Ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας έχει χαθεί. Ο εχθρός είναι εντός των τειχών Οι φύλακες της Δημοκρατίας χρησιμοποιούν τις μεθόδους των εχθρών της.
Το πιο ενοχλητικό σ’ αυτή την ιστορία των βασανιστηρίων στις φυλακές του Αμπού Γκράιμπ ήταν το γλοιώδες χαμόγελο του κ. Ντόναλντ Ράμσφελντ την ώρα που ο «ηγέτης» (τρομάρα μας!) του «ελεύθερου κόσμου» του απέδιδε τα εύσημα. Τι είπε!… «Κάνεις καταπληκτική δουλειά! Θαρραλέα καθοδηγείς το έθνος μας στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας… είσαι ένας δυνατός υπουργός Αμυνας και το έθνος μας σου χρωστά ευγνωμοσύνη».
Οι φωτογραφίες που είδαν το φως της δημοσιότητας δεν αποτελούν μόνο ντροπή για τις ΗΠΑ, ούτε για τους γελοίους που σήμερα κυβερνούν τη μεγάλη αυτή χώρα. Είναι ντροπή για όλους μας. Είναι ντροπή για ένα σύστημα αξιών που χτίστηκε λιθαράκι-λιθαράκι πεντακόσια χρόνια τώρα, και ονομάζεται Δυτικός Πολιτισμός. Είναι ντροπή μας που δεν φωνάξαμε -δεν βρίσαμε, βρε αδελφέ!- όσο έπρεπε μήπως και σταματούσαμε την ύβρη εν τη γενέσει της. Είναι ντροπή μας να μας δουλεύει τόσο χοντρά ένας τύπος που κάποτε μας είπε ότι θέλει να σώσει τον κόσμο από τα όπλα μαζικής καταστροφής, μετά μας είπε ότι θέλει να σώσει τους Ιρακινούς από τα βασανιστήρια και τώρα μας λέει ότι αυτά που είδαμε είναι «μεμονωμένα περιστατικά».
Κάθε άνθρωπος που πίστεψε στη Δημοκρατία και στην Ανοιχτή Κοινωνία πρέπει να ντρέπεται αυτές τις μέρες. Όχι για τα βασανιστήρια. Αυτά τα κάνουν όλοι: Ανατολικοί, Δυτικοί, καυκάσιοι ή έγχρωμοι. Η συνταγή είναι απλή: μια μεγάλη ιδέα (π.χ. εκδημοκρατισμός της Μέσης Ανατολής), η πλύση εγκεφάλου ότι πολεμάς για ανώτερα ιδανικά, το στρες του πολέμου, και μερικά χωριατόπαιδα από την Γιούτα ή την Μακρινίτσα. Το αποτέλεσμα θα είναι πάντα το ίδιο. Αυτό για το ποιο πρέπει να ντρεπόμαστε είναι οι τρεις λέξεις του Τζούνιορ προς τον Ράμσφελντ: «Κάνεις καταπληκτική δουλειά».
Ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας έχει χαθεί. Ο εχθρός είναι εντός των τειχών και δεν εννοούμε μόνο τους παράφρονες της Αλ Κάιντα που εισφρήουν στις χώρες μας. Ο πόλεμος έχει χαθεί γιατί οι φύλακες της Δημοκρατίας χρησιμοποιούν τις μεθόδους των εχθρών της. Μπήκαμε σε μια νέα εποχή βαρβαρότητας με ευθύνη αυτή τη φορά εκείνων που τάχθηκαν να μας προστατεύσουν απ’ αυτή.
Υ.Γ.: Ο Παλαιστίνιος διαπραγματευτής κ. Αφίφ Σάφιε ήταν ιδιαίτερα σαρκαστικός: «Για χρόνια πίστευα ότι ο ιδανικός αμερικανός πρόεδρος για τη Μέση Ανατολή ήταν κάποιος που θα είχε το ηθικό ανάστημα ενός Κάρτερ, την δημοτικότητα ενός Ρίγκαν και την στρατηγική διορατικότητα ενός Νίξον. Δυστυχώς, έχουμε ένα πρόεδρο που έχει την ηθική του Νίξον, την δημοτικότητα του Κάρτερ και την πνευματική ευστροφία του Ρίγκαν». Και τώρα -θα προσθέταμε εμείς- όλος ο κόσμος ελπίζει να έχει το τέλος του Λίντον Τζόνσον, ο οποίος οδηγήθηκε σε απόσυρση από την προεκλογική κούρσα (για την δεύτερη θητεία) μετά από ένα αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του κ. Γούολτερ Κρονκάιτ για την κατάσταση στο Βιετνάμ.
Το πρόβλημα, σήμερα, είναι ότι κανείς δημοσιογράφος δεν θα μπορέσει να επαναλάβει τα λόγια του κ. Κρονκάιτ στις 27.2.1968: «Είναι ξεκάθαρο στον δημοσιογράφο που σας μιλά, ότι η μόνη λογική διέξοδος (από το Βιετνάμ) είναι να διαπραγματευτούμε. Όχι ως νικητές, αλλά ως έντιμοι άνθρωποι που προσπάθησαν να υπερασπίσουν την Δημοκρατία κι έκαναν ότι καλύτερο μπορούσαν». Κι αυτό, όχι γιατί δεν υπάρχουν Κρονκάιτ σήμερα, αλλά γιατί δεν υπήρξαν «έντιμοι άνθρωποι που προσπάθησαν να υπερασπίσουν την Δημοκρατία κι έκαναν ότι καλύτερο μπορούσαν».
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 12.5.2004