Το άγχος περί ενοχοποίησης της Αριστεράς είναι μια πολύ βολική σοφιστεία που αποτρέπει την ελληνική κοινωνία να συζητήσει τις ιδεολογικές ευθύνες της Αριστεράς απέναντι στο αίμα που χύθηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Που βρισκόμαστε λοιπόν ως χώρα στο μέτωπο κατά της τρομοκρατίας; Σε ότι αφορά το επιχειρησιακό σκέλος, κανείς δεν είναι σίγουρος. Έχουν γίνει βήματα – άλματα σε σχέση με το παρελθόν – αλλά δεν γνωρίζουμε πόσα απομένουν. Σε ότι αφορά όμως το ιδεολογικό σκέλος είμαστε στο σημείο μηδέν. Μόνιμη επωδός κάθε δημοσιολόγου είναι το «προσοχή μην ενοχοποιηθεί η Αριστερά». Λες και υπήρξε ποτέ άνθρωπος που να ζήτησε να μηνυθεί για τρομοκρατικές πράξεις ο κ. Φλωράκης, ή ο κ. Κωνσταντόπουλος ή έστω ο κ. Καραμπελιάς.
Αυτό το άγχος περί ενοχοποίησης της Αριστεράς είναι μια πολύ βολική σοφιστεία που αποτρέπει την ελληνική κοινωνία να συζητήσει τις ιδεολογικές ευθύνες της Αριστεράς απέναντι στο αίμα που χύθηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Είναι επίσης πολύ βολική για τις αγκυλώσεις της Αριστεράς οι οποίες παράγουν μια εξαιρετικά επιλεκτική συμπεριφορά απέναντι στη βία. Όταν η βία προέρχεται από Δεξιά φταίνε τα «χουντικά σταγονίδια», οι «φασίστες» και οι ιδεολογικοί συνοδοιπόροι τους. Όταν η βία προέρχεται από Αριστερά (και εσχάτως από το Ισλάμ) φταίνε οι κοινωνικές συνθήκες, η παγκοσμιοποίηση, η φτώχεια κ.λ.π. Δεν ακούσαμε ποτέ Αριστερό γνωμηγήτορα να ζητά λύση των κοινωνικών προβλημάτων, για να παταχθεί η Κου Κλουξ Κλαν στις ΗΠΑ, ή έστω η εγχώρια εκδοχή της, ο 23χρονος κ. Π. Καζάκος ο οποίος στις 21 και 23 Οκτωβρίου του 1999 σκότωσε δύο μετανάστες και τραυμάτισε άλλους επτά.
Το άλλο περίεργο είναι πως κανείς δεν μπαίνει σε σοβαρή συζήτηση περί του μαρξιστικού δόγματος ότι η «βία είναι η μαμή κάθε παλιάς κοινωνίας όταν αυτή εγκυμονεί το καινούριο». Όλοι εξ ευωνύμων καταδικάζουν την «ατομική τρομοκρατία», αλλά δεν μας εξηγούν αν αποδέχονται την «συλλογική τρομοκρατία». Ναι, μεν στην Αριστερά υπάρχει ανοιχτή ακόμη η συζήτηση περί της «συλλογικής τρομοκρατίας» στη Γαλλική Επανάσταση, αλλά ποτέ στην μακροχρόνια αυτή συζήτηση δεν μπήκε ένα ποσοτικό μέγεθος για να ξέρουμε που ξεκινά η «επαναστατική βία» και που τελειώνει η «ατομική τρομοκρατία». Η ολιγομελής (;) «17 Νοέμβρη» προφανώς εμπίπτει στην κατηγορία της ατομικής τρομοκρατίας. Τα 6.000 των «Ερυθρών Ταξιαρχιών», ασκούσαν «επαναστατική βία»;
Το ουσιώδες ζήτημα που αποκρύπτεται από φληναφήματα «περί ενοχοποίησης της Αριστεράς», είναι η ιδεολογική σχέση αυτού του χώρου με τη βία. Αυτό πρέπει να συζητηθεί κι όχι αν ο «Αρης» πέρασε ή όχι από την ΚΝΕ…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 5.8.2002