Η «εθνικογονιδιακή προσέγγιση» των επιτυχιών δεν διδάσκει την αλήθεια στους νέους. Τα παιδιά της Εθνικής μας δούλεψαν, ίδρωσαν, προσπάθησαν, οργανώθηκαν, έκαναν λάθη και τα διόρθωσαν, επέμειναν κι έφτασαν στην κορυφή.
Αδίκησε πρώτα τον εαυτό του ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας κ. Γιάννης Ιωαννίδης, με τις δηλώσεις του περί DNA των Ελλήνων, που φέρνει νίκες στα γήπεδα. Και τον αδίκησε γιατί ο ίδιος υπήρξε από τους «αρχιτέκτονες των επιτυχιών» στο ελληνικό μπάσκετ. Ως παίκτης καταρχήν και προπονητής κατόπιν έβαλε τον λίθο του για να φτάσει η Εθνική μας να φέρει δύο Πανευρωπαϊκά Κύπελλα στον τόπο.
Η συλλογιστική του όμως, ότι «κερδίζει το DNA των Ελλήνων» κάνει τους προπονητές και τους παίκτες άχρηστους. Οποιοσδήποτε μπορεί να κερδίσει, αρκεί στα κύτταρά του να έχει το μαγικό γονιδίωμα. Οπότε δεν χρειάζεται κανείς Ιωαννίδης ή κανείς Γιαννάκης στον πάγκο για να σηκώσουμε την Κούπα. Η δουλειά μας γίνεται και με κάποιον που μπορεί να ονομάζεται Ιωάννου ή Γιαννακίδης. Αρκεί να έχει ελληνικό επίθετο…
Κάθε φορά που επιτυγχάνουμε μια νίκη στα γήπεδα, κάποιος θα αμολήσει κάτι για τα κύτταρα των Ελλήνων και άλλα προϊόντα της Βιολογίας. Παλιότερα ήταν η κ. Φανή Χαλκιά (σ.σ.: Πού χάθηκε αυτό το κορίτσι που μας είχε υποσχεθεί πλείστες όσες διακρίσεις φέτος;), τώρα ο κ. Γιάννης Ιωαννίδης.
Σ’ αυτού του τύπου τις δηλώσεις έχουμε να παρατηρήσουμε δύο πράγματα: Πρώτον, ότι το DNA ξεχνιέται άμα τη ήττα. Κανείς και ορθώς δεν ισχυρίζεται ότι ήταν στα κύτταρα των Ελλήνων να πατώσουμε στο προ μηνός Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου ή ότι φταίει το DNA μας για το γεγονός ότι δεν τα πήγαμε καλά στο Μουντομπάσκετ.
Το δεύτερο έχει να κάνει με τη φύση των διακρίσεων, που κάποιοι τις συνδέουν με το DNA. Για παράδειγμα, ουδείς ισχυρίστηκε ποτέ ότι είναι στη φύση των Ελλήνων να παίρνουν Νόμπελ με αφορμή τον Οδυσσέα Ελύτη ή Χρυσούς Φοίνικες με αφορμή τον κ. Θεόδωρο Αγγελόπουλο. Δεν υπήρξε καν δήλωση ότι είναι στα κύτταρα των Ελλήνων το ερωτικό λίκνισμα, από το οποίο κινδυνεύσαμε να κερδίσουμε πρωτιά στη «Γιουροβίζιον» με τον κ. Σάκη Ρουβά και το κατορθώσαμε, τελικά, με την κ. Έλενα Παπαρίζου. Προφανώς, οι βιολογικές φανφάρες έχουν να κάνουν με το κοινό στο οποίο απευθύνονται.
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι αυτού του τύπου οι δηλώσεις ξυπνούν τον εφιάλτη της Ευγονικής. Δίκιο έχουν, αλλά αυτός δεν είναι ο άμεσος κίνδυνος. Βραχυχρόνια, περισσότερο επικίνδυνο είναι η στρεβλή διαπαιδαγώγηση της νέας γενιάς, η οποία με τέτοιου τύπου δηλώσεις μαθαίνει ότι δεν χρειάζεται να προσπαθήσει, να ιδρώσει, να επιμείνει στους στόχους της. Αρκεί να είναι Έλληνες και με μια φραπεδιά ολημερίς στον καφενέ, θα κάνουν καλούς Ολυμπιακούς, θα πάρουν χρυσά μετάλλια, θα πρωτεύσουν στον κόσμο και (σύμφωνα με τις νέες …θεωρίες) άμα έρθουν οι «Ελ» από το Σείριο θα κυριαρχήσουν στον κόσμο.
Η «εθνικογονιδιακή προσέγγιση» των επιτυχιών δεν διδάσκει την αλήθεια στους νέους. Και η αλήθεια είναι άλλη: Τα παιδιά της Εθνικής μας δούλεψαν, ίδρωσαν προσπάθησαν, οργανώθηκαν, έκαναν λάθη και τα διόρθωσαν, επέμειναν κι έφτασαν στην κορυφή. Γι’ αυτό νίκησαν. Όχι γιατί ήταν Έλληνες, αλλά γιατί ήταν εργατικοί Έλληνες. Όχι γιατί είχαν κάτι στα κύτταρά τους, αλλά γιατί είχαν πείσμα. Κάθε άλλη προσέγγιση είναι διδαχή για σίγουρη αποτυχία στο μέλλον…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 27.9.2005
