Στην Ελλάδα έχουμε μια ακόμη πρωτιά. Οι δημοσιογράφοι δεν πάνε πλέον στις συνεντεύξεις για να ακούσουν, αλλά για να πουν.
Μέχρι σήμερα ξέραμε ότι οι δημοσιογράφοι πάνε στις συνεντεύξεις για να ακούσουν εκείνα που ο συνεντευξιαζόμενος έχει να πει. Πάνε για να του θέσουν ερωτήματα, κατά προτίμηση σκληρά, έτσι ώστε να αποκαλύψουν την αλήθεια και να την μεταφέρουν στους αναγνώστες, τηλεθεατές κ.λ.π.
Κατόπιν -όπως τουλάχιστον μέχρι σήμερα ξέραμε- οι δημοσιογράφοι πήγαιναν στα γραφεία τους κι έγραφαν, όσο πιο αντικειμενικά μπορούσαν όσα είχαν ακούσει. Αν διαφωνούσαν σε κάτι, έγραφαν κι ένα ξεχωριστό κείμενο το οποίο τιτλοφορούσαν «’Aποψη», «Γνώμη», «Παρέμβαση» κ.λ.π. στο οποίο μπορούσε καθείς, να καταθέσει όσα πίστευε.
Στην Ελλάδα έχουμε μια ακόμη πρωτιά. Οι δημοσιογράφοι δεν πάνε πλέον στις συνεντεύξεις για να ακούσουν, αλλά για να πουν. Έτσι 14 ρεπόρτερ του υπουργείου Εθνικής ‘Aμυνας πήγαν στη συνέντευξη Τύπου του διοικητή των συμμαχικών δυνάμεων Νότιας Ευρώπης και του παρέδωσαν μια «Διακήρυξη», στην οποία κατέθεταν τη (σεβαστή κατά τα άλλα) άποψή τους ότι ο πόλεμος στο Ιράκ δεν πρέπει να γίνει.
Κάποιοι θα μπορούσαν να σκεφτούν ότι «εναντίον ενός πολέμου ήταν η διακήρυξη. Δίκαιο το αίτημα, άρα δεν τρέχει τίποτα». Δεν τρέχει; Ας το ξανασκεφτούμε: Τι θα λέγαμε αν κατά την διάρκεια συνέντευξης του πρωθυπουργού μας, κάποιοι Τούρκοι δημοσιογράφοι διαδήλωναν το (δίκαιο κατ’ αυτούς) αίτημα ότι η «Κύπρος είναι Τουρκική»; Ή αν κάποιοι Έλληνες έκαναν το αντίστροφο; Τι είπαμε για τους δημοσιογράφους της «Χουριέτ» που διαδήλωσαν το (δίκαιο κατ’ αυτούς) αίτημα ότι τα Ίμια πρέπει να λέγονται «Καρντάκ», υψώνοντας την τούρκική σημαία;
Η προχθεσινή ενέργεια βέβαια φέρει και τη σφραγίδα των παλαιοκομουνιστικών πρακτικών που ξέθαψε η το Δ.Σ της ΕΣΗΕΑ, όταν με ανακοίνωσή της καλούσε τα μέλη της: «Να οργανώσουν με ευθύνη των εκπροσώπων των συντακτών συγκεντρώσεις στους χώρους εργασίας όπου οι δημοσιογράφοι και οι άλλοι εργαζόμενοι κάθε μέσου ενημέρωσης θα συζητήσουν για την απειλή του πολέμου και θα αναζητήσουν τρόπους περαιτέρω κοινής δράσης υπέρ της ειρήνης.»
Κάποιοι από τους ρεπόρτερ του υπουργείου Εθνικής ‘Aμυνας βρήκαν τρόπο «περαιτέρω κοινής δράσης υπέρ της ειρήνης». Οι υπόλοιποι προφανώς θα πρέπει να ξαναφορέσουμε στολή για να πληροφορήσουμε «αντικειμενικά» τον ελληνικό λαό, όπως τότε στη Γιουγκοσλαβία. Θα ξαναγίνουμε για λίγο καιρό «τα καλύτερα ΜΜΕ του κόσμου», για ακολουθήσουμε σε αξιοπιστία την πορεία του Χ.Α.Α. Τότε, το 1999, δεν ήταν που οι μετοχές είχαν φτάσει στο ζενίθ;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 21.2.2003