Το να ισχυριζόμαστε ότι τόσο η αριστερά όσο και ο αντιδικτατορικός αγώνας δεν είχαν καμιά σχέση με την τρομοκρατία (ούτε καν στην πρώτη φάση) είναι σόφισμα.
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πόσες φορές αφοδεύει στο αλώνι η φοράδα της γιαγιάς του κ. Νίκου Χατζηνικολάου, αλλά ξέρουμε ότι οι πράξεις αντίστασης κατά την διάρκεια της δικτατορίας ήταν λίγες. Δυστυχώς, αυτή την αντίσταση είχαμε στη χώρα. Μικρή κι ελάχιστη. Αν κάποιοι την ήθελαν περισσότερη και μεγαλύτερη, μπορούσαν να συμμετάσχουν ώστε να’ χουμε να λέμε κάτι παραπάνω από «σιγά τα ωά».
Για την προχθεσινή εκπομπή «Διαξιφισμοί» («Mega» 10.2.2003) ο πρόλογος, μια συζήτηση που απέδειξε για μια ακόμη φορά ότι ο δημόσιος διάλογος κινείται σαν τρελό φορτηγό: με τις μπάντες. Από την αριστερή αγιοποίηση των «λαϊκών αγωνιστών» περνάμε ταχύτατα σε μια πολιτικώς ορθή δαιμονοποίηση των τρομοκρατών. Και στις δύο περιπτώσεις ισοπεδώνουμε κάθε απόχρωση που μπορεί να φωτίσει το φαινόμενο της τρομοκρατίας. Ε, λοιπόν τι να κάνουμε; Ο κ. Κώστας Αγαπίου είχε αντιστασιακή δράση κατά την διάρκεια της χούντας. Λίγη; Λίγη, αλλά είχε. Αυτό φυσικά δεν αθωώνει τα επόμενα κρίματα για τα οποία κατηγορείται, αλλά ούτε τα μεταδικτατορικά αμαρτήματά του ισοπεδώνουν το παρελθόν του.
Το αστείο της συζήτησης ήταν η αντιστροφή των ρόλων στο πάνελ χωρίς να σταθούμε στο γεγονός ότι ο «διαιτητής» της συζήτησης κ. Χατζηνικολάου πήρε τη μπάλα κι άρχισε να εκτελεί πέναλτι στην εστία του κ. Καραμπελιά. Το παράδοξο είναι ότι, ενώ μέχρι σήμερα, ήταν η αριστερά που ήθελε να αποσιωπήσει κάθε δεσμό με την τρομοκρατία (εκτοξεύοντας το ιδεολόγημα περί «ενοχοποίησης») τώρα είναι οι «απέναντι» που προσπαθούν να πνίξουν κάθε σχέση των κατηγορούμενων με την Αριστερά και τον αντιδικτατορικό αγώνα.
Κάποτε πρέπει να φωτιστεί και ο «ίσος δρόμος της καμήλας». Είναι σαφές ότι όλη η αριστερά και όλος ο αντιδικτατορικός αγώνας δεν μεταλλάχθηκε σε τρομοκρατία. Είναι επίσης σαφές ότι ούτε η αριστερά, ούτε ο αντιδικτατορικός αγώνας φταίει για τις δολοφονίες τόσων ανθρώπων. Κάποια άτομα τις διέπραξαν και θα δικαστούν για αυτές.
Το να ισχυριζόμαστε, όμως, ότι τόσο η αριστερά όσο και ο αντιδικτατορικός αγώνας δεν είχαν καμιά σχέση με την τρομοκρατία (ούτε καν στην πρώτη φάση) είναι σόφισμα. Οι δεσμοί υπάρχουν και δεν μπορούν να θαφτούν κάτω από τα περιττώματα όλων των φοράδων του κόσμου. Πρέπει να εξεταστούν, όχι από τη βάσανο της ποινικής δίκης -αυτή θα φωτίσει εγκλήματα, όχι ιδεολογικές διαδρομές- αλλά από μια σοβαρή πολιτική συζήτηση. Μπορούμε να την κάνουμε;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 12.2.2003
