Το ερώτημα είναι γιατί εγκλωβίζεται η Αριστερά στα ψεύτικα διλήμματα που η ίδια δημιουργεί;
Το ερώτημα είναι γιατί εγκλωβίζεται η Αριστερά στα ψεύτικα διλήμματα που η ίδια δημιουργεί; Προς τι όλη αυτή η εξ ευωνύμων φιλολογία ότι η προσπάθεια εξάρθρωσης της τρομοκρατικής οργάνωσης «17 Νοέμβρη» έχει τάχα μου στόχο την κατασυκοφάντηση του αντιδικτατορικού αγώνα, του κινήματος της αντιπαγκοσμιοποίησης, των κινημάτων που μάχονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα ή της Αριστεράς; Γιατί;
Ας υποθέσουμε ότι ο περιβόητος αρχηγός της 17 Νοέμβρη υπήρξε κάποτε μέλος της «Γκρίνπις». Σημαίνει τίποτε αυτό για το οικολογικό κίνημα; Κάποιος από τα πολλά μέλη της τρομοκρατικής οργάνωσης σίγουρα θα υπήρξε στα νιάτα του μέλος κάποιου … εξωραϊστικού συλλόγου. Υπάρχει συλλογική ευθύνη όλων των μελών του εν λόγω συλλόγου για τα πεπραγμένα ενός μέλους του; Ευθύνες υπάρχουν μόνο αν τα γραφεία του συλλόγου χρησίμευαν ως αποθηκευτικός χώρος ρουκετών με την ανοχή και συγκάλυψη των υπολοίπων μελών.
Το ίδιο ισχύει και για την Αριστερά και για τις οργανώσεις του αντιδικτατορικού αγώνα. Πιθανότατα η πρώτη γενιά τρομοκρατών της 17Ν να προήλθε από τον ακροαριστερό χώρο. Πολύ πιθανόν επίσης να ήταν κι απομεινάρι κάποιας αντιδικτατορικής οργάνωσης. Αυτό όμως δεν σημαίνει απολύτως τίποτε ούτε για την Αριστερά, ούτε για τον αντιδικτατορικό αγώνα, ούτε καν για την ακροαριστερά. Γιατί λοιπόν η Αριστερά εγκλωβίζεται σε διλήμματα που η ίδια θέτει;
Η υποψία μου είναι πως αυτό έχει να κάνει με μια ψυχολογική άρνηση να επανεξετάσει ο χώρος όλη την πορεία του μέχρι σήμερα. Έχει να κάνει με την αυταρέσκεια του «εμείς τα έχουμε όλα καλώς καμωμένα και τα 45άρια που βγήκαν ανήκαν σε μυστικές υπηρεσίες ή σε χαφιέδες». Έχει να κάνει με την βαθιά πεποίθηση ότι «εμείς κατέχουμε την Αλήθεια και τίποτε δεν μπορεί να πάει στραβά στην πορεία που είναι ιστορική αναγκαιότητα».
Η Αριστερά δεν έχει σχέση ευθύνης με την τρομοκρατία (ούτε πολιτικής, ούτε φυσικά ποινικής). Όποιοι και να ‘ναι οι αρχηγοί, ότι κι αν αυτοί πρέσβευαν. Υπάρχει όμως ένα χρέος για αυτόν το χώρο. Να ξαναδεί την πορεία του χωρίς παρωπίδες κι αυταρέσκειες. Να φωτίσει τις αγκυλώσεις του που έφταναν μέχρι την σιωπηρή δικαιολόγηση του αίματος. Να δει πως και γιατί μια ανθρωπιστική ιδεολογία έγινε στα μυαλά κάποιων ιδεολογία των φόνων και των ληστειών. Κι αυτή είναι η μόνη ευθύνη της Αριστεράς σήμερα…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 16.7.2002
