Το αμερικανικό δεσμωτήριο περικλείεται από μια μεγαλύτερη φυλακή. Η Κούβα στενάζει υπό την δικτατορία του Φιντέλ Κάστρο.
Προχθές έκλεισαν τέσσερα χρόνια από την παράνομη εισβολή των ΗΠΑ και των πρόθυμων συμμάχων τους στο Ιράκ. Με την ευκαιρία πολλοί θυμήθηκαν τις βάναυσες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που γίνονται στο όνομα του πολέμου κατά της τρομοκρατίας. Σαν αυτές που γίνονται στη στρατιωτική βάση του Γκουαντάναμο. Οι πτήσεις της CIA με τους κρατούμενους που πηγαινοέρχονταν στην Ευρώπη υπήρξε η διαρκής υπόμνηση μιας μαύρης τρύπας στον δυτικό πολιτισμό.
Για όλα αυτά αφιερώθηκαν όλο αυτό το διάστημα πολλές σελίδες στον ελληνικό Τύπο. Παρουσιάστηκαν και καταγγέλθηκαν εν εκτάσει. Και ορθώς! Εγκλήματα τέτοιου τύπου δεν πρέπει να περνούν αδιαμαρτύρητα.
Μόνο που το δεσμωτήριο του Γκουαντάναμο περικλείεται από μια μεγαλύτερη φυλακή. Η Κούβα στενάζει υπό μια δικτατορία με την οποία, τουλάχιστον στην Ελλάδα, ελάχιστοι ασχολούνται.
Το καθεστώς του Φιντέλ Κάστρο έχει 270 κρατούμενους συνείδησης εκ των οποίων 25 είναι δημοσιογράφοι.
Σύμφωνα με ανακοίνωση της οργάνωσης «Ρεπόρτερ χωρίς Σύνορα» η Κούβα είναι σήμερα η δεύτερη μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου για δημοσιογράφους. Αμέσως μετά την Κίνα – η οποία ειρήσθω εν παρόδω θα φιλοξενήσει του χρόνου τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Το τραγελαφικό της ιστορίας είναι πως η τελευταία επίθεση κατά διανοούμενων και ανθρώπων του Τύπου στην Κούβα έγινε στη σκιά της επέμβασης των Αμερικανών στο Ιράκ. Και τα δύο εκδηλώθηκαν ταυτόχρονα. Τον Μάρτιο του 2003, όταν όλος ο κόσμος ήταν απασχολημένος με την εισβολή, το καθεστώς του Κάστρο εξαπέλυσε τη μεγαλύτερη επίθεση κατά των αντιφρονούντων. Η «μαύρη άνοιξη του 2003», όπως ονομάστηκε, είχε ως αποτέλεσμα μαζικές συλλήψεις και καταδίκες διανοούμενων και δημοσιογράφων σε φυλάκιση 14-27 ετών. Σήμερα δεκαοχτώ από αυτούς τους φυλακισμένους κάνουν απεργία πείνας -κανονική, όχι σαν αυτές που έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα- απαιτώντας στοιχειώδη δικαιώματα. Να έχουν δίκαιη δίκη και να μη βασανίζονται από τους δεσμοφύλακές τους.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση των «Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα» ο δημοσιογράφος Κάρλος Χερέρα Ακόστα βασανίζεται συστηματικά από τους δεσμοφύλακές του στη φυλακή Κίλο. Κάνει απεργία πείνας μαζί με 17 άλλους συγκρατούμενούς του προσπαθώντας να τραβήξει την προσοχή των διεθνών ΜΜΕ και για τη βελτίωση των συνθηκών φυλάκισης, αλλά και για να σώσει τη ζωή άλλων δύο δημοσιογράφων (Αλφρέντο Λοπέζ και Νορμάντο Γκοντζάλες) που πάσχουν από φυματίωση και δεν τους παρέχεται η αναγκαία ιατρική περίθαλψη.
Ολα αυτά καταγγέλλονται από μια διεθνή οργάνωση δημοσιογράφων, η οποία ποτέ δεν χάιδεψε τις ΗΠΑ ή τις δυτικές χώρες. Πρέπει να θυμόμαστε ότι στον «Παγκόσμιο δείκτη για την ελευθερία του Τύπου» που η ίδια οργάνωση εξέδωσε πέρυσι κατέταξε τις ΗΠΑ στην 53η θέση (πολύ πίσω από την 32η θέση που είχε την Ελλάδα) γιατί η υπερδύναμη δεν έδωσε βίζες σε κάποιους δημοσιογράφους αραβικών χωρών και κάποια δικαστήρια φυλάκισαν δημοσιογράφους που δεν αποκάλυψαν τις πηγές τους. Τα παραπάνω αναφέρονται απλώς για να απαντήσουν στην πιθανή κριτική, ότι η διεθνής αυτή οργάνωση θέλει να εξυπηρετήσει αμερικανικά σχέδια.
Η κριτική στην παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για να είναι αξιόπιστη πρέπει να είναι συνολική. Γιατί όπως είχε πει και ο ηγέτης για τα πολιτικά δικαιώματα των μαύρων στις ΗΠΑ, Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, «αν υπάρχει αδικία κάπου, είναι απειλή για τη δικαιοσύνη παντού». Και οι αδικίες δεν χωρίζονται ανάλογα με τις προθέσεις που o αδικοπραγών διακηρύσσει ότι έχει. Είτε πολεμά την τρομοκρατία είτε χτίζει τον σοσιαλισμό…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 22.3.2007
