει και η άποψη κάποιων «συλλόγων γονέων και κηδεμόνων». Οι εκπρόσωποι των τελευταίων είναι πρώτοι στο γυαλί και πρώτοι στον αγώνα εναντίον βιβλίων, ταινιών, παιγνιδιών, μουσικών δίσκων που θα μπορούσαν να κολάσουν τα βλαστάρια τους. Ωρύονται με κάθε τηλεοπτική ευκαιρία, αλλά ταυτόχρονα υπογράφουν και μια άτυπη δήλωση ανευθυνότητας. Λένε κατ’ ουσίαν ότι είναι κακοί γονείς και κηδεμόνες. Ότι αδυνατούν να παράσχουν το έργο της επιμέλειας των παιδιών τους και ζητούν την «κρατικοποίηση» του ρόλου τους. Έτσι είναι;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 22.11.2002
